Τα δύο «βανάκια» του Συλλόγου έφυγαν από την Καλαμάτα το Σάββατο το μεσημέρι και το απόγευμα βρίσκονταν στον Μαγγανιάρη, επάνω από τη Σπάρτη. Οι ορειβάτες μπήκαν στο εκπληκτικό μονοπάτι που σκεπάζεται από τα πεύκα, τους κέδρους και τα έλατα, και ξεκίνησαν την πεζοπορία προς το Ορειβατικό Καταφύγιο κάτω από την κορφή. Σιγά σιγά νύχτωσε, αλλά το φως του φεγγαριού αντανακλούσε στο χιόνι που είχε καλύψει κάθε σπιθαμή γης. Όλοι κυριεύτηκαν από γαλήνη!
Στο καταφύγιο οι περισσότεροι είδαν μια πρωτόγνωρη εικόνα, το χιόνι σε κάποια σημεία ξεπερνούσε ακόμη και τα δύο μέτρα! Για να εξασφαλιστεί η πρόσβαση στο κτήριο χρειάστηκε κανονικό σκάψιμο, ώστε να ανοίξει η δίοδος.
Το μενού ήταν τραχανάς με τομάτα και λουκάνικο. Επιπλέον, η Βαρβάρα, η αρχηγός της αποστολής, είχε φέρει χαλβά και πορτοκαλόπιτα. Η ίδια εμπνέεται και παίρνει δύναμη από τον ποιητή του Ταϋγέτου, Νικηφόρο Βρεττάκο, και προσπαθεί να μυήσει και τους άλλους ορειβάτες στο έργο του.
Πριν αφεθούν οι ορειβάτες στην αγκαλιά του Μορφέα, ο Γιάννης, ο Μιχάλης, ο Ανδρέας, η Βάσω, ο άλλος Γιάννης, ο Γιώργος, έπιασαν το τραγούδι και μετά άρχισαν και τα ανέκδοτα, όπως αυτό για τον φαρμακοποιό και το κολλύριο, που θα μείνει αξέχαστο.
Η ανάβαση για την κορφή, τον Προφήτη Ηλία στα 2.407 μέτρα, ξεκίνησε μετά την ανατολή του ήλιου. Ήταν μια γερή αναρρίχηση, με δυνατούς και έμπειρους οδηγούς τον Γιώργο, τον Γιάννη και τον Μιχάλη. Η θέα από εκεί ψηλά ήταν απερίγραπτη. Χαμηλά τα σύννεφα είχαν σκεπάσει τη Λακωνική Γη, ενώ προς την πλευρά του Μεσσηνιακού Κόλπου η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή. Στην κορφή το χιόνι ήταν τόσο, ώστε είχε αλλάξει το σχήμα της πυραμίδας της. Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία ήταν σκεπασμένο από πολλούς τόνους χιονιού!
Η επιστροφή ήταν το ίδιο συνταγμένη όσο και η ανάβαση, αν και το χιόνι είχε μαλακώσει πολύ και σε κάποια σημεία βούλιαζες σαν να περπατούσες σε κινούμενη άμμο.
Στο καταφύγιο επέστρεψαν όλοι ενθουσιασμένοι απ' όσα έζησαν και είδαν.
Και πάλι ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας έκανε τα μέλη και τους φίλους του να περάσουν ένα αξέχαστο διήμερο, αλλά και να συναισθανθούν ότι όλα είναι εφήμερα, εκτός από τη σχέση μας με τη φύση, δηλαδή με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Στ.Μ.