Στην προσπάθειά τους αυτή, απολαμβάνουν της αμέριστης συμπαράστασης των γνωστών διαπλεκόμενων μιντιακών συγκροτημάτων, βασικού πυλώνα οικοδόμησης και στήριξης της δικομματικής συναίνεσης. Ολόκληρο το σύστημα εξουσίας λειτουργεί στη λογική τού επικοινωνιακού πολιτικού marketing: εμπόριο φόβου, παραπλάνησης και ψευδαισθήσεων.
Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη και απολύτως καταδικαστική για τον υποκριτικό δικομματισμό. Η πύκνωση του ιστορικού χρόνου κι ο ορυμαγδός των εξελίξεων δεν θα πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε ότι, μόλις 2 χρόνια πριν, το πρώτο Μνημόνιο προέβλεπε ανάκαμψη και επαναφορά σε πρωτογενές πλεόνασμα ήδη από το 2012. Το Μνημόνιο Νο. 2, για να δικαιολογήσει την πρόβλεψη για μείωση του χρέους στο 120% του ΑΕΠ το 2020 (σε επίπεδα 2009 δηλαδή!) προϋπολογίζει πρωτογενή πλεονάσματα για ολόκληρη την οκταετία 2013-2020. Η συνοδευτική έκθεση του ίδιου του ΔΝΤ[i] είναι εξόχως αποκαλυπτική για το ρεαλιστικό της υπόθεσης. Για να τεκμηριώσει ότι η διατήρηση τέτοιων πρωτογενών πλεονασμάτων για 8 συνεχόμενα χρόνια (2013-2020) αποτελεί ρεαλιστική παραδοχή, το ΔΝΤ αναφέρει δύο χώρες που στο ίδιο χρονικό διάστημα κατάφεραν να έχουν σημαντικά πρωτογενή πλεονάσματα: τη Ρουμανία στην περίοδο 1982-1989 και την Αίγυπτο την περίοδο 1993-2000! Δηλαδή τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου και την Αίγυπτο του Μουμπάρακ!
Είναι προφανές ότι η πολιτική των μνημονίων που παρουσιάζεται ως μονόδρομος δεν έχει περιθώρια επιτυχίας ούτε καν ως προς τους υποτιθέμενους δημοσιονομικούς στόχους της.
Απέναντι στην ανηλεή προπαγάνδα και το εμπόριο ψεύδους του δικομματικού μπλοκ στέκεται μια ολόκληρη κοινωνία που βιώνει τις ολέθριες συνέπειες της κατάρρευσης των μνημονιακών ψευδαισθήσεων. Αποτελεί πλέον κοινό τόπο για την πλειοψηφία των συμπολιτών μας - αυτό προκύπτει άλλωστε από όλες τις σχετικές μετρήσεις - ότι ο μονόδρομος οδηγεί σε κοινωνικό αδιέξοδο και πρέπει να ανατραπεί. Η ανάπτυξη που υπόσχονται πατάει στην κοινωνική ερήμωση. Μιλάνε συνέχεια για την Ευρώπη, αλλά για μια άλλη Ευρώπη, χωρίς το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο.
Την ίδια ώρα όμως τα μηνύματα από τους λαούς της Ευρώπης είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά: στην Ισπανία και την Πορτογαλία πραγματοποιήθηκαν τις τελευταίες βδομάδες οι μεγαλύτερες γενικές απεργίες από την πτώση των δικτατοριών του Φράνκο και του Σαλαζάρ στα μέσα της δεκαετίας του ’70.
Στη χώρα μας, οι επικείμενες εκλογές ενδέχεται να οδηγήσουν σε ριζική αλλαγή του πολιτικού τοπίου. Η κρισιμότητα της ιστορικής συγκυρίας όμως και το μέγεθος των προβλημάτων που η κρίση έχει συσσωρεύσει επιβάλλουν ξεκάθαρες κουβέντες: η ανάσχεση της κοινωνικής διάλυσης και η υπέρβαση της κρίσης προς όφελος της κοινωνίας δεν θα είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Η συνεργασία των δυνάμεων που ασκούν κριτική στο μνημόνιο από προοδευτική σκοπιά, που θα αντανακλά σε πολιτικό επίπεδο μια ευρύτατη κοινωνική πλειοψηφία, αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την αντιμετώπιση της πρωτόγνωρης κατάστασης και τη συγκρότηση ενός νέου συνασπισμού εξουσίας που θα δώσει το τελικό χτύπημα στον καταρρέοντα δικομματισμό της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής συναίνεσης.
H νέα αυτή πολιτική συμμαχία, αξιοποιώντας μια ευρεία κοινωνική στήριξη, θα μπορέσει, μεταξύ άλλων, να ακυρώσει τις δανειακές συμβάσεις του μνημονίου, να αναστείλει την αποπληρωμή του χρέους μέχρι να ανακάμψει η οικονομία, να προχωρήσει σε γενναία φορολόγηση του διαχρονικά φοροδιαφεύγοντος πλούτου, να ασκήσει πραγματικά δημόσιο έλεγχο το τραπεζικό σύστημα ώστε να το χρησιμοποιήσει ως μοχλό ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας, να ανασυγκροτήσει την παραγωγική βάση της χώρας με πρώτη προτεραιότητα τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι την υψηλή κερδοφορία και να αναμορφώσει ριζικά τον δημόσιο τομέα με όρους κοινωνικής ανταποδοτικότητας ερχόμενη σε σύγκρουση με τα μεγάλα αλλά και τα μικρότερα συμφέροντα που λυμαίνονται τον δημόσιο χώρο. Εν ολίγοις, κεντρικός στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης και την εμπέδωση ενός κλίματος αισιοδοξίας σε μια κοινωνία που σήμερα βρίσκεται σε μια πρωτοφανή κατάσταση συλλογικής κατάθλιψης.
Αν κάτι μας δίδαξε η πρωτόγνωρη εμπειρία του κινήματος των πλατειών το περσινό καλοκαίρι είναι ότι, για να έχει η παρέμβασή μας τη μέγιστη δυνατή απήχηση και πολιτική αποτελεσματικότητα, θα πρέπει όλοι να υποχωρήσουμε από τις ιδεολογικές βεβαιότητες του παρελθόντος. Βεβαιότητες που μετατρέπονται σε αδιέξοδες ιδεοληψίες όταν αγνοούν την επιτακτική ανάγκη συσπείρωσης που οι ιστορικές στιγμές που διανύουμε επιβάλλουν.
Είναι η ώρα όλοι μας να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να υπερβούμε μικροκομματικές σκοπιμότητες και να δώσουμε μαζί με την ελληνική κοινωνία τη μάχη για μια προοπτική αλληλεγγύης και ελπίδας.
