Η κυριότερη αιτία φαίνεται να είναι οι δύο διαφορετικές πολιτικές που έχουν κατατεθεί στο ζήτημα των συνεργασιών. Από τη μια η άποψη που εκφράζει ο πρόεδρος του κόμματος, ο κ. Χαρίτσης, ο οποίος προτείνει ένα συνασπισμό δυνάμεων οι οποίες θα προέρχονται από τον χώρο της Αριστεράς, της αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας και της πολιτικής Οικολογίας. Μια πλατιά συμμαχία χωρίς αποκλεισμούς, η οποία θα κατέλθει στις εκλογές με κοινό ψηφοδέλτιο, ένα Λαϊκό Μέτωπο σαν κι εκείνο της Γαλλίας που είχε επικεφαλής τον κ. Μελανσόν. Από την άλλη η πρόταση που διατύπωσε ο γραμματέας του κόμματος, ο κ. Σακελλαρίδης, ο οποίος απορρίπτει τη συνεργασία με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και το κόμμα που πιθανολογείται ότι θα ιδρύσει ο κ. Τσίπρας, προτείνει την ανασυγκρότηση της Αριστεράς και θεωρεί ως πιθανό σύμμαχο το ΜεΡΑ 25.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, δεν πρόκειται για μια διαφωνία σε επουσιώδη θέματα, αλλά για αντίθετες στρατηγικές σε μια θεμελιώδη επιλογή, αυτή των συμμαχιών. Όλα μοιάζουν να κρέμονται από μια κλωστή, αφού για δεύτερη φορά η Κ.Ε. καταψήφισε την πρόταση του κ. Χαρίτση η οποία αφορούσε τη δημιουργία ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου. Την πρώτη φορά προς έκπληξη όλων, όσοι τον γνωρίζουμε, δεν παραιτήθηκε από τη θέση του, όπως ήταν το αναμενόμενο. Το γιατί το ξέρει εκείνος. Φαίνεται, ωστόσο, ότι θα πράξει το ίδιο και τη δεύτερη φορά. Η πρόθεση του δε να επικαλεστεί το άρθρο 18 του καταστατικού της Νέας Αριστεράς, το οποίο προβλέπει εσωκομματικό δημοψήφισμα, ρίχνει λάδι στη φωτιά και πυροδοτεί αντιδράσεις. Από την άλλη η πλευρά του κ. Σακελλαρίδη και τα στελέχη τα οποία προέρχονται από την «Ομπρέλα» δίνουν τη δική τους ερμηνεία και δε φαίνονται διατεθειμένα να κάνουν πίσω. Έμπειρα στελέχη, επειδή φοβούνται τα χειρότερα, ζητούν να συζητηθεί και να ξεκαθαριστεί το θέμα των συμμαχιών με νηφαλιότητα στο επερχόμενο συνέδριο.
Το ρήγμα, εντούτοις, στη Νέα Αριστερά μοιάζει βαθύ κι αγεφύρωτο και η ρήξη δεν είναι μόνο πολιτική, αλλά και ψυχική και ας δηλώνει ο πρόεδρός της περήφανος για τις δημοκρατικές διαδικασίες που υπάρχουν στο κόμμα του. Από την αρχή της συγκρότησης της Νέας Αριστεράς αρκετοί πολίτες εξέφρασαν επιφυλάξεις για τη συνύπαρξη ανθρώπων που ήταν πολύ κοντά στον κ. Τσίπρα με εκείνους που αποτελούσαν την εσωκομματική αντιπολίτευση και στην ουσία λειτουργούσαν σαν ένα κόμμα μέσα στο κόμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ως φράξια. Υπήρχε η απορία πώς θα συνεργαστούν οι παλιοί προεδρικοί με τα στελέχη της «Ομπρέλας». Σήμερα φαίνεται ότι, μάλλον, οι αμφιβολίες αυτές ήταν βάσιμες.
Η Νέα Αριστερά δεν απέβαλε τα παραλυτικά φαινόμενα που υπήρχαν στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και μάλιστα μετέφερε πολλές από τις παθογένειες του και ακολούθησε λογικές και πρακτικές του παρελθόντος. Οι πολίτες είδαν να δημιουργείται στην τρίχρονη ζωή του ένα κόμμα μικρογραφία του αρνητικού ΣΥ.ΡΙΖ.Α. γι’ αυτό και δεν το αγκάλιασαν. Η Νέα Αριστερά δεν μπόρεσε να αλλάξει τους συσχετισμούς στην Αριστερά και, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του προέδρου και ορισμένων στελεχών της, δεν κατάφερε να παίξει μέχρι σήμερα ουσιαστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις του τόπου μας και, πιθανώς, δε θα το κάνει ούτε στο μέλλον. Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά η ορθότητα της παροιμίας «μικρό χωριό, κακό χωριό» και επιβεβαιώνεται ξανά το χιλιοειπωμένο, ότι δηλαδή με φθαρμένα υλικά του παρελθόντος δε χτίζεται το νέο.
*εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
