Όπως ανέφερε η πρόεδρος της Φάρις, Αναστασία Μπελογιάννη, στο Διοικητικό Συμβούλιο, πρόκειται για πρόταση του ίδιου του Φίλιππου Σοφιανού προς την κοινωφελή δημοτική επιχείρηση, ενώ αρχικά είχε υποβληθεί και μια δεύτερη πρόταση, από τον Κώστα Χαλκιά και την Όλγα Αλεξανδροπούλου. Η κ. Μπελογιάννη διευκρίνισε ότι τελικά δεν χρειάστηκε να γίνει επιλογή ανάμεσα στις δύο προτάσεις, διότι ο κ. Χαλκιάς και η κ. Αλεξανδροπούλου αξιολόγησαν θετικά την πρόταση του κ. Σοφιανού και μάλιστα στη συνέχεια συμφωνήθηκε να συμμετέχουν ως συντελεστές στην παραγωγή.
Ο εκπρόσωπος της μείζονος μειοψηφίας στο Διοικητικό Συμβούλιο της Φάρις, Τάσος Πολυχρονόπουλος, δήλωσε πως δεν έχει κάποια επιφύλαξη για τον Φίλιππο Σοφιανό και τους υπόλοιπους συντελεστές, αντίθετα τους χαρακτήρισε αξιόλογους, τόνισε ωστόσο ότι διαφωνεί με τους χειρισμούς της διοίκησης της κοινωφελούς επιχείρησης και ειδικότερα υπογράμμισε ότι δεν υπάρχει κανένας προγραμματισμός για τις παραγωγές, ότι δεν έχει γίνει καν απολογισμός των προηγούμενων παραγωγών ή παραστάσεων που παρουσιάστηκαν από το ΔΗΠΕΘΕΚ, ότι παραβιάζεται η προγραμματική σύμβαση του δημοτικού θεάτρου με το υπουργείο Πολιτισμού και πως ουσιαστικά το ΔΗΠΕΘΕΚ διατηρείται σε μια κατάσταση υποβαθμισμένης λειτουργίας.
Στο ίδιο πλαίσιο περίπου κινήθηκε η τοποθέτηση και του επικεφαλής της «Ανεξάρτητης Συμμαχίας Πολιτών», Μιχάλη Αντωνόπουλου, που σχολίασε χαρακτηριστικά ότι δεν μπορεί το ΔΗΠΕΘΕΚ να πορεύεται με το ό,τι προκύψει γιατί το θέατρο οδηγείται σε αποτυχίες, όπως τόνισε ότι απέτυχαν προηγούμενες παραγωγές και ιδιαίτερα «Ο Φόβος» της Έλενας Πέγκα.
Η πρόεδρος της Φάρις απάντησε ότι δεν ισχύει το ό,τι προκύψει και πως η διοίκηση κάνει αυτό που γίνεται από κάθε διοίκηση, αποδέχεται προτάσεις, τις αξιολογεί και εισηγείται στο Διοικητικό Συμβούλιο.
Ο ΦΙΑΚΑΣ
Το έργο γράφτηκε το 1870 και όπως σημειώνεται στην εισήγηση του θέματος προς το Δ.Σ. της Φάρις, «ο συγγραφέας μας μεταφέρει με αληθοφάνεια στα ήθη και τις μόδες της Πολίτικης κοινωνίας του 1870 και θίγει με σατυρική διάθεση και καυστικό τρόπο την υπερβολή, τη ξενομανία και τις επιπτώσεις τους. Καταστάσεις και υπερβολές του 1870 που μας θυμίζουν αντίστοιχες του 2010. Μια κωμωδία αντιπροσωπευτική της κουλτούρας μας που με το ένα χέρι κρατά και εμπνέεται από τη Δύση και με το άλλο κρατά και ανασαίνει την Ανατολή. Στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης και της απόπειρας να ανοίξουμε επιτέλους τις ντουλάπες με τα άπλυτα, όσα έρχονται στο φως της δημοσιότητας καθημερινά μας θυμίζουν το ωραίο αυτό έργο».
Στ.Μ.
