Μήπως πραγματικά ήρθε η ώρα να στραφούμε στον άνθρωπο χωρίς περιβαλλοντικές μολύνσεις, εξοπλισμούς, επιστημονικά καταστροφικά επιτεύγματα, ανόητες επιδιώξεις, υπέρμετρους εγωισμούς, χρηματική λατρεία, ακραίες αντιλήψεις, καταστροφικές διχόνοιες και απερίσκεπτες αποφάσεις;
Μήπως ήρθε η ώρα που πρέπει να δούμε τον δίπλα μας, τον γείτονά μας, τον συνάνθρωπό μας σαν ένα δεύτερο εαυτό μας που θέλει και αυτός τη διατροφή του, την αγάπη του, το ντύσιμό του, τη σχετική του οικονομία, την ηρεμία της ψυχής του, την ειρήνη στο περιβάλλον του για να απολαύσει τα της επίγειας ζωής;
Covid -19- μας έκλεισε στα σπίτια μας και τι κάνουμε; Πήραμε και παίρνουμε μέτρα αντιμετώπισης, γκρινιάζουμε με τους διοικούντες μας για τα χρήματα της αποζημίωσης που μας δίνουνε, σκεπτόμαστε την τύχη των επιχειρήσεων μας, προγραμματίζουμε την υπηρεσία μας βλέπουμε στην τηλεόραση πόσο αδύναμοι είναι οι μέχρι πρότινος ισχυροί της γης, επιβεβαιώνουμε ότι οι ανόητες αποφάσεις στο τέλος έχουν επιπτώσεις στους εαυτούς μας, σκεπτόμαστε πως θα ξεγελάσουμε τον εχθρό μας, τρέχουμε για να γεμίσουμε τα ράφια της αποθήκης μας, ή αναλογιζόμαστε το πότε θα ξαναρχίσουμε να ζούμε την προηγούμενη ζωή μας;
Είναι βέβαιο ότι το μόνο που δεν κάνουμε είναι να μιλήσουμε με τον εαυτό μας και να του ζητήσουμε να μας πει αν θα αλλάξει ή θα μείνει ο ίδιος. Γιατί αν θα μείνει ο ίδιος, παρά τη σημερινή κατάσταση, τότε δεν χρειάζεται να παρακολουθούμε καθημερινά τις καμπύλες και τα στατιστικά δεδομένα γιατί το τέλος, να είμαστε σίγουροι, δεν θα είναι ευοίωνο. Ίδωμεν….