Σε μέρη, που οι λαλιές των πτηνών υμνούν τη δημιουργία του σύμπαντος, χωρίς να ζητούν ελεημοσύνες.

Τα ανθρώπινα όντα επικαλούνται το θείο για ζητιανιά, «για τα καλά και συμφέροντα των ψυχών και σωμάτων ημών…».

Εκεί καταλήγουν οι πολλές ικεσίες των ιερωμένων μέσα στις εκκλησίες κι από τα πολλά «κύριε ελέησον» το μυστήριο ευτελίζεται, γίνεται πεζό και γελοιοποιείται. 

Οι αρχαίοι προγονοί μας έκαναν τις θρησκευτικές τους τελετές, έξω από τους ναούς.

Ήθελαν να ’χουν για σκέπη τους το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και να λούζει τα πρόσωπά τους το ζωογόνο φως του ήλιου.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι δεήσεις τους είχαν άμεση επαφή με τη φύση, που είναι ο δημιουργός των πάντων, ορατών κι αοράτων συμβάντων.

Μέσα στους ναούς υπήρχε Άβατο και μόνο το ομοίωμα της τιμώμενης θεότητας κοσμούσε το χώρο.

Μιας οντότητας που απηχούσε την ομορφιά της ζωής, τη φθορά κι αφθαρσία των όντων, γιατί τα πάντα στο σύμπαν αλλάζουν συνεχώς.   

Εκείνοι, καθώς λέγεται, ήταν αδαείς, ενώ εμείς σήμερα είμαστε πεφωτισμένοι.

Έτσι καταπατήσαμε το Άβατο, μολύναμε το χώρο και μετατρέψαμε το μεγαλείο της φύσης σε σκουπιδότοπο!!!!!!!!

Δημήτρης Ν. Μπουσούνης: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.  

*Επ’ ευκαιρία της 5ης Ιουνίου παγκόσμιας ημέρας για το περιβάλλον