Συνέντευξη στον Σταύρο Χ. Μαρτίνο
-Λένε ότι το Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι το μεγαλύτερο πρόγραμμα εκδηλώσεων που γίνεται σε όλη την Ελλάδα. Εσείς τι λέτε;
Γιάννης Τζαβάρας: Το Φεστιβάλ έχει μεγάλη ιστορία, 43 χρόνια. Επί της ουσίας είναι μια ευκαιρία για τις λαϊκές οικογένειες, για τους νέους, να παρακολουθήσουν συναυλίες και διάφορα άλλα πολιτιστικά δρώμενα, από θέατρα και εκθέσεις μέχρι σινεμά για τα μικρά παιδιά. Βέβαια είναι και μια ευκαιρία για να συζητήσουν για την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ και της νεολαίας του, της ΚΝΕ. Είναι από τις μεγαλύτερες δραστηριότητες που γίνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα και σε κάθε πόλη. Και αυτό έχει την αιτία του φυσικά. Γίνονται και άλλα φεστιβάλ και δραστηριότητες από Δήμους, από Περιφέρειες και άλλους φορείς, όμως το Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι το μόνο που έχει κρατήσει τόσα χρόνια. Και έχει κρατήσει επειδή εκφράζει τον καημό και την αγωνία της λαϊκής οικογένειας, των νέων.
-Πότε και πού έγινε το 1ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Καλαμάτα;
Γιάννης Χιώτης:Σε μια ταβέρνα στην Βενετσάνου Κετσέα, το 1974, αμέσως μετά την πτώση της χούντας, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Είμασταν καμιά 35αριά-40 άνθρωποι. Εγώ ήμουν στην περιφρούρηση. Το Φεστιβάλ αμέσως άρχισε να δένει με τους καημούς, με τα μεράκια του λαού μας και της νεολαίας. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά γιατί το Φεστιβάλ και η ΚΝΕ, σαν συνέχεια της ΕΠΟΝ και με καθοδηγητή το ΚΚΕ, πήραν αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό το Φεστιβάλ κρατάει 43 χρόνια και συγκεντρώνει μάζες λαϊκές, εργάτες, φτωχούς αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες και δίνει το έναυσμα για να χτίζεται λιθαράκι-λιθαράκι το λαϊκό μέτωπο που λέει το ΚΚΕ.
-Ποια ανάγκη οδήγησε στην ιδέα για την πραγματοποίηση του Φεστιβάλ της ΚΝΕ;
Γιάννης Χιώτης:Η ανάγκη της σύνδεσης με τις μάζες της νεολαίας. Η ανάγκη κατάθεσης της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για την ανάπτυξη αγώνων και συγκρούσεων απέναντι στο μονοπωλιακό κεφάλαιο και στα ιδιαίτερα, τότε, προβλήματα, τα οποία είχαν να κάνουν με την εγκατάσταση πυραύλων στη Γερμανία από τις ΗΠΑ, με τις αμερικάνικες βάσεις την Ελλάδα, όταν βγήκε ο Παπανδρέου το ’83 και έλεγε ότι οι βάσεις φεύγουν ενώ ήταν εδώ… Ήταν η ανάγκη να προβληθεί η πολιτική του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για τους αγώνες των εργαζομένων ώστε να βελτιώσουν τις συνθήκες δουλειάς, να πετύχουν καλύτερες συλλογικές συμβάσεις, να δώσουν μάχες και συγκρούσεις ταξικές σε οξεία μορφή, στις οποίες πρωτοστατούσαν οι κομμουνιστές και οι Κνίτες.
-Πότε αρχίσατε να νοιώθετε μια ασφάλεια και ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για όσους συμμετείχαν και παρακολουθούσαν το Φεστιβάλ της ΚΝΕ;
Γιάννης Χιώτης: Στον καπιταλισμό δεν υπάρχει ασφάλεια για τις επαναστατικές δυνάμεις ούτε για το λαό. Στον καπιταλισμό η ασφάλεια είναι σχετική και οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να βρεθείς απέναντι σε πολύ σκληρές καταστάσεις εάν δεν είσαι σε επαναστατική ετοιμότητα και επαγρύπνηση.
Τον φοβούνται το λαό και με την έννοια αυτή δεν υπάρχει ασφάλεια.
