Γιατί είχε πολύ χιούμορ ο Μπάμπης και μια ακαταμάχητη παιδικότητα που μόνο η σοφία της ωριμότητας μπορεί να εκφράσει τόσο έντονα και με λίγα λόγια.
Στα χρόνια που συνυπήρξαμε στην εφημερίδα “Φωνή της Μεσσηνίας”, αμέτρητες ήταν οι φορές που είχαμε ανοίξει συζητήσεις επί παντός επιστητού, και τις είχαμε αφήσει στη μέση βέβαια, αφού καμιά σοβαρή συζήτηση ποτέ δεν ολοκληρώνεται.
Δεν θα αναφερθώ στα όσα συζητούσαμε πάντως.
Η Αθήνα όμως, που και οι δυο μας είχαμε ζήσει, αποτελούσε συχνά ένα θέμα συζήτησης αλλά και μια αφορμή για ανάκληση αναμνήσεων.
Τα τελευταία χρόνια είχαμε χαθεί και μιλούσαμε κατά καιρούς μόνο στο τηλέφωνο. Είχα πλέον επιστρέψει στην Αθήνα και εκείνος έμενε στην Καλαμάτα, κάνοντας πάντα συχνές επισκέψεις στην αγαπημένη του Κυπαρισσία.
Θα τον θυμάμαι με συγκίνηση. Μπορεί να είχαμε περισσότερα από 20 χρόνια διαφορά ηλικίας αλλά ο φίλος μου ο Μπάμπης ήταν ένας αιώνιος νέος ηλικίας σχεδόν 90 χρονών φεύγοντας για το ύστατο ταξίδι.