Ο Δον Ζουάν μέσα στον ασφαλή τόπο της αυτοσχέδιας σκηνής καθόλη τη διάρκεια της αφήγησής του μας κρατάει τρυφερά το χέρι εκθέτοντας στα μάτια μας την προσωπική του μαύρη ατζέντα. Αρχικά, για να διασκεδάσει τους μελλοντικούς νεόνυμφους προκαλώντας τους το ενδιαφέρον, στην συνέχεια για να τους σοκάρει και να τους προκαλέσει, κινείται σαν οίστρος που δεν τους αφήνει σε ησυχία. Και καθώς ξετυλίγεται το δίχτυ μέσα μας αρχίζει να ακούγεται μια φωνούλα άλλοτε σιγανά και άλλοτε κραυγάζοντας -ανάλογα με τα κρεσέντο του Δον Ζουάν-...αναλογίσου...αναλογίσου...: η πρώτη μου φορά, ο έρωτας, η συνεύρεση, ο πόθος, το άγγιγμα, η οικειότητα, το χάδι στην ψυχή, ο σεβασμός, η προτεραιότητα στην ανθρώπινη επαφή.
Μέσα από τη διήγηση του Δον Ζουάν ξεπηδάνε εικόνες, αγγίγματα, συναισθήματα που μας παρασύρουν ανακινώντας το ''κατακάθι'' που πέφτει πάνω μας βαρύ. Ορίζοντας ως κατακάθι την καθημερινότητα που πολλάκις μας τυφλώνει και δεν μας επιτρέπει να ασχοληθούμε με την εσωτερική μας ζωή. Ο νεαρός άντρας κραυγάζει και κατηγορεί το έτερόν του ήμισυ πως δεν τον βοήθησε ποτέ να βρει την εσωτερική του ζωή, της οποίας η αξία για την κοπέλα βαραίνει περισσότερο στη ζυγαριά της ύπαρξης. Όμως, ο καθένας βάζει τις προτεραιότητές του. Το έργο πραγματεύεται μέσα από την αντίστιξη την έννοια της φροντίδας σε μια ερωτική σχέση. Η φροντίδα με την έννοια της κάλυψης των αναγκών στο νεαρό ζευγάρι και η φροντίδα του Δον Ζουάν με την έννοια της συμπλήρωσης του παζλ της ύπαρξης. Τις αγάπησες όλες; ρωτάει διακαώς η νεαρή κοπέλα και ο Δον Ζουάν απαντά προκλητικά, ναι όλες!
Μέσα από την κούρσα των διηγήσεων, όμως, ο Δον Ζουάν καταρρέει αποκαλύπτοντας πως όλες οι γυναίκες της μαύρης του ατζέντας ήταν το ίδιο πρόσωπο, η γυναίκα της ζωής του, που δεν ζει πια. Μια εξέλιξη στην πλοκή που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μελό, αλλά η φυσικότητα του Δον Ζουάν και η καθόλου μελό ερμηνεία του δεν αφήνει περιθώρια. Ο θάνατος είναι εκεί. Δεν γίνεται καμία προσπάθεια να ξορκιστεί το κακό. Ο καρκίνος ονοματίζεται, το ιερό τέρας που κατασπαράζει ζωές είναι εδώ. Με την πτώση του παρασύρει και όλο το σαθρό οικοδόμημα της ένωσης των δύο νέων με τα δεσμά του γάμου. Η κοπέλα τελικά αναλογίζεται και παίρνει την ευθύνη. Και όχι μόνο αυτή και εμείς καλούμαστε να αναλογιστούμε και να πάρουμε την ευθύνη μας. Εμείς τι κάνουμε; έρωτα ή σεξ, φροντίζουμε το σώμα ή και τη ψυχή μας, σε μια κοινή πορεία δύο ψυχών μπορούμε να αναγνωρίσουμε την απελευθερωτική δύναμη της αγάπης; Κλείνοντας, ο Δον Ζουάν μας αφήνει εργασία για το σπίτι, σκέφτομαι και γράφω: όσοι τυχεροί καλείστε να αναλογιστείτε την προσωπική μαύρη ατζέντα σας, αναμοχλεύοντας το κατακάθι της καθημερινότητας αναζητήστε, ξεχωρίστε και φυλάξτε καλά τις ευτυχισμένες στιγμές του έρωτα, γιατί η ζωή είναι μικρή!
Στην αυτοσχέδια σκηνή που για πρώτη φορά βρεθήκαμε νοιώσαμε ανάμεσα σε φίλους που με τα χεράκια τους είχαν φτιάξει μια σχεδία πάνω στην οποία μας φίλεψαν το γεμάτο ανθρωπιά κείμενο του Βαλεντίν Κρασνογκόροβ. Για αυτό γειά στα χέρια σας, παιδιά!