Η εκδήλωση παρουσίασης του γκράφιτι πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 4 Οκτωβρίου, σε μια εκδήλωση στην οποία μίλησε ο Παύλος Ασλανίδης, πατέρας του Δημήτρη που έχασε τη ζωή του στα Τέμπη και εκείνο το Σάββατο είχε τα γενέθλιά του, η Γιώτα Παπαγεωργίου και ο Ξενοφών Κοντιάδης, καθώς και η μαθήτρια Σταυρούλα Βασιλοπούλου. Η Μαρία Ασλανίδου, στην ομιλία της μίλησε για τα παιδιά του σχολείου, για τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, για το κοινωνικό και πολιτικό θέαμα της χώρας σήμερα, για το παράδειγμα που δείνει ο αγώνας των συγγενών των θυμάτων, για τον αγώνα που δόθηκε προκειμένου να γίνουν εργασίες στο σχολείο, απαραίτητες για την ασφάλεια των μαθητών και εκπαιδευτικών, που δεν γίνονταν επί χρόνια.
Η ομιλία της Μαρίας Ασλανίδου έχει ως εξής:
«Σας καλωσορίζουμε στη σημαντική αυτή εκδήλωση, που ξεκινά από παιδιά, είναι αφιερωμένη στα παιδιά και απευθύνεται κυρίως σε παιδιά.
Ως Σύλλογος γονέων, αισθανόμαστε υπερήφανοι για αυτή τη δράση τους και δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει διαφορετικά από το να τα υποστηρίξουμε.
Ευχαριστούμε όλες και όλους εσάς, που βρίσκεστε μαζί μας σήμερα, όλον τον κόσμο που αθόρυβα δούλεψε για να έχουμε αυτό το αποτέλεσμα αλλά ιδιαιτέρως ευχαριστούμε τους ομιλητές μας. Κύριε Κοντιάδη, κυρία Παπαγεωργίου, είναι μεγάλη τιμή να σας έχουμε δίπλα μας και όσα θα ακούσουμε απόψε έχουμε απόλυτη ανάγκη να μας τα μεταδώσετε. Παύλο Ασλανίδη, το σύντομο διάστημα που είχα την ευκαιρία να σε γνωρίσω, είδα τον δυναμισμό και την αποφασιστικότητά σου αλλά πρωτίστως είδα πώς σκοτεινιάζει ένα πρόσωπο με τόσο φωτεινό βλέμμα, με τόσο εσωτερικό φως. Απόψε και κάθε μέρα μέχρι την τελική Δικαίωση όλοι εμείς παλεύουμε και θα παλεύουμε, για ν΄ αποσύρουμε αυτή τη σκοτεινιά, για να λάμψει η αλήθεια, για ν΄ αποδοθεί δικαιοσύνη και ν΄ αποκατασταθεί η δημοκρατία. Αυτό σημαίνει Μέχρι Τέλους!
Αγαπητά μας παιδιά, εσείς που με τη στάση σας έχετε ήδη δώσει δείγμα γραφής, είστε φάρος ελπίδας και στέκεστε πρότυπα για τη νεολαία αλλά και για εμάς, τους μεγαλύτερους που δεν φροντίσαμε αρκετά, ώστε να σας παραδώσουμε αυτό που δικαιούστε: ένα ευνομούμενο κράτος, που εναγκαλίζει τους πολίτες και που μεριμνά για την ασφάλεια και την ποιότητα ζωής τους, για όλα εκείνα που είναι προϋποθέσεις ευτυχίας. Σας ευχαριστούμε και σας θαυμάζουμε!
Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι, για πολύ λίγο ζητώ την υπομονή σας, για να μιλήσω για το αποτρόπαιο κοινωνικό και πολιτικό θέαμα που αντικρίζουμε σήμερα. Σήμερα ένας άντρας, όχι θύτης αλλά θύμα, εκθέτει τον εαυτό του στο βάσανο της στέρησης τροφής, της απεργίας πείνας, όχι γιατί ως πολίτης έβλαψε αλλά βλάφθηκε από την Πολιτεία! Πάνο Ρούτσι, είμαστε μαζί σου στον θείο και βαθειά ανθρώπινο αγώνα σου! Τα αιτήματά σου πρέπει να ικανοποιηθούν, γιατί είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου και γιατί οι ενέργειες αυτές είναι υποχρέωση της Πολιτείας. Πού είναι οι τίμιοι πολιτικοί άνδρες;
Όταν ελλείπουν οι σπουδαίες προσωπικότητες, η επιστήμη της Ιστορίας μας λέει ότι την ιστορία τη γράφουν οι μεγάλες μάζες. Την Ιστορία, φίλες και φίλοι, σήμερα τη γράφουμε εμείς… σ’ εμάς έτυχε. Αισθάνομαι εδώ την ανάγκη να πω πόσο ευγνώμων νιώθω για την ύπαρξη και τις αντοχές του Συλλόγου Συγγενών θυμάτων Τεμπών 2023, γιατί εκείνοι παρέχουν σήμερα το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούν να συνενωθούν τα εκατομμύρια των πολιτών, που νιώθουν βαθύτατα μέσα τους την απογοήτευση από τις απαύδουσες πολιτικές συνθήκες και την καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου και δικαιοσύνης. Είναι ο δικός τους επιβεβλημένος αγώνας, μέσα στον ανείπωτο πόνο, για αποκάλυψη της αλήθειας και απόδοση δικαιοσύνης, που δείχνει σε όλους εμάς το δρόμο για να διαβούμε.
