Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο: Την μετατροπή των τελών σε κίνητρο για επίλυση σοβαρών προβλημάτων.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν δήμο να αναπτύξει ένα σύστημα ψηφιακής ταυτοποίησης όσων νοικιάζουν τα σπίτια τους σε εκπαιδευτικούς, φοιτητές και άλλες στεγαστικά ευπαθείς ομάδες, ώστε να τους απαλλάξει από τα τέλη; Δεν θα συμβάλλει έτσι στην επίλυση ενός σοβαρού προβλήματος – του στεγαστικού ειδικών ομάδων – που έχει δηλώσει ότι επιθυμεί να επιλύσει αλλά δεν μπορεί;
Κι αν το πρόβλημα στον αστικό ιστό είναι πιο περίπλοκο, ας πάμε στην περιφέρεια του δήμου, στα χωριά που ερημώνουν: Πόσο δύσκολο είναι για έναν δήμο να ταυτοποιήσει τους ιδιοκτήτες που ενοικιάζουν τα σπίτια τους σε δημότες από άλλα μέρη που αποφασίζουν να ζήσουν σε ένα χωριουδάκι, να το ζωντανέψουν και να το σώσουν – κυριολεκτικά – από τον αφανισμό;
Να μη μιλήσουμε για το καθολικό και γνωστό τοις πάσι ζήτημα της ερήμωσης του Ταϋγέτου. Περιοχές που ταλαιπωρήθηκαν και θα ταλαιπωρηθούν από τις καταστροφές των πλαγιών (η κλιματική κατάρρευση ήρθε για να μείνει) δεν θα έπρεπε στοιχειωδώς να ενισχυθούν από μια δημοσιονομική πολιτική που ενισχύει τους πολίτες που βοηθούν στον εποικισμό του βουνού;
Συνεπώς, ναι, να δεχτούμε την αύξηση των τελών, αλλά όχι με τρόπο… γκροτέσκο. Μια σοβαρή πολιτική αρχή ξέρει να αυξάνει, ξέρει και να μειώνει και φυσικά με κριτήρια αναπτυξιακά και όχι… ψηφοθηρικά.
Και τελειώνουμε με το πρώτο ζήτημα, της διαχείρισης των απορριμμάτων. Υπάρχουν, άραγε, πολίτες σε αυτή την πόλη που να γνωρίζουν τι ακριβώς ανακυκλώνεται, πως ανακυκλώνεται, τι πετιέται πού και πότε;
Υπήρξε ποτέ κάποια σοβαρή και κοινά γνωστή απάντηση τι συμβαίνει στην πόλη μας με την ανακύκλωση λαδιών, βιομάζας και βιομάζας;
Ξέρει κανείς πως πραγματικά ανακυκλώνονται γυαλιά (που για χρόνια τα πετάγαμε), ενδύματα, προϊόντα στο κοινωνικό παντοπωλείο, ογκώδη αντικείμενα; Έχουμε κατάστημα ανταλλαγής; Κάποτε κάτι ακούστηκε και ξεχάστηκε, ή ήταν στο πλαίσιο των ευχολογίων;
Κι αυτά τα σπιτάκια ανακύκλωσης που τελευταία είδαμε; Τι πραγματικά προσφέρουν στην διαχείριση των απορριμμάτων και τη μείωση – αύξηση των δημοτικών τελών; Περίεργα πράγματα αυτά τα σπιτάκια, για τα οποία δεν γνωρίζει κανένας πολίτης της καθημερινότητάς μας όσα πραγματικά θα έπρεπε.
Ας μην φλυαρούμε: Το ζήτημα της ορθής ενημέρωσης και παρακίνησης για πολιτισμό διαχείρισης απορριμμάτων μέσα στο σπίτι, στην πηγή, αποτελεί ένα ατέλειωτο μαύρο και σκοτεινό τοπίο. Ας βρεθεί ένας πολίτης να το διαψεύσει αυτό. Βέβαια, μπορεί κανείς το σκοτάδι να το ονομάσει «αδιαφορία» είτε από τους πολίτες είτε από τους πολιτικούς.
Η ουσία, όμως, δεν αλλάζει: Δεν είναι σοβαρό από τη μία να διατεινόμαστε ότι έχουμε «πολιτική διαχείρισης απορριμμάτων» και από την άλλη να αυξάνουμε τα τέλη λόγω απορριμμάτων.
Δεν είναι σοβαρό όλο αυτό σε μια εποχή που όλες οι πραγματικά αναπτυγμένες χώρες λύνουν μέρα με τη μέρα τα προβλήματα αυτά.
Δεν είναι σοβαρό η τοπική δημοσιονομική πολιτική για κοινωνικούς και άλλους σκοπούς να μην υπάρχει ούτε ως σκέψη από τα κέντρα σχεδιασμού, τους ειδικούς επιστήμονες που ελπίζει κανείς ότι υπάρχουν.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για δημοτικά τέλη, αλλά ας είμαστε σοβαροί, ή - αν ο όρος αυτός φαίνεται βαρύς – ας είμαστε… σπουδαγμένοι.
ΑΚΡΑΙΑ ΝΕΩΤΕΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ: Ας μιλήσουμε για δημοτικά τέλη
ΑΚΡΑΙΑ ΝΕΩΤΕΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ: «Οι ‘κολλητοί’ είναι πάντα μέτριοι»: Πως η αναξιοκρατία γίνεται καθημερινός βιασμός
ΑΚΡΑΙΑ ΝΕΩΤΕΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ: Κι αν ο Ταΰγετος δεν χρειάζεται «ανάπτυξη»; Τί μαρτυρούν τα δεδομένα
ΑΚΡΑΙΑ ΝΕΩΤΕΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ: Οι «τρελοί», οι «καθαροί» και οι… πονηροί
ΑΚΡΑΙΑ ΝΕΩΤΕΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ: Τα θλιβερά καταστήματα της Κυριακής
ΑΚΡΑΙΑ ΝΕΩΤΕΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ Τεστ: Πόσο καλοί είμαστε για τα παιδιά μας;
ΑΚΡΑΙΑ ΝΕΩΤΕΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ: Ο κερατάς και ο διεφθαρμένος
ΑΚΡΑΙΑ ΝΕΩΤΕΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ - Eurovision: Ελληνική μουσική, ώρα… μηδέν!
ΑΚΡΑΙΑ ΝΕΩΤΕΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ: Πώς ένας δήμος έβαλε κλιματιστικά και ανεμιστήρες στα σχολεία
