Από ορισμένους μάλιστα γίνεται και λόγος για “ερωτήματα αντιιστορικής υφής”. Όπως και να έχει πάντως, έχουν τη σημασία τους κάποιες επισημάνσεις, όπως αυτή που, βασιζόμενη σε ενδείξεις πάντως που προέκυψαν στα χρόνια που μεσολάβησαν, καταδεικνύει πως η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν οδήγησε στην ανατροπή του Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη, παρά μόνο ως αφορμή, ούτε και σχετίζεται με τις εξελίξεις που οδήγησαν στην τραγωδία της Κύπρου το 1974.
Σε κάθε περίπτωση όμως και πέρα από οποιαδήποτε επιμέρους επισήμανση, παραμένει γεγονός αδιαπραγμάτευτο πως η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ως γεγονός, έσωσε την τιμή ενός ολόκληρου λαού, που στη μεγάλη του πλειοψηφία είχε δυστυχώς αποδεχτεί το καθεστώς της δικτατορίας και είχε συμβιβαστεί μαζί του, όσο και αν έδειχνε πως διαφωνούσε με τις μεθόδους του.
Ακόμα και μόνο αυτή να ήταν η συνεισφορά εκείνης της εξέγερσης, ήταν και παραμένει σημαντική 50 χρόνια από τότε, σε ένα τοπίο όπως το σημερινό, που μπορεί να μην έχει καμία σχέση με όσα τότε συνέβαιναν, δεν παύει ωστόσο να αντιπροσωπεύει πάντα την ανάγκη για μια καλύτερη ζωή και έναν καλύτερο κόσμο, όπου δεν θα υπάρχουν αυταρχισμός, βία ανισότητες και η συνύπαρξη θα είναι προτεραιότητα. Πενήντα χρόνια μετά η μνήμη της εξέγερσης εκείνου του Νοεμβρίου έχει ακόμα και ευτυχώς ελπιδοφόρα αύρα και αυτό είναι παρήγορο για όσους θέλουν ελπίζουν, να αγωνίζονται και όχι απλώς να φλυαρούν.
