Πίσω από τις κούφιες υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ότι θα «διαπραγματευτούν με τους δανειστές μας για να φέρουν την ανάπτυξη», ακούγεται η φωνή των τραπεζιτών με το στόμα του Προβόπουλου που λέει ότι η οικονομική ύφεση θα φτάσει το -5% για το 2012. Νέες στρατιές ανέργων, νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, μεγαλύτερη διάλυση για τα σχολεία και τα νοσοκομεία, αυτό είναι το πραγματικό πρόγραμμά τους.
Πίσω από τις υστερικές κραυγές ότι ή θα κυβερνήσουν ξανά αυτοί ή θα έρθει το χάος, ξεπροβάλλει η απειλή του νεοφασισμού. Όσο πιο πολύ κραυγάζουν ενάντια στις απεργίες, ενάντια στους μετανάστες και ενάντια στην Αριστερά, τόσο πιο πολύ πριμοδοτούν τους Λεπέν (όπως έκανε ο Σαρκοζί στη Γαλλία), τους Χρυσαυγίτες και τους Καρατζαφύρερ (όπως κάνει ο Χρυσοχοΐδης εδώ).
Στην καταστροφή και το χάος μας οδηγούν οι ίδιοι. Η οικονομική κρίση ακουμπάει πια τον σκληρό πυρήνα του ευρώ. Τέλειωσαν τα παραμύθια ότι το πρόβλημα είναι δήθεν ο «υπερβολικός δημόσιος τομέας και η χαμηλή ανταγωνιστικότητα» στην Ελλάδα. Η Ισπανία ζει μέρες που είδαμε εδώ το 2010 όταν μας έφεραν το ΔΝΤ και η Ιταλία συγκλονίζεται. Τα αιτήματα για διαγραφή του χρέους και ρήξη με το ευρώ γίνονται υπόθεση των εργατών σε όλη την Ευρώπη. Το PSI και η νέα «Δανειακή Συνθήκη» με όλες τις άγριες περικοπές τους δεν είναι παρά ενδιάμεσα βήματα από την «ελεγχόμενη» στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.
Οι εκλογές για όλους αυτούς είναι ένα μεγάλο αγκάθι, αν μπορούσαν θα τις είχαν ακυρώσει, όπως είχε δηλώσει αρχικά ο Σόιμπλε, ο αρχιτέκτονας των Μνημονίων. Αν πηγαίνουμε για εκλογές, αυτό είναι αποτέλεσμα της εργατικής αντίστασης που έφερε τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου μέσα σε τρεις μήνες στο ίδιο σημείο που είχε φέρει και τον Παπανδρέου: οι Πανεργατικές του Φλεβάρη και ο ξεσηκωμός της 12 Φλεβάρη λειτούργησαν όπως ακριβώς και οι Πανεργατικές του περασμένου Οκτώβρη και ο ξεσηκωμός της 28ης Οκτωβρίου. Ο χαμός στις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου ήταν απλά η επιβεβαίωση ότι και η συγκυβέρνηση των Μνημονίων και της Τρόικας έχει χάσει κάθε φύλλο συκής.
Με τέτοιους αγώνες τους φέραμε ως εδώ και με τέτοιους αγώνες θα συνεχίσουμε για να ματαιώσουμε τα σχέδιά τους. Κανένας δεν πρέπει να έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι το μέλλον θα κριθεί στο «πεζοδρόμιο», στη συνέχιση, στην οργάνωση, στην κλιμάκωση, στο συντονισμό από τα κάτω των εργατικών αγώνων μέχρι τη νίκη.
Ο Παπαδήμος, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος υπολογίζουν ότι με τη βοήθεια του εκλογικού νόμου που χαρίζει 50 έδρες στο πρώτο κόμμα θα καταφέρουν να ξαναστήσουν την τροϊκανή συγκυβέρνηση. Χρειάζεται να μαυριστούν τόσο ώστε να μην αθροίζουν 151 βουλευτές ούτε με τον καλπονοθευτικό νόμο ούτε με τις δικές τους δυνάμεις ούτε μαζί με τα διάφορα δήθεν «αντιμνημονιακά» κόμματα. Χρειάζεται να δώσουμε ώθηση στην Αριστερά και ακόμα περισσότερο να δυναμώσουμε την αριστερά της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η αριστερά που από την αρχή ανάδειξε και συνεχίζει να αναδεικνύει την εργατική εναλλακτική λύση με τη διαγραφή του χρέους, τη ρήξη με ΔΝΤ και ΕΕ, την έξοδο από το ευρώ και την κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, με την ακύρωση όλων των περικοπών σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές υπηρεσίες.
Γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέει ξεκάθαρα ποιος θα τα κάνει όλα αυτά, χωρίς αυταπάτες για «σωτήρες», παλεύοντας για ένα γερό εργατικό κίνημα που θα επιβάλει εργατικό έλεγχο παντού.
Γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει δώσει δείγματα γραφής ότι στηρίζει τους εργατικούς αγώνες από τα κάτω εδώ και τώρα, ετοιμάζοντας μέσα στους αγώνες του σήμερα τα βήματα της αυτοοργάνωσης των εργατών του αύριο για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φτώχεια, πόλεμο και ρατσισμό.