Αν ήθελε να αποτάξει την ΄΄τύχη΄΄ της Καρυστιανού και των άλλων γονιών και συγγενών, που έχασαν τους ανθρώπους τους μια νύχτα του Φλεβάρη στη διαδρομή Αθήνα- Θεσσαλονίκη, θα μπορούσε να είναι σαφέστερη η πρόταση της. Η κ. Διαμαντοπούλου, πολιτικός που έχει θητεύσει σε πολλούς θεσμικούς ρόλους, έχει αφήσει το στίγμα της, ειδικά σε δυο τομείς: ως διορισμένη ευρωπαία επίτροπος είχε προτείνει την αγγλική γλώσσα ως επίσημη γλώσσα της Ελλάδας, και ως υπουργός της φωτοτυπίας στο υπουργείο Παιδείας.
Η Καρυστιανού από την άλλη, μέχρι πριν δυόμιση χρόνια, ήταν μια ανυποψίαστη, νέα γυναίκα, μητέρα, επιστήμονας, οικονομικά ανεξάρτητη, και ξαφνικά μέσα σε μια νύχτα αναπάντεχα η ζωή της διαλύθηκε, όπως και των 56 άλλων συγγενών … Αντί να θρηνήσει, να παραδοθεί στον πόνο για το χαμό του παιδιού της, αντί να δώσει ‘’υλικό’’ για πρόγραμμα στα πρωινάδικα, δεν αρκείται στις δικαιολογίες των ..ιθυνόντων, στα συλλυπητήρια τους, στο δάκρυ που κύλησε από το μάτι του υπουργού συγκοινωνιών, που πριν λίγο καιρό δήλωνε στη Βουλή αυτάρεσκα και αλαζονικά πως τα τρένα είναι τα πιο ασφαλή μεταφορικά μέσα…
Η Καρυστιανού μετατρέπει το βαθύ της τραύμα σε δύναμη για αγώνα. Συμπαρασύρει και τους άλλους γονείς και συγγενείς, γίνονται μια κοινωνική ομάδα που ‘’δεν μασάει’’, που είναι αποφασισμένη να φτάσει μέχρι τέλους! Να λάμψει η αλήθεια, να φτάσει βαθιά στα αίτια και τους υπαίτιους του εσωτερικού τους θρήνου, του πένθους που παραμένει αίτημα και ας πέρασαν δυόμιση ολόκληρα χρόνια! Για το δίκιο!
Η Καρυστιανού δεν είναι μία, είναι το σύνολο των συγγενών των αδικοχαμένων! Αυτοί οι άνθρωποι με την επιμονή, την υπομονή, την έρευνα αποκάλυψαν σε ολόκληρη την κοινωνία -και στον πιο αφελή- τη βαθιά σήψη του συστήματος, πως η ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών έχει θεό μόνο το κέρδος, άπλωσαν μπροστά μας τη διαφθορά των ‘’από πάνω’’, απέδειξαν πως όταν διορίζεται η δικαιοσύνη από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, η δικαιοσύνη δεν είναι, δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη!
Η ιδιαίτερη αυτή κοινωνική ομάδα, ο σύλλογος των συγγενών των Τεμπών, απέκτησε φωνή, μετουσιώθηκε σε οντότητα που με τόλμη διεκδικεί την αλήθεια για το θάνατο-δολοφονία των συγγενών τους. Κατορθώνει και κινητοποιεί σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας, ανεξάρτητα από πολιτικές επιλογές του καθένα, της καθεμιάς. Η φράση -κλειδί που ενώνει τις λαϊκές δυνάμεις είναι ΄΄ όχι στη συγκάλυψη΄΄!
Η ενσυναίσθηση αποκτά καθολικό χαρακτήρα, όλοι/ όλες οι πολίτες νιώθουν Καρυστιανού, Ρούτσι, Ελευθεριάδης, Πλακιάς, Βλάχος,… συμμετέχουν στα καλέσματα του συλλόγου, πλημμυρίζουν τις πλατείες της χώρας αλλά και πόλεις του εξωτερικού. Οι άνθρωποι του πολιτισμού είναι στο πλάι τους. Η κοινωνία ζητάει οξυγόνο! Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας βρίσκονται σε αμηχανία, νιώθουν αδύναμες…Αναρωτιούνται ποια πολιτική οντότητα μπορεί σε κάλεσμα της να συγκεντρώσει τόσα εκατομμύρια κόσμου σε πλατείες;
Τα αργυρώνητα συστημικά ΜΜΕ δεν μπορούν να σιωπούν άλλο…Η κυβέρνηση τρέμει την οργή του λαού, τάζει βελτιώσεις στην οικονομική πολιτική λιτότητας. Ταυτόχρονα από ΄΄συμπονετική΄΄ στους συγγενείς, αλλάζει στάση γιατί αποκαλύπτονται οι βαριές ευθύνες της, οι έρευνες των συγγενών διαψεύδουν τα σαθρά της επιχειρήματα… Σκληραίνει την αντιμετώπιση τους με πρώτο στόχο την Καρυστιανού, επιχειρεί ‘’δολοφονία’’ χαρακτήρα. Την λοιδωρεί, την απαξιώσει, γιατί δήθεν η εξωτερική της εμφάνιση δεν ανταποκρίνεται στα στερεότυπα της μάνας που πενθεί, γιατί είναι και…διαζευγμένη! Η χυδαιότητα δεν αγγίζει την Καρυστιανού, αντίθετα την δυναμώνει και διαλαλεί το ‘’μέχρι τέλους, μέχρι τη δικαίωση των παιδιών μας!’’.
Ο σύλλογος με τη δράση του, φέρνει στο προσκήνιο και άλλους συγγενείς, παίρνουν δημόσια τον λόγο, ‘εκτίθενται΄΄, δεν φοβούνται, παρά τις απειλές ή τα ‘’ταξίματα’’, δεν κρύβονται, διεκδικούν συλλογικά με σθένος, τόλμη και αντοχή, απαιτούν δικαιοσύνη! Η ανταπόκριση του κόσμου, η αλληλεγγύη είναι θησαυρός πολύτιμος για τον σύλλογο!
Η απεργία πείνας του πατέρα- θύματος, του Πάνου Ρούτσι, που διεκδικεί την εκταφή του παιδιού του, ξεγυμνώνει την κυβέρνηση και τα ψέματα του υπουργού δικαιοσύνης, ενεργοποιεί ξανά τους πολίτες, μαζί του απεργούν και άλλοι δυο χωρίς να έχουν προσωπικό λόγο! Από κοινωνική ευαισθησία και προσωπική ευθύνη! ‘’Αν δεν το έκανα αυτό, δεν θα μπορούσα να κοιτάξω τον εαυτόν μου στον καθρέφτη!’’ δηλώνει η ηλικιωμένη γυναίκα, απεργός πείνας, από την Πάτρα.
Είναι πράγματι μεγαλειώδης ο αγώνας των συγγενών των Τεμπών γιατί αποκαλύπτει το μεγαλείο ψυχής του Ανθρώπου! Αποκαλύπτει πως κάτω από αντίξοες συνθήκες η συλλογικότητα ενός αγώνα, η αφοσίωση και η πίστη για τo δίκιο και τη νίκη μπορεί να ξεδιπλώσει τις ομορφότερες πλευρές των ανθρώπων! Ο γενναίος αγώνας των συγγενών των Τεμπών έχει ήδη γράψει Ιστορία!
Γι΄ αυτό είμαστε με την Καρυστιανού, και γι΄ αυτό δεν θα γίνουμε ποτέ Διαμαντοπούλου !
Ευαγγελία Παναγάκη
