Και είναι να αναρωτιέται κανείς, αν οι άνθρωποι που εμπλέκονται με την σύνθεση «εθνικών τραγουδιών» έχουν ιδέα από μουσική, αν μπόρεσαν, ας πούμε, να καταλάβουν ως μουσική σύνθεση το ελβετικό ή το γαλλικό τραγούδι.
Αν έπιασαν – έστω όχι με την πρώτη – «ακόρντα και μελωδία», που λέγαν οι αυτοσχέδιοι κιθαρίστες όταν η κιθάρα μεσουρανούσε στο φοιτητικό… κίνημα και οι περισσότεροι Έλληνες (αυτοσχέδιοι κιθαρωδοί και όχι απαραίτητα φοιτητές) σκάρωναν ένα ωραίο τραγουδάκι για την αγαπημένη τους.
Τελικά, είναι να αναρωτιέται κανείς αν αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να περάσουν τις στοιχειώδεις εξετάσεις εισαγωγής στα μουσικά σχολεία. Δεν μιλάμε για τα λεγόμενα «ειδικά μαθήματα» των μουσικών σχολών στις πανελλαδικές…
Η κατάντια της ελληνικής μουσικής είναι μεγάλη και ξεκάθαρη πλέον και ουδεμία σχέση έχει με την πάλαι ποτέ γκρίνια των «κουλτουριάρηδων», για «κρίση του πολιτισμού», τον καιρό που ο Χατζηδάκις και ο Θεοδωράκης σταμάτησαν – αν και καταξιωμένοι πλέον – να παράγουν μουσική – (γιατί άραγε;).
Και λέμε μουσική, αυτό που σπουδάζεται ως μουσική. Το ορίζουμε για να μην είμαστε γενικόλογοι. Μιλάμε για τη μουσική που χιλιάδες γονείς πληρώνουν για να μαθαίνουν τα παιδιά τους στα ωδεία. Μουσική Θεωρία ή όπως αλλιώς την λένε, αυτό το πράγμα που ξέρεις καλά το υλικό που έχεις να διαχειριστείς.
Αυτή η «μουσική» έχει πεθάνει. Όχι μόνο στη ελληνική γιουροβίζιον (γιατί στα τραγούδια άλλων χωρών κάτι ακούμε, κάτι καταλαβαίνουμε ότι εμπλέκονται και σπουδαγμένοι άνθρωποι που και που).
Η μουσική αυτή έχει πεθάνει και στα «τραγούδια» που χρόνια τώρα ξεσηκώνουν τους νέους μας και στην πραγματικότητα είναι ένα μονότονο μουρμουρητό ενίοτε με βρισιές, στολισμένο φουλ με ηχητικά εφέ που όλοι μπορούμε να βρούμε στα κινητά μας, με λίγο ψάξιμο σε εφαρμογές. Και αυτό δεν είναι κρίση και κατάκριση.
Γιατί τα παιδιά μας, βλέπουν το απαράδεκτο κόσμο που τους ετοιμάζουμε και συνεχίζουμε ακάθεκτοι και με αυτή τη «μουσική» που ακούνε θεραπεύουν έστω και στιγμιαία το αδιέξοδό τους, ίσως νοιώθουν ότι κάνουν και την επανάστασή τους.
Το ότι δεν ξέρουν πως είναι ήδη τοποθετημένα σε λογισμικά να τα κατευθύνουν μέχρι θανάτου με τη συναίνεση των γονιών τους είναι άλλο θέμα.
Ελληνική γιουροβίζιον, λοιπόν. Ένα φαινόμενο μέσα στην ευρωπαϊκή γιουροβίζιον, όπως όλα τα ελληνικά μέσα στα ευρωπαϊκά.
Ποιος ξέρει τι λένε για μας «έξω», που είμαστε μια σταλιά χώρα και ξεπερνάμε όλη την Ευρώπη σε ακρίβεια, κακοδιακυβέρνηση, ελεγχόμενο Τύπο, διαφθορά, «διάλυση κοινωνικού ιστού», ασυνεννοησία, δημογραφικό θάνατο, σκουπίδια στο δρόμο, σε ό.τι κακό είμαστε ή κινούμαστε προς την πρωτιά.
Το τελευταίο που έχει σημασία είναι που «πατώνουμε» (και η αλήθεια είναι πως δεν πατώνουμε και τελείως) στην γιουροβίζιον.
Αυτό που έχει σημασία είναι πως δεν μαθαίνουμε. Δεν βελτιωνόμαστε από τα λάθη μας, δεν διαβάζουμε, δεν σπουδάζουμε.
Και – για να ορίσουμε και τις σπουδές – δεν εννοούμε σπουδές τα δεκαχίλιαρα που θα δώσουμε στα αμφιβόλου ποιότητας ιδιωτικά πανεπιστήμια, επειδή πήραμε 9,9 και οι υπουργικοί διανοούμενοι της Εκπαίδευσης βάλαν ως βάση το 10.
Σπουδές είναι να έχει φτάσει κανείς την σεμνότητα του φιλοσόφου που είπε «ένα ξέρω ότι δεν ξέρω τίποτα», επειδή βυθίστηκε στην γνώση και την αυτογνωσία. Σπουδές είναι να είσαι άνθρωπος με αξίες επειδή κατάλαβες πως λειτουργεί αυτό που σπούδασες.
Και στη γιουροβίζιον – για να μην φύγουμε και πολύ από το θέμα μας – σπουδές είναι να ακούσεις τριάντα συμμετοχές και να έχεις καταλάβει όλα τα «ακόρντα και τις μελωδίες», ώστε του χρόνου να γράψεις κάτι που θα κερδίσει τον σεβασμό των συναδέλφων σου – όχι απαραίτητα του κοινού, όπως θα έλεγε και πάλι ο φιλόσοφος…
Δεν είναι όλα μια αρπαχτή, μια απευθείας ανάθεση, ένα βόλεμα της μετριότητάς μας. Μερικά πράγματα είναι και ευκαιρία για να γίνονται τα πράγματα καλύτερα και επιτέλους να ευδαιμονούμε. Πόσο, μάλλον, όταν μιλάμε για τη Μουσική μας, που έχει ξεπεράσει πλέον την… ώρα μηδέν…
