Ελλάδα και Ισραήλ κτίζουν στρατηγικό συνεταιρισμό για περισσότερο από μια δεκαετία τώρα.
Η διαδικασία ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2010 με την ανταλλαγή επισκέψεων των Πρωθυπουργών της Ελλάδας και του Ισραήλ, Γιώργου Παπανδρέου και Βενιαμίν Νετανιάχου και ονομάστηκε ιστορική. Για ποιους τώρα είναι ιστορική είναι άλλο ζήτημα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο τότε ηγέτης του κόμματος που κάποτε διατύπωσε την ανάγκη για ρήξη με το σύστημα και τους πολεμοχαρείς οργανισμούς της Δύσης, που στήριξε ανεπιφύλακτα τον αγώνα των Παλαιστινίων ενάντια στο κράτος του Ισραήλ, που μίλησε για τα εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, πήρε την πολιτική απόφαση να αναβαθμίσει τις διμερείς σχέσεις των δύο κρατών.
Την πρωτοβουλία αυτή ακολούθησε μία χωρίς προηγούμενο ανταλλαγή επισκέψεων υψηλόβαθμων αξιωματούχων μεταξύ των δύο χωρών.
Με την αναβάθμιση των διμερών σχέσεων προχώρησε και η μεταβατική κυβέρνηση υπό την Πρωθυπουργία του Λουκά Παπαδήμου. Όλες οι επόμενες κυβερνήσεις, δυστυχώς και αυτή του Σύριζα, συνέχισαν την πορεία προς αυτή την κατεύθυνση.
Δεν δίστασαν να αναφέρουν ότι αυτές οι εξελίξεις αποτελούν μια ξεκάθαρη ένδειξη ότι η σύσφιξη των σχέσεων αποτελεί έναν μακροπρόθεσμο στρατηγικό στόχο που βασίζεται στα κοινά συμφέροντα και τις ιστορικές σχέσεις μεταξύ του ελληνικού και του εβραϊκού λαού.
Κοινά συμφέροντα λοιπόν του ελληνικού και του εβραϊκού λαού. Μια διατύπωση που θα μπορούσε να είναι λόγος πανηγυρισμού για τους δύο λαούς αν πραγματικά ανταποκρινόταν στην αλήθεια.
Δεν είναι όμως τα συμφέροντα των δύο λαών που εκφράζει η αναβάθμιση των σχέσεων αλλά τα διατλαντικά, Νατοϊκά συμφέροντα, τα συμφέροντα των δυτικών μονοπωλίων που δυναστεύουν τους λαούς της περιοχής και του κόσμου.
Όσο για τον ισχυρισμό για ιστορικές σχέσεις των δύο λαών, αυτός δεν τεκμηριώνεται. Ιστορικές σχέσεις υπάρχουν μεταξύ του ελληνικού και του Παλαιστινιακού. Που τους ενώνει κοινή μοίρα ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων είτε μέσα από τη στήριξη πραξικοπηματικών κυβερνήσεων όπως στην περίπτωση της Ελλάδας είτε με τη στήριξη με όλους τους τρόπους κατοχικών στρατευμάτων όπως στην περίπτωση της Παλαιστίνης.
Η τύχη των λαών είναι αξεδιάλυτα δεμένη με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Η δήθεν άμυνα τους μέσα από συμφωνίες που εκφράζουν τα συμφέροντα των διεθνών ληστών μόνο, αποτελεί καθαρή εξαπάτηση που θα έχει τεράστιο τίμημα.
Τα κινήματα των δύο λαών, των λαών του κόσμου, είναι τα μόνα που θα μπορούσαν να αντισταθούν σε αυτές τις εξελίξεις. Ο συντονισμός της αντίστασης αποκτά χαρακτήρα επείγοντα όσο ποτέ προηγουμένως.
