Εκεί κατηγορεί ως υπεύθυνη την «κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου», που όπως αναφέρει «εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσης μου», συνεχίζοντας «Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου».
Ποια θλιβερότερη εικόνα θα μπορούσε να περιγράψει τη σύγχρονη Ελλάδα; Ποιος θα απονείμει τις ευθύνες για τα καθημερινά εγκλήματα στους δολοφόνους της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ; Στην Ελλάδα του μνημονίου σημασία έχουν οι αριθμοί και οι δείκτες και όχι οι ανθρώπινες ζωές. Άλλωστε, σύμφωνα με έκθεση της Unicef, η Αθήνα περνά μια ανθρωπιστική κρίση, με πρωτοφανή επίπεδα εξαθλίωσης και ένα στα τέσσερα παιδιά καταδικασμένο στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Οι αυτοκτονίες σύμφωνα με όλα τα στοιχεία αυξάνονται καθημερινά.
Την ίδια ώρα, οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι μιλούσαν και μιλούν, για την ανάγκη ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Αυτή είναι η εικόνα της ανταγωνιστικότητας, αυτή είναι η «ανάπτυξη» που έχει φέρει από όπου έχει περάσει το ΔΝΤ. Κέρδη για τους ισχυρούς και εξαθλίωση - προσωπικές τραγωδίες για τους αδύναμους.
Είναι τέτοιες οι στιγμές που, ο αγώνας, η αλληλεγγύη και η ανατροπή, είναι θέματα επιβίωσης. Πρέπει να τους διώξουμε πριν μας εξοντώσουν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρωτοστατήσει καλώντας όλη την Αριστερά, για να γίνει η οργή του λαού, συλλογικός αγώνας. Η ιστορία διδάσκει ότι μόνο ο συλλογικός αγώνας μπόρεσε σε δύσκολες στιγμές να διακόψει τις ατομικές πορείες απόγνωσης δημιουργώντας ρεύματα αισιοδοξίας.