Η εξήγηση που δόθηκε από τη δημοτική αρχή είναι ότι το πόσο κοστίζει μια μουσική παράσταση πιθανόν καθορίζεται από το μέγεθος της παραγωγής της και τον αριθμό των θεατών που προσελκύει. Σύμφωνα με αυτή την εξήγηση, δεν μετρά η ποιότητα για την αμοιβή όσο μετρούν τα φωτορυθμικά, τα άλλα εφέ, οι χορευτές, αλλά και το κοινό που ακολουθεί έναν καλλιτέχνη. Δυστυχώς αλλά είναι αλήθεια αυτό και δεν ισχύει μόνο στα καλλιτεχνικά αλλά σε κάθε δραστηριότητα…

Εκείνο που έκανε εντύπωση ήταν η δήλωση του προέδρου της Φάρις, Παντελή Δρούγα, όταν ρωτήθηκε σχετικά: “Είμαι καραβανάς, δεν είμαι καλλιτέχνης” είπε και με ειλικρίνεια ανέφερε ότι δεν γνωρίζει από αυτά. Πρόσθεσε ότι την εισήγηση για το πρόγραμμα των πολιτιστικών εκδηλώσεων την έκαναν οι καλλιτεχνικοί διευθυντές της Φάρις, τους οποίους και υπογράμμισε ότι εμπιστεύεται. 

Κανείς δεν μπορεί να επικρίνει τον κ. Δρούγα επειδή λέει ότι δεν γνωρίζει. Αντίθετα τιμά κάποιον να δηλώνει ότι δεν ξέρει, αντί να κάνει ότι ξέρει. 

Γι’ αυτό και το ζητούμενο από τον κ. Δρούγα -και από κάθε αιρετό που ασκεί διοίκηση- δεν είναι να διαλέγει καλλιτέχνες για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις. Πολύ σωστά αυτό θα το κάνουν οι καλλιτεχνικοί υπεύθυνοι. Το ζητούμενο είναι ο κ. Δρούγας, σε συνεργασία με τα μέλη του Διοικητικού του Συμβουλίου, να δίνει τη κατεύθυνση στους καλλιτεχνικούς υπεύθυνους για το χαρακτήρα που η Φάρις επιθυμεί να έχει το πρόγραμμα των πολιτιστικών εκδηλώσεων. Αυτό είναι δουλειά του προέδρου και του Διοικητικού Συμβουλίου και όχι των καλλιτεχνικών διευθυντών. Και αυτό το ζητά χρόνια τώρα η αντιπολίτευση στο Διοικητικό Συμβούλιο της Φάρις.

Καλή λοιπόν η ειλικρίνεια του κ. Δρούγα, όμως βρίσκεται σε θέση ευθύνης, όχι σε θέση καραβανά ούτε σε θέση καλλιτέχνη…

Στ.Μ.