Έφυγε από τη ζωή στις 10 Ιουλίου 1991 και τότε είχα γράψει γι’ αυτόν μεταξύ άλλων στην εφημερίδα “Καρυστινοί Παλμοί” τον Ιούνιο του 1997: “Στα βιβλία του διέκρινες εύκολα την αγάπη του για τον τόπο του, την Κάρυστο και μάλιστα της αφιέρωσε και αρκετά ποιήματα του όπως και πολλές εμμετρες πεζογραφικές αναμνήσεις του. Υπήρξε όντως ένας από τους ελάχιστους ιδαλγούς ρομαντικούς αυτής της μικρής πολιτείας, που βρίσκεται ριζωμένη στον μυχό του Ευβοϊκού Κόλπου και που ο ρομαντικός της χαρακτήρας πληγώθηκε κατά καιρούς βάναυσα. 

Ο άνθρωπος που υπήρξε μια από τις πιο ευαίσθητες φυσιογνωμίες και συνάμα διακριτικές, όσο τουλάχιστον ο καλός νοούμενος ναρκισσισμός του το επέτρεπε, σίγουρα άξιζε και αξίζει μια καλύτερη θέση στη μνήμη των κατοίκων της ίδιας του της πόλης, της Καρύστου, που τόσο αγάπησε”.

Με τίμησε με τη φιλία του και χαίρομαι που τον γνώρισα. Χάρη σε αυτόν έμαθα πολλά για την αγαπημένη Κάρυστο, νοσταλγημένη πλέον μνήμη ενός μακρινού χθες, που ρομαντικοί άνθρωποι σαν τον Κώστα Δ. Λάσκαρη τίμησαν με την ανυπόκριτη αγάπη τους.