Το ζήτημα είναι ότι μέσα από τη σεναριολογία, εκείνο που μένει ως αποτύπωμα, είναι η ικανότητα κάποιων κέντρων, η απόλυτη ικανότητα να μπορούν να προδιαγράφουν τα πάντα.
Να σχεδιάζουν δηλαδή και να κατευθύνουν τα πράγματα εκεί που θέλουν.
Κανένας δεν αναφέρεται στο ότι ακόμα και αν λειτούργησαν κέντρα για την ανάδειξη Κασσελάκη, μπόρεσαν να το κάνουν μέσα σε ένα πλαίσιο που το επέτρεψε.
Αυτό ήταν το πλαίσιο της ολοένα και μεγαλύτερης προσαρμογής του Σύριζα μέσα στο σύστημα, η σταδιακή εγκατάλειψη πολιτικών ρήξης, καθώς και της συνθηματολογίας που την υπονοούσαν.
Η πολιτική της συνθηκολόγησης με το σύστημα που είχαν υποσχεθεί να αλλάξουν…
Η πορεία προσαρμογής και φθοράς σε αυτό το σύστημα, που μασά και φτύνει τους ριζοσπάστες που βγαίνουν στην εξουσία και δεν προχωρούν άμεσα σε θεμελιακές αλλαγές…
Αλλαγές όπως η κρατικοποίηση των τραπεζών με έλεγχο των εργαζομένων, εκλεγμένων λογιστών και δικηγόρων…
Έλεγχο υπουργών και διευθυντών της κρατικής μηχανής…
Χωρίς αυτά ήταν μοιραίο ο Σύριζα να οδηγηθεί σε μια πορεία φθοράς και προσαρμογής, σε ένα σύστημα που ως υπουργός και ως βουλευτής εξασφαλίζεις μια ιδιαίτερα προνομιακή ζωή.
Μπροστά σε αυτούς που είχαν φθαρεί και προσαρμοστεί ο Κασσελάκης δεν φαινόταν χειρότερος.
Αντίθετα, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι είχε και το ηθικό πλεονέκτημα ότι ήταν νέος, αδοκίμαστος, άφθαρτος.
Ένα κόμμα που ήταν πια καθαρά η «αριστερή πτέρυγα» του συστήματος μπορούσε να έχει και τον Κασσελέκη πρόεδρο του.
Μπορεί κάποιος να σκεφτεί τι θα γινόταν αν στον Σύριζα πριν τις εκλογές του 2015, ή ακόμα και λίγο μετά – πριν το Δημοψήφισμα – εμφανιζόταν ένας Κασσελάκης για να βάλει υποψηφιότητα;
Θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι.
Σήμερα είναι πρόεδρος.
Το νέο κόμμα, η Νέα Αριστερά σπάζει όλα τα ρεκόρ.
Από τις αμέτρητες αποχωρήσεις από τον Σύριζα, η πιο ηχηρή ήταν η αποχώρηση της ομάδας Αχτσιόγλου που δημιούργησε το νέο κόμμα, τη Νέα Αριστερά.
Η Νέα Αριστερά έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ ακόμη και αυτό της πρωτοτυπίας.
Αποχώρησε από το Σύριζα η ομάδα που ηγήθηκε στο κόμμα, για να φτιάξει νέο κόμμα που να δίνει ελπίδα. Αυτό και αν είναι πρωτοτυπία!
Αυτή η ομάδα δεν απευθύνθηκε σε κανένα κομματικό όργανο.
Δεν επιδίωξε καμιά εσωτερική συζήτηση για να αναδείξει αυτά που υποτίθεται θεωρούσε ως αρνητικές εξελίξεις.
Πρώτη φορά προχωρά σε διάσπαση ομάδα που τίποτε δεν είπε και σε τίποτε δεν διαφοροποιείται από το κόμμα από το οποίο αποχωρεί.
Αυτά όλα ίσως να αποτελούν και παγκόσμια πρώτη.
Ιστορικά, οι διασπαστές σε εισαγωγικά ή όχι, είτε θεωρεί κάποιος ότι σωστά έκαναν και αποχώρησαν είτε όχι, είτε συμφωνεί με αυτά που έλεγαν είτε όχι, είχαν κάτι σημαντικό να πουν.
Η διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 και η δημιουργία του ΚΚΕ εσωτερικού, είχε κάτι να πει, είτε συμφωνεί κάποιος μαζί τους είτε όχι.
Ανάπτυξαν τη θεωρία για τον Σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, σε αντιδιαστολή με αυτόν που θεωρούσαν ότι επικρατούσε στη Σοβιετική Ένωση.
Οι ευρωπαϊκές διασπάσεις των ΚΚ της δεκαετίας του 1970 είχαν ως βάση την εκτίμηση του Σοβιετικού μοντέλου.
Η διάσπαση του ίδιου το Σύριζα το 2015 είχε πολιτική βάση: Διαχείριση των μνημονίων ή ρήξη.
Τίποτε ανάλογο σε αυτή την διάσπαση.
Και στις δύο εσωτερικές εκλογικές αναμετρήσεις δεν αναδύθηκε ούτε ένα θέμα, έστω και δευτερεύουσας σημασίας, που να διαφοροποιεί την Αχτσιόγλου από τον Κασσελάκη.
Τίποτε δεν έκανε πιο αριστερή την καμπάνια των αντιπάλων του Κασσελάκη από αυτήν του Κασσελάκη.
Αντίθετα, σε επίπεδο ρητορικής ο ΣΚ φαινόταν πιο αδιάλλακτος απέναντι στη ΝΔ.
Όταν ξεκίνησε η προεκλογική, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν την Αχτσιόγλου να προηγείται με 70%. Με αυτή τη σιγουριά η κυρία Αχτσιόγλου έκανε ομιλίες που σε έκαναν να διερωτάσαι σε ποιους νόμιζε ότι απευθυνόταν.
Μέχρι και για το ότι το καλοκαίρι έτρωγε πολλά κορόμηλα μας ενημέρωσε.
Όταν χάσανε στον πρώτο γύρο, μίλησαν για έλλειψη πολιτικού κριτηρίου, αλλά δεν ακούσαμε κάτι συγκεκριμένο.
Πώς, για παράδειγμα, η έλλειψη πολιτικού κριτηρίου οδήγησε στη νίκη Κασσελάκη αφού δεν ακούστηκε τίποτε πολιτικό και συγκεκριμένο που να διαφοροποιεί τους υπόλοιπους υποψηφίους από τον Κασσελάκη.
Και δεν ακούσαμε αν είχαν κάποια ευθύνη που ο κόσμος δεν είχε πια πολιτικό κριτήριο, όπως ισχυρίστηκαν, αφού αυτοί ηγήθηκαν για περίπου μια δεκαετία.
Και όταν τελικά εκλέχθηκε ο Κασσελάκης δεν ακούστηκε ούτε μια πολιτική κριτική, πόσο μάλλον αριστερή
Έμειναν στο «ο τύπος από το πουθενά».
Ακόμα και τώρα δεν κατάλαβαν ότι αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη προσβολή για αυτούς, ότι δηλαδή «ο τύπος από το πουθενά» τους νίκησε.
Τέλος, μήνες μετά την εκλογή του νέου Προέδρου αποφάσισαν ότι ο νέος πρόεδρος είναι επικίνδυνος για τις ιδέες της αριστεράς.
Ωστόσο ακόμα και τώρα δεν έχουμε υπόψη μας ποιες είναι οι αριστερές τους ιδέες που τους διαφοροποιούν από τον Στέφανο Κασσελάκη.
