«Το πε και το κανε το “ανιψάκι”» σκέφτομαι και τώρα να το πρώτο του βιβλίο, ύστερα από τη συμμετοχή του στην ποιητική ανθολογία Μεσσήνιων ποιητών με δέκα ιδιαιτέρως αισθαντικά ποιήματά του. 

Διηγήματα χαρακτηρίζει ο ίδιος τις ιστορίες που στο βιβλίο του παρουσιάζει, ωστόσο η ποιητική διάσταση στα διηγήματα αυτά είναι διάχυτη και με ένα άρωμα νοσταλγίας που ταξιδεύει στο χρόνο σε ένα ταξίδι με βαριές αποσκευές, όπως τιτλοφορεί άλλωστε εύστοχα τις ιστορίες του ο εμπνευσμένος αφηγητής συγγραφέας, που η αφηγηματικότητα λες και κυκλοφορεί στο αίμα του. Μαζί βέβαια πάντα με έναν απροκάλυπτο λυρισμό που χαρακτηρίζει διαχρονικά τα κείμανά του. 

Με τα δικά του λόγια τώρα: “Το βιβλίο αυτό περιγράφει δώδεκα ταξίδια-ζωές ανθρώπων, που σε κάθε σταθμό προσέθεταν επιπλέον αποσκευές από αυτές πού θα μπορούσαν να σηκώσουν. Κάποιοι κατάφεραν να απαλλαγούν από αυτές αναγκάζοντας τους φόβους τους να αναμετρηθούν με την αλήθεια, κάποιοι άλλοι παρέμειναν αιχμάλωτοι αυτών των φόβων, κοιτάζοντας με απόγνωση από τη χαραμάδα των βαριών αποσκευών τους τις ράγες του τρένου να ανοίγονται βασανιστικά κι ατέλειωτα μπροστά τους, αποδεχόμενοι τη μοίρα τους”. 

Αυτά τα λίγα από μένα. Τα περισσότερα στις σελίδες του βιβλίου. Ίσως μέσα σε αυτές τις 12 ιστορίες, που ο Κώστας αφηγείται, μπορεί να είναι και η δική σας. Άλλωστε κάθε ιστορία και ένα ταξίδι είναι, ακόμα και χωρίς αποσκευές.