Δεν ήταν λίγες οι φορές που αν δεν ήταν ματωμένα από τον υμένα της νύφης ήταν από όποια αρτηρία έβρισκε εύκαιρη η νέα ιδιοκτησία.

Στην ίδια αυτή χώρα η Τιμιότητα, όπως ορίζεται στο λεξικό νοικοκυροσύνης της, συνεχίζει να αποτελεί λόγο εγκλημάτων, ενώ στην δημόσια σφαίρα ακούς και διαβάζεις για «εγκλήματα πάθους.»

Σε αυτή την χώρα γυναικοκτονίες δεν υπάρχουν.

Γνωρίζαμε από καιρό αλλά τώρα τελευταία το ντελαλούν κιόλας πως η Τέχνη σε αυτή την χώρα έχει όρια.

Όταν πλησιάζει το «Στενό Κράτος» μπορεί μόνο να χαϊδεύει. Όταν ακόμη και από μια παρανυχίδα το «Στενό Κράτος» νιώσει να θίγεται αφήνει στην άκρη τα ευρωπαϊκά προσωπεία. Γυρίζει το δαχτυλίδι, μοιράζει χαστούκια κι άμα λάχει κατεβάζει και την σημαία του «άλλου».

Ως εδώ καλά. Τι να περιμένεις από ένα κράτος της Υπερβόρειας Αφρικής.

Όταν όμως η προβολή της τοποθέτησης-απάντησης του θύματος τον εμφανίζει θύτη τότε

Οκ, Χιούστον ... ουι'β χαντ ε προμπλεμ χίαρ

«Λυπάμαι που το έργο μου παρερμηνεύτηκε» άκουσε σχεδόν το σύνολο της «καλής κοινωνίας» (Καθημερινή Ξεπλυτιανή και άλλες αξιόπλοες δυνάμεις).

Στη δική μας χώρα είναι σίγουρο πως ο τίτλος θα ήταν «Τα θύματα γυναικοκτονίας και ενδοοικογενειακής βίας είναι ήρωες».

Ελπίδα Τέλος, Ζωή Τραγική για το μακρινό Ελλαδιστάν.

Ευτυχώς σε εμάς εδώ,

Όλοι ανεξαρτήτως ερωτικού προσανατολισμού απολαμβάνουν πλήρη δικαιώματα στην οικογένεια και την τεκνοθεσία.

Οι γυναίκες δεν αντιμετωπίζονται από την πολιτεία σαν αναπαραγωγικές μηχανές.

Τα παιδιά ζούνε ξέγνοιαστα σε έναν κόσμο ίσων ευκαιριών και ελεύθερης διαμόρφωσης του πνεύματος.

Το κοινό μας σημείο με το Ελλαδιστάν είναι μονάχα πως γυναικοκτονίες δεν υπάρχουν.

Πατεράκης Στέφανος