Και όμως, αυτοί οι εργαζόμενοι, παρά τη σαφή δικαστική απόφαση (223/2024 Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών), βιώνουν μια μεγάλη αδικία και διάκριση -για την οποία η δημοτική αρχή έχει υποδείξει από την πλευρά της κεντρικές υπηρεσίες υπουργείων- αφού δεν πληρώνονται με το ενιαίο μισθολόγιο, δεν τους αναγνωρίζονται υπερωρίες, δεν τους παρέχονται μέσα ατομικής προστασίας, δεν τους καταβάλλεται το αντίτιμο του γάλακτος που παρέχεται στους υπόλοιπους δικαιούχους εργαζόμενους. 

Η δημοτική αρχή Καλαμάτας, εφαρμόζοντας το σχετικό “νόμο Βορίδη”, που φαίνεται ότι επιθυμούσε εργαζόμενους-ομήρους αντί για εργαζόμενους με πλήρη δικαιώματα, έχει προσφύγει στο Εφετείο για την εξάντληση των ένδικων μέσων. Το Εφετείο έχει προσδιοριστεί για τις 4 Νοεμβρίου 2025, όμως η δημοτική αρχή δεν έχει ξεκαθαρίσει απολύτως τη θέση της για το τι θα υποστηρίξει στο δικαστήριο. Θα πει ότι καλύπτουν οι 33 εργαζόμενοι πάγιες και διαρκείς ανάγκες ή θα πάρει διπλωματική θέση, για να μπορεί να δικαιολογηθεί σε περίπτωση που απολυθούν οι εργαζόμενοι ή να εμφανίσει ως δική της επιτυχία την πιθανή νίκη των εργαζόμενων στο δικαστήριο;

Σημειώνεται ότι σε αντίθεση με τη δημοτική αρχή Καλαμάτας άλλες δημοτικές αρχές και Δήμοι στη χώρα δεν άσκησαν ένδικα μέσα αποδεχόμενοι τις πρωτόδικες αποφάσεις και μετέτρεψαν τις συμβάσεις των εργαζομένων σε αορίστου χρόνου. Έχει γίνει πανελλήνια γνωστή η σχετική απόφαση στο Δήμο Καισαριανής, υπάρχουν όμως και άλλοι Δήμοι, όπως ο Δήμος Κορδελιού-Ευόσμου για 136 εργαζόμενους που είχαν προσληφθεί με σύμβαση εργασίας Ιδιωτικού Δικαίου Ορισμένου Χρόνου και σε συμμόρφωση αμετάκλητης απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών κατατάχθηκαν σε προσωποπαγείς θέσεις με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, ενώ η σχετική απόφαση έχει δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (29 Σεπτεμβρίου 2025, Τεύχος Τρίτο, Αρ. Φύλλου 3615). 

Η αδικία αυτή είναι δυνατό να επηρεάσει τη λειτουργία του Δήμου Καλαμάτας, εφόσον σε άλλους εργαζόμενους αναγνωρίζονται όλα τα δικαιώματά τους και σε άλλους υπάρχει αντιμετώπιση που τους κάνει να αισθάνονται ως εργαζόμενοι υποδεέστερης κατηγορίας. 

Στ.Μ.