Όσον αφορά στην αναβίωση του εθίμου, τα παλιά καλά χρόνια το σφάξιμο του γουρουνιού είχε τελετουργικό χαρακτήρα για την οικογένεια. Οι άνθρωποι του σπιτιού, με συγγενείς και φίλους, ξεκινούσαν από το πρωί τη διαδικασία και μέχρι το μεσημέρι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, είχαν μεθύσει, αφού όσοι ώρα έβραζε το γουρούνι το κρασί έρρεε στα ποτήρια. Σημειώνεται, ότι δεν υπήρχε αγροτική οικογένεια που να μην έθρεφε τουλάχιστον ένα γουρούνι.
Το κρέας γινόταν παστό και αποθηκευόταν σε πήλινα δοχεία, που φτιάχνονταν στα καμίνια της περιοχής της Πυλίας. Το παστό ήταν βασική τροφή για τους κατοίκους, ενώ προσφερόταν ως εκλεκτός μεζές στους μουσαφιραίους. Επιπλέον, ήταν το δυναμωτικό προσφάι της εργατιάς.
Το παστό αποτελούσε και αποτελεί την πρώτη ύλη για τον περίφημο μεσσηνιακό καγιανά, ενώ τα λίπη που έμεναν, όταν το κρέας τελείωνε, χρησιμοποιούνταν για να φτιαχτεί το χωριάτικο σαπούνι.
Επιπλέον, το γουρούνι βοηθούσε στην ανακύκλωση, αφού κατανάλωνε οτιδήποτε έμενε από τα υπολείμματα του φαγητού.
Την πολύ ενδιαφέρουσα αυτή εκδήλωση θα πραγματοποιήσουν η Τοπική Κοινότητα Ακριτοχωρίου, η Εναλλακτική Κοινότητα «Πελίτι», οι «Ανώνυμοι Σποροφύλακες» και το Μανιατάκειον Ίδρυμα.
Ομιλητές, θα είναι η αγρότισσα Χριστίνα Καρελέκα-Ντονά, ο επιστημονικός συνεργάτης του «Δημόκριτου», πρώην πρόεδρος του ΕΦΕΤ και διευθυντής σπουδών Διατροφολογίας στο New York College, Νίκος Κατσαρός, η εθνολόγος Γιώτα Πολίτη και ο σκηνοθέτης Γιάννης Τυπάλδος.