«Διαβάζοντας την κριτική παρουσίαση του βιβλίου μου «Το ποίημα δεν πουλάει», που έκανε στο Flash της Μεσσηνίας (τεύχος 274 Ιούνιος 2012) ο συγγραφέας, ποιητής και εκδότης τελικά του βιβλίου μου Κώστας Μαρκάκης, αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο ως μια ελάχιστη εκ μέρους μου συμβολή στο γόνιμο διάλογο που ο φίλτατος Κώστας άνοιξε με την κριτική του.
Δεν είναι καθόλου εύκολος ο ρόλος της κριτικής βέβαια κι όποιος τον αναλαμβάνει επωμίζεται μεγάλη ευθύνη.
Ο Μαρκάκης τα κατάφερε έχοντας στο οπλοστάσιό του όλες εκείνες τις γνώσεις που τον καθιστούν επαρκή ως αναγνώστη πρωτίστως και οξυδερκή παρατηρητή ασφαλώς.
Άλλωστε ο κριτικός πριν απ’ οτιδήποτε άλλο, είναι επαρκής αναγνώστης για να μπορεί να κρίνει με διεισδυτικότητα και να αποκρυπτογραφεί τα όσα αποτελούν το αντικείμενο της κριτικής του.
Στην περίπτωση του βιβλίου μου που αποτελείται από ποιήματα, ομολογώ ότι ο φίλτατος Κώστας Μαρκάκης επέδειξε εξαιρετική αποκρυπτογραφική ικανότητα φωτίζοντας σκοτεινές πτυχές των ποιημάτων που συνάντησε στις σελίδες της συλλογής που αποφάσισε να κρίνει πριν να την εκδώσει.
Οφείλω να ομολογήσω, και παρακάμπτοντας τα καλά του λόγια ότι η κριτική του Μαρκάκη αποτελεί για μένα πολύτιμη βοήθεια ώστε να καταλάβω καλύτερα το βάθος των ποιημάτων μου κοιτάζοντας μέσα τους.
Δεν προσπαθώ εδώ να εξηγήσω τα ποιήματα που έγραψα, άλλωστε η ποίηση δεν εξηγείται όπως λένε όσοι καλύτερα γνωρίζουν. Γράφοντας αυτό το κείμενο προσπαθώ να μιλήσω για τα όσα έγραψα παίρνοντας αφορμή από την κριτική του φίλτατου Κώστα Μαρκάκη.
Το εγχείρημά μου καταλαβαίνω ότι μπορεί να παρεξηγηθεί, αλλά δηλώνω ότι δεν με απασχολεί αυτό το ενδεχόμενο, όσο πιθανό κι αν θεωρηθεί.
Εν κατακλείδι θέλω να σταθώ στη σημασία να γράφονται κριτικές που είναι δημιουργικές και βοηθούν τον κρινόμενο να σταθεί πρακτικά και o ίδιος απέναντι στο έργο του.
Η κριτική λοιπόν του φίλου Κώστα στο Flash είναι για μένα πολύτιμη ενθάρρυνση για την προσπάθειά μου να περάσω στο χαρτί τις μύχιες σκέψεις μου.
Θέλω να πιστεύω ότι κάτι τέλος πάντων κατάφερα γράφοντας τόσα χρόνια, αλλά πάλι απόλυτα σίγουρος δεν είμαι.
Μην εκληφθούν ως μετριοφροσύνη αυτά τα λόγια όμως.
Άλλωστε δεν θεωρώ τον εαυτό μου καθόλου μετριόφρονα.
Όσο για τις λέξεις που χρησιμοποιώ ως εργαλεία, προσπαθώ να είναι ζωντανές και να προέρχονται μέσα από τη συνεχή τριβή μου με την ‘κίνηση της ζωής’, εύστοχη η επισήμανση του Κώστα.
Παράλληλα θέλω να τονίσω πως τόσα χρόνια στο ‘κουρμπέτι’ της γραφής δεν διαχωρίζω πια τα κείμενά μου κι αυτό νομίζω πως με έχει βοηθήσει να απελευθερωθώ, όσο γίνεται, από πολλές δεσμεύσεις.
‘Μορφική τελειότητα’ στα ποιήματα αυτά ασφαλώς δεν υπάρχει, σωστά το επισημαίνει ο Κώστας επικαλούμενος τον Μπόρχες.
Δεν το επιδίωξα άλλωστε, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αν το επιδίωκα θα τα κατάφερνα κιόλας. 
Και δυο λόγια για το εξώφυλλο που φιλοτέχνησε εξαιρετικά η φίλη μου Βασιλική Κατέρη. Η κίνηση που έχει ο πίνακάς της με οδήγησε να τον επιλέξω από την πρώτη στιγμή που τον είδα. Η κίνηση που ο πίνακας απεικονίζει, εκφράζει και τη δική μου προσπάθεια να προλαβαίνω κάθε φορά την κίνηση της ζωής και να βρίσκομαι μέσα σε αυτήν.
Δε νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω τίποτα περισσότερο στα όσα ήδη ανέφερα, όσο για τον τίτλο της συλλογής ή απάντηση βρίσκεται στις σελίδες της».