Μήπως τελικά αυτά τα θλιβερά καταστήματα της Κυριακής στο τέλος γίνουν οι ηθικοί νικητές; Μήπως σε λίγο καιρό όλοι θα ψωνίζουμε Κυριακές; Μήπως είναι θέμα χρόνου να καμφθούν (και αυτές) οι ηθικές μας αντιστάσεις, όπως έγινε σε τόσες άλλες περιπτώσεις;

Όπως έγινε στα θλιβερά κοινωνικά μέσα δικτύωσης που στην λογική της μαζικώς εφαρμοστέας – κατά μια κοινωνιολογική θεωρία – «εκπόρνευσης», σχεδόν όλοι, πλέον, ποστάρουμε κάθε τί ιδιωτικό, από τα παιδιά μας ως την μητέρα μας, για λίγη ντοπαμίνη από τα «λάικ»;

Όπως έγινε στους θλιβερούς δρόμους, που το μόνο που έχει σημασία πλέον είναι «να ζούμε το όνειρό μας» στην «αυτοκινητάρα μας», (ας συγχωρεθούν οι λαϊκές εκφράσεις, καθώς μόνο αυτές ταιριάζουν) φτιαγμένη σαν «τρανσφόρμερ» εξωτερικά και σαν «βίντεο γκέιμ» εσωτερικά, ξεχνώντας πως τα αμάξια είναι απλά για να μας μεταφέρουν στον προορισμό μας και όχι να απομυζούν έναν ολόκληρο οικογενειακό προϋπολογισμό;

Όπως έγινε με τους θλιβερούς δρόμους και τις πλατείες της ακαλαίσθητης πόλης, με ακριβοπληρωμένο τσιμεντόχρωμα, σταμπωτά, μπαλώματα πίσσας, στραβοκομμένους από ανειδίκευτους μεροκαματιάρηδες κυβόλιθους βήτα ποιότητας, τους θλιβερούς δημόσιους χώρους, που ανεχόμαστε μόνο και μόνο γιατί οδηγούν στα θλιβερά διαμερίσματα – τα κατά τα άλλα «στην πέννα» -  με τα οποία ζούμε το βραχυχρόνια μισθωμένο επιχειρηματικό μας όνειρο;

Ίσως.

Ίσως μετά τα θλιβερά σόσιαλ μίντια, τα θλιβερά αμάξια, τους θλιβερούς δρόμους, τους θλιβερούς δημόσιους χώρους, τα θλιβερά σπίτια, έρθουν και τα θλιβερά καταστήματα και οι θλιβερές Κυριακές. 

Έτσι επιτυγχάνεται η σύνθλιψη: με την συνολική θλίψη…