Γιατί είναι κοινός ο δρόμος μας; Θα μοιραστώ μαζί σας δύο παραδείγματα: ο Βασίλης, που ήρθε να προετοιμάσει τον τοίχο για τα παιδιά, όταν άκουσε το θέμα του γκράφιτι κυριολεκτικά αναφώνησε: «Δεν μπορώ να πληρωθώ εγώ για τα Τέμπη! Παραλίγο να ήταν μέσα το παιδί μου. Το χρωστάω σε αυτά τα παιδιά!» Η Αγγελική, που η κόρη της έδινε πανελλαδικές εκείνη τη χρονιά και η σχολή της αρεσκείας της βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη κι ενώ μπορούσε να σπουδάσει εκεί, δεν το έκανε. Γιατί; Μα γιατί φοβόταν. Βλέπετε πώς επηρεάζεται σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό η ζωή όλων μας; Και μια μικρή εμπειρία από το 3ο Γυμνάσιο… επί χρόνια ενημερώναμε τον Δήμο και ζητούσαμε να επισκευαστούν προβλήματα στο μισού αιώνα κτίριο όπου φοιτούν τα παιδιά μας και τα οποία σχετίζονται άμεσα με την ασφάλεια. Οι υποσχέσεις πολλές. Όμως τα προβλήματα λύθηκαν μόνο όταν παιδιά του 5ου ΓΕΛ ανέλαβαν δράση και πήγαν και απαίτησαν λύσεις από τον δήμαρχο. Κι αφού ακολούθησαν οι γονείς, η Εισαγγελία προς τιμήν της ζήτησε προκαταρκτική έρευνα και μόνο έτσι επισκευάστηκαν οι ζημιές. Αυτό συμβαίνει όταν λειτουργεί η Δικαιοσύνη και όταν είναι ενεργοί οι πολίτες. Και αυτό το διδαχθήκαμε τα τελευταία χρόνια από τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών. Διδαχθήκαμε την επιμονή και την αφοσίωση στον στόχο, την ενότητα, και γι’ αυτό σας ευχαριστούμε!
Η αποψινή εκδήλωση είναι αφιερωμένη σ’ εκείνους τους συνανθρώπους μας, των οποίων τα ονόματα είναι γραμμένα στον τοίχο και η σκέψη των οποίων είναι πάντα στην καρδιά μας. Όμως είναι απόψε η βραδιά του Δημήτρη. Του Δημήτρη που σαν σήμερα γεννήθηκε και έχουμε κάθε λόγο να γιορτάζουμε τη γέννησή του και, ταυτόχρονα, να επιμένουμε για τη δικαίωσή του. Τα παιδιά και πάλι είναι κοντά του. Αυτά σχεδίασαν, αυτά ζωγράφισαν, αυτά αφιερώνουν, αυτά θα καλέσω κοντά μας.
Χρυσούλα Καραϊσκου (αρχικό σχέδιο)
Σταυρούλα Βασιλοπούλου (κείμενο – βίντεο)
Βικτωρία Αναστασία Σουρδή (πολλή δουλειά)
Παντελή Θεοδωρακόπουλε
Γιώτα Αλεβίζου
Κων/νε Καρολεμέα
Σταυριανέ Δημήτρη Μάτση
Ελένη Ρούτση
Ας χειροκροτήσουμε αυτά τα παιδιά, που έμαθαν την έννοια της ομαδικότητας, της κοινωνικής συνείδησης, της έκφρασης μέσα από την Τέχνη. Τα παιδιά αυτά που σήμερα μας συγκέντρωσαν εδώ. Τα παιδιά με τη λάμψη στα μάτια, που μας δίνουν ελπίδα.
Κι ας κοιτάξουμε για λίγο τους προγόνους μας. Ο Θουκυδίδης μας πληροφορεί για μία ελληνική πόλη – κράτος, όπου κατά τον εμφύλιο οι αντίπαλες παρατάξεις: «άλλαζαν την καθιερωμένη σημασία των λέξεων, ώστε να ταιριάζουν με τις πράξεις τους.» Εκατομμύρια Έλληνες βγήκαμε στους δρόμους και φωνάζαμε για το Δίκαιο και κάποιοι το αντέστρεψαν σε «είμαστε στο σωστό δρόμο, μπορούμε να βελτιώσουμε τη δημοκρατία μας». Αναρωτιόμαστε, μήπως είμαστε εχθροί;
Όσα ζούμε, αγαπητοί συνάνθρωποι, έχουν τα χαρακτηριστικά του ιστορικού τραύματος, γιατί ενεργοποιούν ιστορικές μνήμες μαρτυρικές, μνήμες έλλειψης δικαιοσύνης και προδοσίας. Οι στιγμές που ζούμε αποτελούν ένα ιστορικό Ορόσημο. Κι εμείς καλούμαστε να επιλέξουμε με ποια πλευρά της Ιστορίας θέλουμε να είμαστε.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι η αποψινή εκδήλωση γίνεται, για να τιμήσουμε τα παιδιά. Αυτά που ζωγράφισαν και ξέρουν να μιλάνε κι αυτά που πλήρωσαν το κόστος επικίνδυνων επιλογών και πλέον σιώπησαν. Γίνεται για να γνωρίσουν οι γενιές που έπονται. Γίνεται για να στείλουμε το μήνυμα ότι ο καθένας, ως συλλογικότητα ή ως μεμονωμένη προσωπικότητα, έχει χρέος να πάρει θέση. Γίνεται, τέλος, για να επωμισθούμε λίγο από τον άφατο πόνο των συγγενών που έχασαν αγαπημένους. Ίσως όταν ο πόνος μοιράζεται, να είναι πιο υποφερτός.
Ευχαριστώ!».
