Υπάρχει πιο δόλιος τρόπος να νομιμοποιήσεις τον παραλογισμό, όταν το λογικό το ονομάζεις «τρέλα;». Τρελοί είναι οι διεφθαρμένοι, οι διαπλεκόμενοι και οι «ακάθαρτοι» (σε αντιδιαστολή με το «καθαροί»). Για την ακρίβεια, αν δεν είναι ψυχικά άρρωστοι, χρήζουν ψυχολογικής υποστήριξης, είναι πνευματικά ασταθείς και ημιμαθείς, απλά πρέπει να βρεθεί ένας «τρελός» επιστήμονας να το διαβεβαιώσει και αυτοί σπανίζουν.

Τρέλα είναι αυτό που ζούμε και λογικός είναι όποιος μπορεί να το καταλάβει. Και οι λογικοί σπανίζουν, ή φεύγουν, ή σιωπούν, ή «χάνονται». Έτσι απλά.

Όμως η κουβέντα για το «απέραντο φρενοκομείο» που ζούμε, είναι λογικό να αποσιωπάται σε μια κοινωνία… τρελών.

Άρα η χώρα χρειάζεται κάποιους, ναι, όχι για να πάει μπροστά ούτε για να «καθαρίσει», αλλά πρώτα απ’ όλα για να γίνει χώρα, γιατί ούτε αυτό δεν νοιώθει ο πολίτης.

Μας βολεύει, όμως αυτοί οι κάποιοι να ονομάζονται «τρελοί», ώστε να θεωρείται λογικό αυτό που ζούμε, κι αυτό το βόλεμα είναι ντροπή όταν διατυπώνεται από υπεύθυνους και κομβικούς συμπολίτες μας.

Όμως τί ποιο φυσικό να λέμε το «λογικό» τελικά «τρέλα», όταν η αγαπημένη μας περιγραφή του λαού μας είναι το ανέκδοτο με την «κατσίκα του γείτονα»; Μιλάμε για αυτούς που θα μας «ξελασπώσουν» τάχα, ενώ στην πραγματικότητα μιλάμε για αυτούς που ευχόμαστε να μην βρεθούν ποτέ, γιατί θα μπορούσαμε να είμαστε κι εμείς στη θέση τους αλλά δεν μπορούμε. Επειδή είμαστε ήδη… τρελοί….