Ο Πέτρος Τσώνης, τον οποίο ο Μαρτίνος δίκαια αποκάλεσε «γίγαντα» της δουλειάς μας, μόλις χθες «έφυγε» με εισιτήριο «χωρίς επιστροφή», αλλά δεν θα του λείψουν οι παλιές παρέες, οι φίλοι, ο αριθμός και η αξία των οποίων συναρπάζει, όσους έχουμε μείνει πίσω. Θέλω να πω, ότι εκεί στην χώρα των Μακάρων, θα τον έχει ήδη υποδεχτεί ο αδελφικός του φίλος Πάνος Γεραμάνης και θα τον ρώτησε αν «έφερε» κανένα μπουκάλι με καλή ρετσίνα. Σειρά θα έπαιρνε ο σπουδαίος δάσκαλος της μουσικής Γιώργος Τσαγκάρης, προκειμένου να μάθει πρώτο χέρι τα νέα για την πολύπαθη ΕΡΤ αλλά και την πολιτιστική «ανομβρία» της Μεσσηνίας (με εξαίρεση τον χορό) από τότε που άφησε ξαφνικά και άδικα το πόστο του στην καλλιτεχνική διεύθυνση του φορέα. Θα τα συζητήσει, ακόμη, με τον παλιό μας δάσκαλο Μίμη Παπαναγιώτου, ο οποίος χάρη στην φιλία του με τον Πέτρο, είχε επιλέξει τις σελίδες του «Φλας», προκειμένου να στέλνει -με την ακριβή μελάνη της πένας του- τα πολύτιμα γραπτά του.

Και μέσα σε όλους τους εκλιπόντες φίλους και γνωστούς, θα έβγαινε στο προσκήνιο ο καταπληκτικός συγγραφέας Αντώνης Σουρούνης, να σχολιάσουν ακόμη μια φορά το πως συναντήθηκαν (και τα κοπάνησαν με μεζέδες και κρασί) νύχτα στις παρυφές του Ταϋγέτου,  σε ένα χωριό «του πουθενά» με την ονομασία Σωτηριάνικα!

Ο Πέτρος Τσώνης, αυτός ο πάντα ανήσυχος και μόνιμα ερωτευμένος θιασώτης της είδησης, της παράδοσης, και της σωστής γεύσης, θα μας λείψει για τα καλά. Για την ακρίβεια θα λείψει η παρουσία ενός καλού ανθρώπου, από αυτούς που σπανίζουν στην μίζερη (και ύποπτη από δημοσιογραφική άποψη) εποχή μας. Θα λείψει, τέλος, η ωραία του καθαρή γραφή, αυτή που πλήθος «επώνυμων» των ΜΜΕ ζήλευαν κρυφά, διαβάζοντας τα ερευνητικά κομμάτια του στον τοπικό και αθηναϊκό Τύπο…

Τι άλλο;

Αντίο μέσα από τα φύλλα της καρδιάς.