Πριν λίγες μέρες φίλη μου έλεγε ότι είχε έρθει εδώ να κόψει τα μαλλιά της. Έφερα κι εγώ την μικρή για κούρεμα. Και ξαφνικά δεν υπάρχει κανείς. Λουκέτο. Από τη μια μέρα στην άλλη.
Άλλη φίλη. Μέσα στο καλοκαίρι. Ψώνισε παπούτσια για την κόρη της. Τα πήγε σπίτι, δεν της έκαναν. Ξαναπήγε την αμέσως επόμενη μέρα να τα αλλάξει. Δεν τα άλλαξε. Βρήκε το κατάστημα κλειστό. Είχαν μαζέψει εμπόρευμα, είχαν κατεβάσει ταμπέλες. Λουκέτο κι αυτό. Κι όμως την προηγούμενη λειτουργούσε σα να μη συμβαίνει τίποτα. Ή έτσι έδειχνε.
Προχθές στη γειτονιά. Έκλεισε κατάστημα με ρούχα. Το βράδυ του Σαββάτου δούλευε κανονικά. Την Κυριακή το πρωί είχε ενοικιαστήριο. Εξαφανίστηκε σε μια νύχτα. «Λευκή» νύχτα. Μάθαμε ότι οι άνθρωποι που το είχαν φεύγουν για τη Γερμανία…
Κάποτε πίστευα πως οι σωστοί, οι καινοτόμοι, αυτοί που αγαπάνε τη δουλειά τους και την κάνουν με μεράκι θα αντέξουν. Τώρα πια αμφιβάλλω. Όταν βλέπεις και σοβαρούς επαγγελματίες με προϋπηρεσία χρόνων να μην μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους, τι να σκεφτείς;
Το Σάββατο δεν πήγα στη «Λευκή νύχτα». Αν θέλω να στηρίξω την αγορά της Καλαμάτας, μπορώ να το κάνω στο κανονικό ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων. Δε λείπει ο χρόνος, τα χρήματα λείπουν.
Κι αυτός ο πανικός να σώσουμε σε μια νύχτα την αγορά που αργοπεθαίνει, μου προκαλεί λύπη. Δεν έχει νόημα. Αν πρόκειται να πεθάνουμε, ας πεθάνουμε με αξιοπρέπεια. Άλλωστε, αυγουστιάτικη πανσέληνος και καταναλωτισμός δεν πάνε μαζί. Με τόσο θόρυβο και τόσα φώτα πώς να δεις το φεγγάρι;
Γι’ αυτό το Σάββατο προτίμησα να κατέβω στην παραλία, που τη βρήκα σχεδόν άδεια από κόσμο. Πριν τα μεσάνυχτα. Οι λιγοστές παρέες που έκαναν βόλτα στο μόλο κουβέντιαζαν ψιθυριστά. Στο πρώτο παγκάκι δυο μουσικοί με κιθάρα και κλαρινέτο έπαιζαν έναν σπιρίτσουαλ σκοπό. Που και που κάποιος περαστικός τους άφηνε κι από ένα κέρμα. Τα νερά δίπλα στο «τετράγωνο» γυάλιζαν κάτω από το φως της σελήνης…