Η ανάπτυξη των δραστηριοτήτων του Φεστιβάλ της ΚΝΕ πέρασε από φωτιά και σίδερο, με διώξεις, με φυλακίσεις, με δίκες…
-Αντιμετωπίσατε τέτοιες δυσκολίες και στην Καλαμάτα;
Γιάννης Χιώτης:Και στην Καλαμάτα. Να σου πω προσωπικό παράδειγμα: Το 1977 ή το 1978 πήγα στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στον Κήπο της Εδέμ, περιφρουρούμενος από συντρόφους μου για να μην με δει ο ασφαλίτης που ήταν απέναντι στη γωνία. Ή άλλος σύντροφός μου είχε μεταμφιεστεί, είχε φορέσει περούκα. Ή συχνά πυκνά γινόμασταν «πελάτες» των δικαστηρίων, γιατί μας έπιανε η Ασφάλεια επειδή κάναμε εξορμήσεις για την προπαγάνδιση του Φεστιβάλ, επειδή κολλάγαμε αφίσες, επειδή κάναμε παρεμβάσεις σε πόλεις και χωριά του νομού. Είχαμε προσαγωγές στο αυτόφωρο. Φυσικά είχαμε αθωωθεί σε όλες τις δίκες, πολλές δίκες. Στο τέλος καταφέραμε να σπάσουμε το κλίμα τρομοκρατίας αλλά ασφάλεια στον καπιταλισμό για την εργατική τάξη, για την πολιτική δράση του ΚΚΕ, δεν υπάρχει.
-Η διοργάνωση του Φεστιβάλ είναι δύσκολη; Πόσο καιρό χρειάζεται η προετοιμασία;
Γιάννης Τζαβάρας:Υπάρχει πλέον μια μεγάλη εμπειρία, όμως η συζήτηση για την προετοιμασία ξεκινάει πριν μπει το καλοκαίρι. Το θέμα είναι ότι χρειάζεται η συνδρομή αρκετών ανθρώπων, μελών της ΚΝΕ, μελών του κόμματος, καθώς και ανθρώπων που είναι κοντά στην ΚΝΕ και στο ΚΚΕ. Είναι μια διαδικασία που κρατάει αρκετούς μήνες και προϋποθέτει τη στήριξη μιας ομάδας ανθρώπων.
-Γιατί το Φεστιβάλ της ΚΝΕ κρατάει 43 χρόνια και απ’ ότι φαίνεται θα κρατήσει για πολλά ακόμη;
Γιάννης Τζαβάρας:Το βασικό είναι ότι αντέχει το ίδιο το ΚΚΕ και η πολιτική του όλα αυτά τα χρόνια και αυτό γεννάει και την αντοχή του Φεστιβάλ.
Αντέχει το Φεστιβάλ γιατί είναι ζωντανό το όραμα, είναι ζωντανός ο στόχος που παλεύει το ΚΚΕ, ο στόχος για το σοσιαλισμό. Αυτό είναι και το θέμα του φετινού Φεστιβάλ μας, η Οκτωβριανή Επανάσταση η οποία ξεκίνησε πριν από 100 χρόνια και είναι ακόμα επίκαιρη, παρά τις δυσκολίες που έχουν αντιμετωπιστεί όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα από το 1991 και μετά.
Γιάννης Χιώτης: Να συμπληρώσω ότι απόδειξη για την αντοχή του Φεστιβάλ είναι οι προσπάθειες που έκαναν οι «πρώην» στην απόπειρα διάλυσης του κόμματος. Την ίδια χρονιά που έγινε η διάσπαση και λαβώθηκε το κόμμα, το 1991, αποδείχθηκε ότι μέσα από τις πληγές του το ΚΚΕ έγινε πιο δυνατό. Και έτσι διοργανώθηκε κανονικά το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, ενώ υπήρχαν απόψεις από τους «πρώην», τους σημερινούς κυβερνήτες του ΣΥΡΙΖΑ, την οπορτουνιστική ομάδα που πήγε να διαλύσει το κόμμα, να σταματήσουμε το Φεστιβάλ. Ήταν όμως και είναι τέτοια η ακτινοβολία και το κύρος του Φεστιβάλ που δεν μπορούσαν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ να σταματήσουν να αναπτύσσουν τέτοιες πολιτικές πολιτιστικές δραστηριότητες.
-Σε ποιους χώρους έχουν γίνει τα Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Καλαμάτα;
Γιάννης Χιώτης:Το 1ο Φεστιβάλ έγινε στην ταβέρνα του Πατσιλίβα, στην ανηφορίτσα της Βενετσάνου Κετσέα. Ένα ημιυπόγειο ήταν. Μετά αρχίσαμε και βγαίναμε. Πήγαμε στον Κήπο της Εδέμ, στην κεντρική πλατεία, στο πάρκο στα δυτικά του Νέδοντα από το ύψος της γέφυρας και κάτω, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του ’80 πήγαμε στο Πάρκο του Λιμενικού. Έχουμε ζώσει την Καλαμάτα κυριολεκτικά…
Κάναμε και τις προφεστιβαλικές εκδηλώσεις στις μεγάλες συνοικίες της πόλης, στου Αβραμόγιαννη, στη Ράχη, στη Φυτειά, στην Παραλία, στο Πέταλο, στη δυτική πόλη.
