Αυτή η αδιέξοδη πορεία εμφανίστηκε με την οικονομική στασιμότητα της δεκαετίας του 1970, όταν ο στασιμοπληθωρισμός –  αυξανόμενη ανεργία και πληθωρισμός ταυτόχρονα –  ήταν το νέο φαινόμενο της εποχής.

Μετά την κρίση του μεσοπολέμου της δεκαετίας του 1930, που οδήγησε στα χαρακώματα του 2^ου Παγκόσμιου Πολέμου, που θα έπρεπε να ήταν η τελευταία σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις των ειδικών του συστήματος, ο καπιταλισμός ξαναέμπαινε σε κρίση, με κορυφαία έκφανση της το 2008.

Το πόσο οριακά είναι τα πράγματα εκφράζεται ξεκάθαρα πια με τις τελευταίες προειδοποιήσεις των ΗΠΑ προς την Κίνα για να σταματήσει την στήριξη της Ρωσίας στον Ουκρανικό πόλεμο αλλιώς…

Αλλά και, ακόμα περισσότερο, με την προειδοποίηση Μπάιντεν την Πέμπτη που μας πέρασε ότι οι ΗΠΑ θα υπερασπιστούν τις Φιλιππίνες αν η χώρα υποστεί επίθεση στη Νότια Σινική Θάλασσα. Και πάλι προειδοποίηση κατευθείαν προς την Κίνα:

«Οποιαδήποτε επίθεση εναντίον αεροσκάφους, πλοίου ή μελών των ένοπλων δυνάμεων των Φιλιππίνων στη Νότια Σινική Θάλασσα θα πυροδοτούσε την ενεργοποίση της συνθήκης αμοιβαίας άμυνας" που έχουν συνάψει η Ουάσιγκτον και η Μανίλα».

Τα οικονομικά αδιέξοδα που στο διεθνές επίπεδο εκφράζονται με την πιο πάνω τρομακτική όξυνση των κρατικών σχέσεων, στο εσωτερικό εκφράζονται με εξοικονομήσεις που οξύνουν τις ταξικές σχέσεις.

Αυτές οι εξοικονομήσεις βρίσκονται πίσω από την δολοφονία στα Τέμπη. Οι ίδιες εξοικονομήσεις που βρίσκονται πίσω από τη συντριβή του βιοτικού επίπεδου σχεδόν του μισού πληθυσμού.

Αυτή η πραγματικότητα έχει σχεδόν εξαφανιστεί από την καθημερινή συζήτηση των ηγεσιών των κομμάτων αριστερά της Νέας Δημοκρατίας.

Οι παραιτήσεις δύο υπουργών προκάλεσαν αρκετά χαμόγελα στον κομματικό μηχανισμό του Σύριζα. Θα πρέπει να θεωρούν μεγάλη νίκη ότι συνέβαλαν σε αυτές και άρχισε να… λύνεται το πρόβλημα.

Ο Κασσελάκης μιλά για την αλαζονεία της εξουσίας και όχι για μια εξουσία που μόνο σκοπό έχει την υπεράσπιση του συστήματος, της ιδιωτικής κατοχής τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων.

Και εξαντλείται η αυστηρή κατά τα άλλα κριτική του/τους με ανάρτηση του Κασελλάκη που παρουσιάζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Κώστα Καραμανλή σε ένα πρόσωπο.

Ο Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ με πολύ υψωμένο τόνο φωνής, μιλά για διαφθορά, συγκάλυψη, ατιμωρησία, τα οποία όμως δεν συνδέει με το κοινωνικό σύστημα. Και τα οποία θα εξαφανιστούν αν τιμωρηθεί ο Καραμανλής, φύγει από την εξουσία ο Μητσοτάκης και αναλάβει τα ηνία ο Ανδρουλάκης:

«Μνημείο αλαζονείας η εποχή του κ. Μητσοτάκη για τη Ν.Δ.». Με συμπέρασμα ότι ακόμα και η Νέα Δημοκρατία μπορεί να γίνει καλύτερη αν φύγει από τη σκηνή ο Μητσοτάκης.

«Είστε τα ίδια με αυτούς που 5 χρόνια έπαιζαν με τους θεσμούς όπως κάνετε σήμερα, γι’ αυτό γυρνάει την πλάτη ο λαός στην πολιτική γιατί είστε τα ίδια».

Αν όμως Ανδρουλάκης και ΠΑΣΟΚ ήταν κάτι άλλο θα ανάμενε κάποιος ότι αυτοί θα κέρδιζαν. Δεν μας εξηγεί ο Ανδρουλάκης γιατί αυτό δεν συνέβηκε.

Είναι πραγματικά αξιοσημείωτη η κενότητα της ηχηρής κατά τα άλλα κριτικής Ανδρουλάκη.

Ποινικές ευθύνες των υπουργών Μεταφορών την περίοδο από 2009 – 2023 διαβλέπει το πόρισμα που κατέθεσε το ΚΚΕ.

Σύμφωνα με το πόρισμα αυτό, προκύπτουν ποινικές ευθύνες που έχουν να κάνουν με το κακουργηματικό αδίκημα της δια παραλείψεως διατάραξης της ασφάλειας των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών από το οποίο προήλθε ο θάνατος 57 ανθρώπων».

Κακουργηματικού χαρακτήρα επίσης αδίκημα και οι ελλείψεις και τα κενά στα ζητήματα ασφάλειας του σιδηροδρομικού δικτύου αφού ήταν σε γνώση των υπουργών.

Όπως και το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος «αφού οι αρμόδιοι υπουργοί Υποδομών και Μεταφορών οι οποίοι είχαν την εποπτεία του ΟΣΕ και της ΕΡΓΟΣΕ, παρέλειψαν σκοπίμως να επιβλέψουν τον τρόπο ανάθεσης των έργων αυτών με σκοπό να εξυπηρετήσουν τους μεγάλους επιχειρηματικούς κολοσσούς».

Αυτό το τελευταίο είναι η ουσία. Το μεγάλο ζήτημα όμως είναι, πως αντιμετωπίζεται;

Δυστυχώς δεν αναφέρεται σε αυτά το ΚΚΕ και στο πως μπορούν να μην εξυπηρετούνται οι μεγάλοι επιχειρηματικοί κολοσσοί όσο ελέγχουν το σύστημα.

Ο σοσιαλισμός, που θα μπορούσε να ακούγεται πολύ πιο εφικτός αν συνδεόταν με χειροπιαστά αιτήματα όπως η κρατικοποίηση τραπεζών και μονοπωλίων με εργατικό έλεγχο, παραμένει για το ΚΚΕ ένας ακαθόριστος μακρινός στόχος και όχι η μόνη διέξοδος από την βαρβαρότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι και οι κοινωνίες σήμερα.