Και αναδύεται το ερώτημα:
Πώς το ίδιο είδος χωρίστηκε σε τόσα βασίλεια, τόσα διαφορετικά έθνη και μπήκε σε μια πορεία πολέμων και σφαγών, απροσμέτρητης βαρβαρότητας, χωρίς τέλος, που στην εποχή μας πια απειλούν την ίδια την ύπαρξή του;
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ
Σε αυτές τις πρώτες κοινωνίες η τροφή ήταν κοινή ευθύνη.
«Η φροντίδα του νοικοκυριού είναι κοινή υπόθεση πολλών και συχνά πολλών οικογενειών».
«Αυτό που κατασκευάζεται και χρησιμοποιείται από κοινού είναι κοινή ιδιοκτησία – το σπίτι, ο κήπος, η μακριά βάρκα» (Μετάφραση από αγγλική έκδοση του βιβλίου του Έγκελς «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους»).
Οι κοινότητες, τα γένη όπως ονομάζονταν δεν μπορούσε παρά να είναι μικρές σχετικά ομάδες συγκεντρωμένες σε μια μικρή γεωγραφικά περιοχή που θα επέτρεπε τον έλεγχό της.
Σε εποχές όμως χωρίς ουσιαστικά μέσα επιβίωσης εκτός από πέτρινα και ξύλινα εργαλεία και όπλα, η επιβίωση ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.
Ο ανταγωνισμός των φυλών ήταν αναπόφευκτος.
Έτσι υπήρχαν και τότε πόλεμοι. Που γίνονταν όμως «μόνο για εκδίκηση για τραυματισμούς ή για να επεκταθεί η περιοχή που είχε γίνει πολύ μικρή…».
Ο πόλεμος μπορούσε τότε «να τελειώσει με τον αφανισμό της φυλής, αλλά ποτέ με την υποταγή της».
Η ισχύς των όπλων δίνει λύσεις σε «εξωτερικές συγκρούσεις...», ποτέ σε εσωτερικές.
Σε μια κοινωνία που ήταν συγκροτημένη στη βάση των κοινών ευθυνών και ίσων δικαιωμάτων στην επιβίωση, δεν υπήρχαν εσωτερικές αντιφάσεις.
Η κοινωνία «Δεν διέθετε κανένα μέσο εξαναγκασμού εκτός από την κοινή γνώμη».
Την θέση των οργάνων καταστολής είχε η ηθική της κοινωνίας, η άποψή της που αποτελούσε την «αστυνομία» και τα «δικαστήρια» της εποχής.
Οι αιχμάλωτοι πολέμου δεν έμπαιναν σε διαφορετική βαθμίδα από αυτή των μελών της κοινότητας που νίκησε.
Όσοι επιβίωναν στα χέρια των νικητών γίνονταν μέλη της κοινότητας.
Ήταν οι εποχές όπου «Η διαίρεση της φυλής ή του γένους σε διαφορετικές τάξεις ήταν… αδύνατη».
Έτσι έζησαν οι άνθρωποι και έτσι μπορούν να ζήσουν ξανά σε κοινωνίες χωρίς εσωτερικές αντιφάσεις, ταξικούς ανταγωνισμούς.
Οι άνθρωποι έζησαν χωρίς τάξεις για δεκάδες χιλιάδες χρόνια, σε αντίθεση με το τι εκπαιδευόμαστε να μαθαίνουμε, ότι δεν υπάρχει κάτι πιο φυσιολογικό από τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε κοινωνικές τάξεις.
Οι άνθρωποι έζησαν σε κοινωνίες χωρίς τάξεις για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ότι έζησαν στις ταξικές κοινωνίες. Και έζησαν με αυτές μόνο τα τελευταία κάποιες χιλιάδες χρόνια.
ΠΩΣ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ;
Το πιο πάνω ερώτημα «… μας φέρνει στην εξέταση της οικονομικής βάσης… των συνθηκών», που επέτρεψαν τη μετάβαση από τις αταξικές στις ταξικές κοινωνίες.
Των συνθηκών που επέτρεψαν τη μετάβαση από τις κοινωνίες όπου η διαίρεση σε τάξεις «ήταν αδύνατη», στις κοινωνίες όπου έγινε η πιο αποδεκτή κανονικότητα.
Στις κοινωνίες όπου ο αμύθητος πλούτος στάθηκε δίπλα από την απέραντη εξαθλίωση της μεγάλης πλειοψηφίας.
Ήταν οι εξελίξεις στην παραγωγική δυνατότητα που έδωσαν τις βάσεις για να αρχίσει ο κατακερματισμός των κοινωνιών αυτών σε τάξεις.
«Η αύξηση της παραγωγής σε όλους τους κλάδους – κτηνοτροφία, γεωργία, οικιακή βιοτεχνία – έδωσε στην ανθρώπινη εργατική δύναμη την ικανότητα να παράγει ένα προϊόν μεγαλύτερο από αυτό που ήταν απαραίτητο για τη συντήρησή της».
Μέσα στις πολύ σκληρές συνθήκες διαβίωσης εμφανίζεται ο ανταγωνισμός για το ποιος θα ιδιοποιηθεί τα περισσεύματα.
Η δομή των αταξικών κοινωνιών αλλάζει.
«Οι ανισότητες ιδιοκτησίας μεταξύ των μεμονωμένων κεφαλών των οικογενειών διαλύουν τις παλιές κοινότητες που βασίζονταν στην κοινή ευθύνη του νοικοκυριού».
«Η καλλιεργούμενη γη παραχωρείται για χρήση σε μόνες οικογένειες, αρχικά προσωρινά, αργότερα οριστικά. Η μετάβαση στην πλήρη ιδιωτική ιδιοκτησία ολοκληρώνεται σταδιακά».
Οι κοινωνίες, οι κοινότητες, «από μια οργάνωση φυλών για την ελεύθερη διεκπεραίωση των δικών τους υποθέσεων γίνονται μια οργάνωση για τη λεηλασία και την καταπίεση των γειτόνων τους».
«Και αντίστοιχα, τα όργανά τους μετατρέπονται από όργανα της λαϊκής βούλησης σε ανεξάρτητα όργανα κυριαρχίας και καταπίεσης του λαού».
Το κοινό είδος, ο άνθρωπος, ο Homo Sapiens, που η ανάγκη για μικρές διαχειρίσημες ομάδες τον οδήγησε στη δημιουργία διαφορετικών, ανταγωνιστικών φυλών, οδηγήθηκε τελικά και στη δημιουργία εσωτερικών ανταγωνισμών στις ίδιες τις φυλές.
Αυτοί οι εσωτερικοί /ταξικοί ανταγωνισμοί οδήγησαν και στη δημιουργία τους κράτους που μέσω της καταστολής επιτρέπει, όσο μπορεί να επιτρέπει, στην παραγωγική διαδικασία να λειτουργεί απρόσκοπτα.
Το κράτος δεν υπήρχε από πάντα.
Ο άνθρωπος έζησε χωρίς αυτό τα περισσότερα χρόνια της ύπαρξής του.
Όπως αναδύθηκε έτσι και θα πέσει.
Αυτά θα δούμε στο επόμενο κείμενο μας.
… / Οι ταξικές κοινωνίες, η αναπόφευκτη εμφάνιση του κράτους και η αναπόφευκτη πτώση του.
