«Πόσο πουλάς καλή μου κυρία;»
Η ορεινή εμπόρισσα με κοίταξε λοξά και πέταξε ξερά:
«Ένα ευρώ το δέντρο νεαρέ!»
Επανήλθα με δεύτερη ερώτηση που φαίνεται ότι την πρόσβαλε:
«Κι’ αυτό το κλαράκι θα βγάλει λεμόνια;»
Αυτή τη φορά φόρεσε ένα λαμπερό χαμόγελο και έκλεισε την συζήτηση οριστικά:
«Αν δεν πιάσει και δεν μείνεις ευχαριστημένος, έλα να σου δώσω πίσω το ευρώ σου»
Με έπεισε... Πήρα το κλαράκι πολύ προσεκτικά, όπως πιάνεις στα χέρια σου ένα κουτάβι ημερών, πλήρωσα γελώντας για το επιχείρημα της πωλήτριας. Μετά από τρία χρόνια, αυτό το κλαράκι είχε μεγαλώσει ίσαμε δύο μέτρα και ένας έμπειρος κηπουρός στην γειτονιά με διαβεβαίωσε ότι «του χρόνου θα στύψεις λεμόνι δικής σου παραγωγής στα καλαμαράκια σου».
Είχε δίκιο και…χαλάλι το κέρμα που είχα επενδύσει!!
Το χιούμορ φαίνεται ότι προχώρησε για τα καλά στον καταυλισμό της καλαματιανής Αγοράς. Σκεφθείτε ότι φεύγοντας πρόσφατα για Αθήνα, είχε λάβει μέσω Διαδικτύου στο τηλέφωνό μου, αγγελία κάποιας εμπορευόμενης στην Αγορά, η οποία διαφήμιζε την φρεσκάδα των αυγών που διέθετε στην εκλεκτή πελατεία, αρκεί να σημείωνε ο ενδιαφερόμενος το όνομά της και το ακριβές σημείο που θα μπορούσες να την βρεις. Περισσότερο από περιέργεια πήγα με την σύζυγο και την βρήκαμε. Είχε ένα μεγάλο πάγκο με πάσης φύσεως ζαρζαβατικά και φρούτα, αλλά ντάνες με αυγά πουθενά.
«Είστε η κυρία τάδε;»
Ήταν.
«Ξέρετε απαντήσαμε στο ηλεκτρονικό σας μήνυμα και ήρθαμε να τιμήσουμε το κοτέτσι σας»
«Χαμογέλασε, έσκυψε σήκωσε ένα υφασμάτινο παραβάν και έβγαλε την παραγωγή της»
«Πόσα να βάλω;»
«Θα σας πω, πρώτα όμως, εξηγήστε μου γιατί τα έχετε κρυμμένα;»
Ήρθε σαν κεραυνός η απάντηση:
«Διότι θέλω να καταλήξουν στους ψαγμένους πελάτες»
Έφυγα με δύο δωδεκάδες και ένα τεράστιο σκόρδο που μου το φίλεψε, λέγοντας «Περιμένω εντυπώσεις στο internet»
ΥΓ: Ελπίζω (στο κοτέτσι) να είναι φρόνιμος ο κόκορας!
Wi Fi στο κοτέτσι…
