Γιατί ο πραγματικός τους φόβος είναι η ανάπτυξη ενός εργατικού λαϊκού κινήματος που στον προσανατολισμό και τη δράση του θα αμφισβητεί τη στρατηγική του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, ενός κινήματος που δεν θα λειτουργεί απλά ως όχημα για την κυβερνητική εναλλαγή και δεν θα δείχνει καμία εμπιστοσύνη στο κράτος του κεφαλαίου.

Γι’ αυτό και δεν τους προβληματίζουν οι κάθε είδους αυταπάτες που σπέρνουν στον λαό με τις θέσεις τους οι διάφορες αυτοαποκαλούμενες «αντισυστημικές» πολιτικές δυνάμεις, που ουσιαστικά βοηθούν με «αριστερό» προφίλ στην αναμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας.  

Καμία εμπιστοσύνη λοιπόν λέμε ως Κ.Κ.Ε. στις φωνές που καλούν το κίνημα να βάζει δήθεν «προωθημένους» στόχους όπως «να ανατραπεί η κυβέρνηση των δολοφόνων της μαφίας». Γιατί είναι άλλο πράγμα στην πράξη να μην μπορούν να σταθούν οι κυβερνήσεις σε χλωρό κλαρί, να σπάει η εμπιστοσύνη του λαού απέναντι σε κάθε αστική κυβέρνηση που αντικειμενικά ασκεί πολιτική για λογαριασμό του κεφαλαίου άρα αντιλαϊκή, και άλλο να εντοπίζεται το πρόβλημα μόνο σε μια συγκεκριμένη κυβέρνηση και να προκρίνεται ως λύση η κυβερνητική εναλλαγή. Και έχει πρόσφατα «καεί» το εργατικό λαϊκό κίνημα από τέτοιες «προσδοκίες».

Καμιά εμπιστοσύνη σε όσους προσπαθούν να πείσουν τον λαό ότι η συγκάλυψη της αλήθειας, όπως για το έγκλημα στα Τέμπη, οφείλεται στην «εκτροπή της Δικαιοσύνης από το δημοκρατικό κεκτημένο» λόγω μιας «φασίζουσας» κυβέρνησης. Γιατί ο ρόλος του δικαίου στον καπιταλισμό είναι να διασφαλίζει νομικά τα συμφέροντα των μονοπωλίων έναντι της εργατικής τάξης και του λαού κι αυτό έχει επιβεβαιωθεί διαχρονικά, όπως π.χ. στο πόσο γρήγορα βγαίνουν οι απεργίες παράνομες. Είναι άλλο πράγμα λοιπόν να απαιτεί το εργατικό λαϊκό κίνημα να αποδοθούν το συντομότερο οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες στους πραγματικούς υπαίτιους για το σιδηροδρομικό έγκλημα κι άλλο να καλλιεργείται η αυταπάτη ότι ο λαός μπορεί να βρει αποκούμπι σε ένα δήθεν «κράτος δικαίου» εντός του καπιταλισμού, με άλλη «προοδευτική» κυβέρνηση.

Καμιά εμπιστοσύνη όμως και στις διάφορες σοσιαλδημοκρατικής κοπής αυταπάτες που σπέρνουν πολιτικές δυνάμεις, ότι το κίνημα πρέπει να διεκδικεί την επανακρατικοποίηση εταιριών όπως ο ΟΣΕ, η ΔΕΗ, για να επανέλθουν δήθεν στα χέρια του λαού ως δημόσιο αγαθό. Γιατί στην ουσία ποτέ δεν ήταν! Αφού το κράτος είναι ταξικό, δηλαδή στον καπιταλισμό υπηρετεί με κάθε τρόπο την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων εις βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων και του λαού. Ξέρουμε άλλωστε τι θα πει ακριβή κιλοβατώρα για το λαϊκό νοικοκυριό και φτηνό ρεύμα για τους βιομηχάνους από την κρατική ΔΕΗ, ξέρουμε τι θα πει να κρατικοποιούνται οι τράπεζες για να φορτωθούν τα χρέη στον λαό και μετά να επανιδιωτικοποιούνται «υγιείς»… Ιδιωτικοποίηση, λειτουργία μέσω ΣΔΙΤ με κρατικό management, πλήρης κρατικοποίηση, είναι διαφορετικές επιλογές ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου σε κάθε φάση, που δεν αναιρούν όμως τον χαρακτήρα της οικονομίας και του κράτους.

Αυτή η λογική αθώωσης του καπιταλιστικού κράτους και η προβολή αυταπατών αποδεικνύεται ακόμα πιο επικίνδυνη, την ίδια στιγμή που μεγαλώνουν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου. Επομένως, αντιλήψεις όπως, ότι ο πόλεμος είναι αποτέλεσμα επικράτησης ακροδεξιών κυβερνήσεων ή ότι αρκεί ένα κίνημα που θα επικαλείται απλά την ειρήνη στη λογική να τα βρουν με τη διπλωματία και αμοιβαίες υποχωρήσεις τα κράτη, προσφέρουν κακές υπηρεσίες. Και είναι επικίνδυνο, γιατί αποκρύπτεται ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, όπως και η ιμπεριαλιστική ειρήνη (με το πιστόλι στον κρόταφο για τους λαούς) που εναλλάσσονται, έχουν στον πυρήνα τους, τους οξυμένους ανταγωνισμούς και το κυνήγι για τα μονοπωλιακά κέρδη και τις αγορές. Η πολεμική οικονομία, οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί, η αποστολή φρεγατών στην Ερυθρά Θάλασσα, η εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με κάθε τρόπο, αποτελούν επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου για να αναβαθμίσει τη θέση του. Πραγματική ειρήνη τελικά, χωρίς σύγκρουση με την πολιτική και εξουσία του κεφαλαίου δεν γίνεται.

Χρειάζεται λοιπόν το εργατικό λαϊκό κίνημα, να προσανατολίζει την πάλη του ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, να ανοίγει έτσι ο δρόμος για την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Μόνο η πρόταση του ΚΚΕ για εργατική εξουσία με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής, τον σοσιαλισμό κομμουνισμό, μπορεί να ανοίξει έναν πραγματικά φιλολαϊκό δρόμο ανάπτυξης με επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες του ανθρώπου,  χωρίς εκμετάλλευση, καθημερινά «Τέμπη» και πολέμους .

Αυτός ο βηματισμός συνιστά και πραγματικό φόρο τιμής στην παγκόσμια εργατική Πρωτομαγιά!

Μερτίκας Παναγιώτης

Μέλος της Τ.Ε. Μεσσηνίας του ΚΚΕ

Μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ

Μέλος του ΝΤ Μεσσηνίας της ΑΔΕΔΥ