Όποιος λέει, λοιπόν, πως είναι ποιητής, στην ουσία σηκώνει ένα μεγάλο βάρος στην πλάτη του. Γιατί ποιητές, με την πλήρη έννοια του λόγου, είναι εκείνοι που διαμορφώνουν συνειδήσεις.
Είναι, δηλαδή, άνθρωποι διανοούμενοι, που βλέπουν όχι μόνο τον περίγυρό τους, αλλά και πέρα από τον ορίζοντα!!!
Σ’ αυτήν την κατηγορία ανθρώπων, λοιπόν, αναφέρεται το ακόλουθο πόνημα:
ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ
Ε: Χανόμαστε, αδερφέ μου, καιγόμαστε!...
Πού είναι οι πυροσβέστες, για να σβήσουν τη φωτιά;
Οι ποιητές τι στο καλό κάνουν;
Γιατί δε βγαίνουν να πουν κάτι;
Αν δε φωνάξουν τώρα αυτοί, πότε θα μιλήσουν;
Είναι αβάσταχτη η σιωπή τους κι αδικαιολόγητη η απουσία τους.
Α: Τους είδα να τρέχουν λαχανιασμένοι στον ανηφορικό δρόμο εδώ και καιρό.
Να φωνάζουν πως οι βάρβαροι είναι έξω από την πόλη.
Να αγωνιούν για τη λαίλαπα που πλησιάζει.
Για το γκρίζο τοπίο και το ζοφερό αύριο, που μας περιμένει.
Κανείς, όμως, δεν τους άκουγε.
Οι κυβερνώντες χαχάνιζαν με την αγωνία τους, τους θεωρούσαν ονειροπαρμένους και τρελούς.
Δεν ήθελαν να δουν τη φωτιά που σιγόκαιγε.
Ούτε τους βαρβάρους, που ήταν έξω από τα τείχη.
Άφηναν το λαό να ζει στη μακαριότητά του!!!
Έτσι, ανενόχλητοι οι αυλοκόλακες κατέτρωγαν τα σωθικά του.
Πήγε χαμένο το μελάνι, που ξόδεψαν οι διανοούμενοι.
Αλλά κι ο ιδρώτας, που έλουζε το πρόσωπό τους.
Το λόγο από δω και μπρος τον έχουν οι βάρβαροι, που βρίσκονται πλέον εντός των τειχών.
Αλλά και ο Προκρούστης, που θα κόβει ό,τι περισσεύει από το κοστούμι που μας ράβουν!!!
Δημήτρης Ν. Μπουσούνης: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
ΥΓ: Αυτό το πόνημα είναι παρμένο από το ποιητικό έργο, «ΚΑΛΛΙΣΤΕΥΜΑ» του γράφοντος, που εκδόθηκε στην Καλαμάτα το έτος 2011.
*Επ’ ευκαιρία της 21ης Μαρτίου Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης.
