Και λέγω μαύρη γιατί κατηγορούμενοι είμαστε οι κάτοικοι στα Σιναναίικα ενώ είχε γεμίσει ο τόπος κομμάτια του αεροπλάνου στην ευρύτερη περιοχή.
Κατηγορούμενοι ο μπάρμπα Γιώργης ο Γεωργιόπουλος, γαμπρός Σιναναίων, ο πατέρας μου Νίκος Σινάνης, τα εξαδέλφια του Θεοδωράκης και Τάσης και άλλοι δύο συγγενείς.
Από την προηγούμενη της δίκης τα ξημερώματα ξεκίνησαν με τα πόδια για την Τρίπολη…
Σε μας έπεσε μαύρη θλίψη γιατί ξέραμε ότι στην Τρίπολη στο Στρατοδικείο λίγοι ήταν οι τυχεροί που γλίτωναν. Είχε φυλακή στην καταδίκη ή εκτελεστικό.
Αν μπορείτε να σκεφθείτε τι μέρες ήταν αυτές…
Όλη τη νύχτα μάτι δεν κλείσαμε. Όπως μάθαμε μετά, κάπου πριν τη Μεγαλόπολη μπήκαν στο τραίνο και τη νύχτα σ’ ένα ξενοδοχείο τους καταφάγανε οι κοριοί και η αγωνία το τι θα γίνουν την άλλη μέρα.
Ο φόβος τους μεγάλωσε μ’ αυτά που είδαν και άκουσαν, αυτά που συμβαίνανε στο Στρατοδικείο. Δεν περίμεναν να δουν τέτοια πράγματα!
Ήλθε η ώρα της δίκης και τότε έφτασε από την Πύλο ο δικηγόρος Ηλίας Μυσιρλής, πρώτος εξάδελφος της μάνας μου, για να τους υπερασπιστεί (ήταν και κάτοχος της Ιταλικής γλώσσας).
Ο θείος Ηλίας είχε ερευνήσει καλά τα πράγματα και είχε εύρει ότι οι Γερμανοί είχαν δώσει αμνηστία με το δικαιολογητικό ότι η πράξη της διάλυσης του ΣΤΟΥΚΑΣ δεν ήταν σαμποτάζ αλλά άγνοια ανθρώπων και ανέχεια. Τους χαρακτήρισαν, όπως λέμε, αμόρφωτους τους δράστες και όχι σαμποτέρ.
Έτσι γλιτώσαμε το μεγάλο κακό με λίγες απώλειες. Και βέβαια όπως και σήμερα πέφτοντας αεροπλάνα γκρεμίζουν σπίτια, ανάβουν φωτιές, σκοτώνονται άνθρωποι, εμείς το γλιτώσαμε αυτό που μπορούσε και να είχε γίνει.
Το μόνο που έμεινε στα χωράφια ήταν ο δρόμος μέσα στο Λόγγο για αρκετά χρόνια και το μαύρο χώμα στη θέση του ΣΤΟΥΚΑΣ, που δεν φύτρωνε χορτάρι για πολλά χρόνια.
Παράπλευρες εικόνες-καταστάσεις του πολέμου μέσα στη μεγάλη εικόνα καταστροφών ανθρώπων και κοινωνιών.
Ειρήνη να έχουμε, να είμαστε καλά και θα συνεχίσω να σας συνδέω με τα περασμένα που έζησα σαν παιδί.
Σας φιλώ με αγάπη φίλοι μου