Κοιτάζω μέσα και από το ανοιχτό μου στόμα και είμαι κήτος και Ιωνάς. Κήτος εκτός υπηρεσίας και Ιωνάς αμετανόητος.

Θα με είχαν πετάξει από την σχεδία τους στην παράσταση Θέλω μια χώρα ο Ανδρέας Φλουράκης που έγραψε και η Γιώλικα Πουλοπούλου που σκηνοθέτησε; Χρειάζεται κλήρος;

Φορτωμένος δεκαετίες διαφθοράς, πολιτισμικής παρακμής, ανελέητου επαίνου του κωλοπαιδισμού-ατομικισμού, ηθελημένος η ασυνείδητος φορέας όλης της σκατούρας μιας τραμπάλας ευημερίας-καταχνιάς πρέπει να κάνω πίσω.

Να κάνω χώρος σ’ αυτούς που ακόμη αντέχουν να θέλουν μια χώρα. Μην τους μολύνω. Ας γίνουν οι καθημερινές μας ήττες τουβλάκια που θα χτίσουν την δική τους Νίκη χωρίς την φθορά που μας κάνει μια κοινωνία που το σκέφτεσαι τριπλά για να φέρεις νέο άνθρωπο σ’ αυτή.

Πρέπει να τους στηρίξουμε (αν μας ζητηθεί) οπότε πρέπει να τους δούμε και να τους ακούσουμε.

Είμαστε διαρκώς περισσότεροι και δεν πρέπει το πλειοψηφικό μας ρεύμα να μας τυφλώσει.

Σε μια κοινωνία που γερνάει, και όχι μόνο δημογραφικά, είναι ανάγκη να δούμε αν μας ενδιαφέρει αποκλειστικά η δική μας φάση ή και το πως θα αναγεννηθεί. Μήπως πρέπει να γίνουμε χώρα για άλλους που θέλουν μια χώρα και αν ναι για ποιους;  Γηροκομείο πλουσίων ή παιδικός σταθμός φτωχών; Και τα δύο;

Δεν θα πω άλλα γιατί με νιώθω σιγά-σιγά να Θέλω και γω Μια Χώρα.

Πατεράκης Στέφανος

ΥΓ: Στην δική μου αντίληψη τα κενά στα καθίσματα του Θεάτρου της Φιλαρμονικής  είναι το πιο συγκινητικό κομμάτι της παράστασης. Και λάθος να κατάλαβα το κρατάω.