Η δική μου η γενιά μπορεί να μη θυμάται πόλεμο αλλά έζησε την απόλυτη καταστροφή της Καλαμάτας σα να ήταν βομβαρδισμένη και «πλήρωσε» το μεγάλο τίμημα να αποφοιτήσει από το γυμνάσιο και το λύκειο σε λυόμενα. Για τη σελίδα κοινωνικής δικτύωσης « Στην ομορφιά που χάνεται» ζήτησα από τον τότε δήμαρχο (1986) να περιγράψει τις πρώτες ώρες, όπου και αφηγείται τα παρακάτω:

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΩΡΕΣ

Σταύρος Μπένος

“Ήταν μια στιγμή ιστορική. Μόλις είχε τελειώσει η τελετή εγκαινίων της ακτοπλοϊκής γραμμής «ΚΑΛΑΜΑΤΑ-ΚΡΗΤΗ» με το πλοίο «ΠΑΡΟΣ». Στην προκυμαία χιλιάδες άνθρωποι, μέσα στο πλοίο οι τοπικές αρχές. Ξαφνικά ένα τράνταγμα διατρέχει το πλοίο χωρίς να ταράξει τη διάχυτη ευφορία μας. Το πλοίο σηκώνει τις άγκυρες, νομίζαμε οι αδαείς. Τη στιγμή εκείνη μπαίνει ορμητικά, ουρλιάζοντας κυριολεκτικά ο λιμενάρχης Πελοπίδας Αγγελόπουλος: «ΣΕΙΣΜΟΣ, ΣΕΙΣΜΟΣ»….Πανικός….Ορμήσαμε όλοι στην έξοδο. Αυτή την εικόνα τη φέρω μέσα μου: σκοτάδι και ένα σύννεφο σκόνης να αγκαλιάζει την όμορφη πόλη μας. Δεν το άντεξα το θέαμα, δεν πρόλαβα να το επεξεργαστώ με τη λογική και ένα λυτρωτικό πέπλο με κατέλαβε: ΑΜΝΗΣΙΑ ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ. Οι εικόνες της ζωής επανέρχονται στο Δημοτικό Αναψυκτήριο απέναντι από το Δημαρχείο στο ποτάμι. Εκεί στήθηκε το πρώτο στρατηγείο των σεισμών. Εκεί τις πρώτες ώρες κρίθηκε και η μάχη. Μέσα μου πάλευαν η οδύνη και το όνειρο, τα συντρίμμια και η νέα Καλαμάτα. Το όνειρο, όμως, όταν το υπερασπίζεσαι με πάθος, ξέρει πάντα να κερδίζει”.