Στη δεκαετία του ’80 κάναμε προσυγκεντρώσεις για να πάμε στο Φεστιβάλ από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Συναντιόμαστε στην πλατεία και από εκεί πηγαίναμε στο Φεστιβάλ. Μιλάμε τώρα για μεγάλες συγκεντρώσεις.
-Η κεντρική ομιλία που γίνεται στο Φεστιβάλ, φέτος θα μιλήσει ο Νίκος Σοφιανός, φτάνει για να προβληθεί η πρόταση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ;
Γιάννης Τζαβάρας:Η κεντρική ομιλία είναι αυτή που δίνει το στίγμα κάθε χρόνο. Βάζει και τα κεντρικά πολιτικά στοιχεία και ανοίγεται δουλειά για όλο το χρόνο. Όμως κάθε φορά προσέχουμε το πρόγραμμα να είναι εμπλουτισμένο με το περιεχόμενο που θέλουμε να δώσουμε και τη συζήτηση που θέλουμε να κάνουμε με τους νέους που έρχονται. Φέτος έχουμε έκθεση για την Οκτωβριανή Επανάσταση και τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού. Έχουμε θεατρικό που ανεβάζουν μέλη και φίλοι της ΚΝΕ, αφιερωμένο και πάλι στα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση, βασισμένο στο βιβλίο του δημοσιογράφου Τζον Ριντ «Οι δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο».
-Μέχρι πότε διοργάνωναν Φεστιβάλ οι υπόλοιπες κομματικές νεολαίες;
Γιάννης Χιώτης:Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, αρχές της δεκαετίας του ’90. Μετά τις ανατροπές αυτοί νόμιζαν ότι λύθηκαν τα χέρια τους, ότι δηλαδή η κοινωνική εξέλιξη θα σταματήσει στον καπιταλισμό. Ουσιαστικά δεν είχανε και δεσμούς με την νεολαία, γιατί ήταν αντιλαϊκές οι πολιτικές τους, ήταν και είναι διαχειριστές των συμφερόντων του συστήματος. Η διαφορά τους ήταν και είναι ποιος θα εξαπατήσει καλύτερα το λαό. Αντίθετα το ΚΚΕ, με την επαναστατική πολιτική του, που ακουμπάει στη νεολαία, έχει μια ισχυρή ΚΝΕ η οποία κρατάει, αντέχει και θα αντέχει.
-Είστε ικανοποιημένοι από τη συμμετοχή της νεολαίας στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ;
Γιάννης Τζαβάρας:Ικανοποιημένοι είμαστε όμως δεν αρκούμαστε σε αυτό. Γι’ αυτό και κάθε χρόνο κάνουμε την κουβέντα, την προπαγάνδα για να έρθει ο κόσμος. Πάντως είναι ένα Φεστιβάλ το οποίο πανελλαδικά συσπειρώνει πολλές χιλιάδες νεολαίων και κόσμου. Μας φέρνει σε επαφή με ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου κάθε χρόνο.
-Τελευταία είχαμε συνέδρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τον «Σταλινισμό», πρωτοσέλιδα στον Τύπο, δηλώσεις, τοποθετήσεις, άρθρα. Επηρεάζεται η νεολαία από αυτά που λέγονται και γράφονται; Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ απαντάει σε αυτά;
Γιάννης Τζαβάρας:Είναι μια προσπάθεια να χτυπήσουν τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, η οποία γίνεται εδώ και χρόνια από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το κράτος, ακόμη και μέσα από σχολικά βιβλία και πανεπιστημιακά συγγράμματα. Αυτή η κουβέντα έχει ανοίξει αρκετά τελευταία. Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ απαντάει σε όλα αυτά, παρουσιάζοντας τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού τον αιώνα που πέρασε, σε σχέση μάλιστα και με τη σημερινή κατάσταση στην οποία έχουν βυθιστεί η λαϊκή οικογένεια και η νεολαία. Είναι φανερό ότι χτυπούν τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό γιατί τους ενοχλεί. Έχουν φτάσει στο σημείο να βραβεύουν μέχρι και αξιωματικούς των Ες Ες και Χιτλερικούς. Και σε αυτό το χτύπημα κατά του σοσιαλισμού-κομμουνισμού ανακατεύεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς εφόσον υπερασπίζεται την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη γραμμή «σκύψε το κεφάλι γιατί αυτές είναι οι δυνατότητες σήμερα, ξέχνα ό,τι είχε υπάρξει στο παρελθόν».
Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι μια ευκαιρία να τα συζητήσουμε όλα αυτά, να κουβεντιάσουμε για το σοσιαλισμό, ο οποίος έλυσε τα ζητήματα που δεν μπορούν να λυθούν σήμερα, δηλαδή των νέων που δεν έχουν δουλειά, της παιδείας, της υγείας, της προστασίας των δασών, της αντισεισμικής προστασίας, της αντιπλημμυρικής προστασίας κ.λπ
-Ποιο Φεστιβάλ της ΚΝΕ έχει μείνει πιο πολύ χαραγμένο στη μνήμη σας;
Γιάννης Χιώτης: Όλα τα Φεστιβάλ ήταν και είναι ενταγμένα στην πολιτική του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Και το καθένα είχε την ξεχωριστή σημασία του στις συγκεκριμένες στιγμές. Τη δεκαετία του ’70 τα ζητήματα που έμπαιναν ήταν της δημοκρατίας, της διακίνησης των ιδεών –πηγαίναμε τον Ριζοσπάστη και είχαμε κυνηγητά και προσαγωγές. Τη δεκαετία του ’80 μπήκαν τα ζητήματα της ανάπτυξης του κινήματος, όπως την πρόβαλε η στρατηγική του κόμματος, για τη σύγκρουση με το κεφάλαιο ώστε να διεκδικήσουμε το κομμάτι που μας άξιζε μέσα από τις συλλογικές συμβάσεις, τους αγώνες. Ζητήματα που οδήγησαν σε κατακτήσεις, οι οποίες όμως χάθηκαν. Γιατί στον καπιταλισμό ο μόνος που είναι σίγουρος είναι ο καπιταλιστής. Αποδείχθηκε ότι σε 2-3-4 χρόνια κατακτήσεις πολύχρονες, με αίμα, αγώνες, θυσίες, αναιρέθηκαν γιατί έπρεπε να εξυπηρετηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, που μέσα στην κρίση άρχισε να μπάζει. Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι εκείνο που καθορίζει στον καπιταλισμό τα πράγματα είναι τα συμφέροντα του κεφαλαίου και οι ανάγκες του. Δεν είναι κριτήριο οι ανάγκες του λαού. Αυτές συνθλίβονται.
Αυτά σε κάθε Φεστιβάλ της ΚΝΕ είχαν τη ξεχωριστή θέση τους, ανάλογα με την όξυνση κάθε φάσης.
-Τι θα λέγατε στον κόσμο ενόψει της έναρξης του 43ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ;
Γιάννης Τζαβάρας:Να έρθει γιατί είναι γεγονός το οποίο προσφέρει, όπως και να ‘χει, διασκέδαση, να έρθει όμως και για να κουβεντιάσουμε τις θέσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, να συζητήσουμε ποια είναι η οριστική λύση, τι πρέπει να κάνουμε ώστε ο κόσμος να μην απογοητεύεται, να μην απελπίζεται από αυτή την κατάσταση που βιώνει σήμερα. Να έρθει να μιλήσουμε για τον σοσιαλισμό.
-Πως αισθάνεστε βλέποντας το Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Καλαμάτα να έχει κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες;
Γιάννης Χιώτης:Είναι γενική η αποδοχή ότι η ΚΝΕ, δίπλα στο ΚΚΕ, αποτελεί τη μοναδική σήμερα πολιτική παρουσία στο χώρο της νεολαίας και ταυτόχρονα οι ίδιες οι μαζικές εκδηλώσεις του Φεστιβάλ σε όλη τη χώρα και στην πόλη μας αποδεικνύουν τη διάρκεια, την αντοχή της διοργάνωσης.
Τι θα βγει από το Φεστιβάλ; Η ανάγκη να συσπειρωθούν οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι, οι άνεργοι, οι γυναίκες σε σωματεία, συνελεύσεις, να αναπτύξουν οργανωμένα τη δράση τους και η εργατική τάξη να βρεθεί σε ένα μέτωπο με σκοπό να τελειώνουμε με αυτό το σύστημα το σάπιο, ώστε να πάμε σε μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου και ταυτόχρονα με αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με μονομερή διαγραφή του χρέους. Να γίνει επιτέλους ο λαός αφέντης στον τόπο του. Ξεκινώντας από τα μικρά να τα συνδέσουμε με τα μεγάλα για να αλλάξει επιτέλους η εξουσία σε αυτόν τον τόπο. Αυτό είναι το κυρίαρχο και φυσικά η συντριβή των διαχειριστών της εξουσίας του κεφαλαίου.
