"Μετά Θάνατον" (After Death): Αναζητώντας την Ζωή Μέσα από τα Συντρίμμια του Πολέμου
Το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους "Μετά Θάνατον" (After Death) του Κούρδου σκηνοθέτη Μαχμούντ Αχμέτ, μας μεταφέρει στην πόλη Κομπάνι της Συρίας, όπου οι πληγές του πολέμου είναι ακόμα ανοιχτές. Μέσα από την ιστορία του καλλιτέχνη Νασάτ Αμάχ, η ταινία εξερευνά την δύναμη της τέχνης να μεταμορφώνει τον πόνο και την καταστροφή σε ελπίδα και ζωή.
Ο Αχμέτ, έχοντας βιώσει ο ίδιος τη βία και τον εκτοπισμό, μιλά με ειλικρίνεια για την πηγή έμπνευσής του: "Έχοντας βιώσει τον πόλεμο και την τρομοκρατία, νιώθω ότι μπορώ να μιλήσω για τη βία και την τρομοκρατία με ειλικρίνεια". Η γνωριμία του με τον Νασάτ Αμάχ στο Κομπάνι, μια πόλη που "δέχθηκε μια βίαιη τρομοκρατική επίθεση από τον ISIS", ήταν καθοριστική. "Εκεί γνώρισα τον καλλιτέχνη Νασάτ Αμάχ", αναφέρει ο σκηνοθέτης, και η συνάντηση αυτή έγινε η αφορμή για μια ταινία που μιλά για την αναγέννηση μέσα από τα ερείπια.
Ο Νασάτ Αμάχ, περιπλανώμενος στους δρόμους του Κομπάνι, μαζεύει θραύσματα πολέμου και τα μεταμορφώνει σε έργα τέχνης. "Μαζεύει μέταλλα και υπολείμματα από θραύσματα πολέμου και δημιουργεί όμορφα έργα τέχνης, αναγεννώντας την ελπίδα και τη ζωή", περιγράφει ο Αχμέτ. Η τέχνη του Αμάχ δεν είναι απλώς μια αισθητική δημιουργία, αλλά μια πράξη αντίστασης, μια διεκδίκηση ζωής μέσα στο θάνατο. "Πώς μπορείς να δημιουργήσεις όμορφα πράγματα από εργαλεία πολέμου και θανάτου;", διερωτάται ο σκηνοθέτης, και η απάντηση βρίσκεται στο έργο του Αμάχ.
Ο Αχμέτ, επηρεασμένος από την ιστορία του Αμάχ, εκφράζει την πίστη του στην δύναμη της τέχνης να θεραπεύει και να μεταμορφώνει: "Πιστεύω πως η τέχνη έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει τους πολέμους και τη βία και να γεννήσει νέες ελπίδες." Ο ίδιος, ως καλλιτέχνης και δημιουργός, συνεχίζει να αγωνίζεται μέσα από την τέχνη του: "Και φυσικά, συνεχίζω την κινηματογραφική μου δουλειά με ιδέες και μηνύματα κατά της βίας και του πολέμου, για την αναγέννηση μιας νέας ζωής".
Το "Μετά Θάνατον" είναι μια ταινία για την ελπίδα που ανθίζει μέσα στα ερείπια, για την δύναμη της ανθρώπινης δημιουργικότητας να μεταμορφώνει τον πόνο σε ομορφιά. Μια ταινία που μας υπενθυμίζει ότι ακόμα και μετά τον θάνατο, υπάρχει πάντα ζωή. "Και τέλος, μετά τον θάνατο υπάρχει πάντα μια ομορφότερη και καλύτερη ζωή," καταλήγει ο Αχμέτ, και η φράση του γίνεται ένα μήνυμα αισιοδοξίας και πίστης στην ανθρώπινη δύναμη.
ΙΝΤΕ8Λ: Ένας αποχαιρετισμός στον Αιώνιο Κινηματογράφο ΙΝΤΕΑΛ
Το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους "ΙΝΤΕ8Λ"αποτελεί ένα συγκινητικό αποχαιρετισμό στον ιστορικό κινηματογράφο ΙΝΤΕΑΛ της Αθήνας. Μετά από 102 χρόνια συνεχούς λειτουργίας, ο κινηματογράφος που στέγασε αμέτρητες ιστορίες και γενιές σινεφίλ κλείνει τις πόρτες του, αφήνοντας πίσω του μια βαριά κληρονομιά και ένα κενό στο πολιτιστικό τοπίο της πόλης.
Η ταινία, ένα "κινηματογραφικό μνημόσυνο" όπως την χαρακτηρίζει ο σκηνοθέτης Αρίσταρχος Παπαδανιήλ, καταγράφει τις τελευταίες νύχτες του ΙΝΤΕΑΛ, με τις αποχαιρετιστήριες προβολές και την μουσική του Μίμη Πλέσσα να ντύνει με νοσταλγία τις εικόνες. "102 χρόνια συνεχούς λειτουργίας δίνουν ραντεβού με 100 χρόνια δημιουργικής παρουσίας στο κινηματογραφικό επέκεινα," σημειώνει ο Παπαδανιήλ, συνδέοντας συμβολικά την ιστορία του κινηματογράφου με τη μουσική του συνθέτη.
Ο Παπαδανιήλ, εξηγώντας την ιδέα πίσω από την ταινία, αναφέρεται στον Ιάκωβο Καμπανέλλη και την ιδιαίτερη σχέση του με το ΙΝΤΕΑΛ: "Στην Αθήνα ο Ιάκωβος Καμπανέλλης... με 'φέρνει' στον κινηματογράφο ΙΝΤΕΑΛ. Το MAUTHAUSEN... προβλήθηκε εκτάκτως πριν την αποχαιρετιστήρια προβολή του PULP FICTION στον κινηματογράφο ΙΝΤΕΑΛ, εκεί όπου ο ποιητής του “Τι ωραία που είναι η αγάπη μου” είδε ως θαμώνας το “Η ζωή είναι ωραία”. Η προβολή του MAUTHAUSEN στο ΙΝΤΕΑΛ, λίγο πριν το κλείσιμό του, ήταν μια συμβολική στιγμή, "μια προβολή στη μνήμη του ιδρυτή του ΙΝΤΕΑΛ, Χρήστου Σπέντζου" και η αφορμή για τη δημιουργία του "ΙΝΤΕ8Λ".
Η μουσική του Μίμη Πλέσσα, που "έμελλε να 'έρθει και να φύγει' με διαφορά μίας μόλις εβδομάδας από τη συμπλήρωση 100 χρόνων ζωής", διαπερνά την ταινία, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα νοσταλγίας και μελαγχολίας. Η νέα ηχογράφηση των τραγουδιών "Έρχεσαι και φεύγεις" και "Έκλαψα χθες", με την ερμηνεία του Αρίσταρχου Παπαδανιήλ και το βιολοντσέλο του Άρη Ζέρβα, προσθέτει μια πινελιά ποιητικότητας σε αυτό το κινηματογραφικό μνημόσυνο.
Το "ΙΝΤΕ8Λ" δεν αποχαιρετά απλώς έναν κινηματογράφο, αλλά μια ολόκληρη εποχή. Ένα τοπόσημο της Αθήνας, που για πάνω από έναν αιώνα υπήρξε σημείο συνάντησης για γενιές σινεφίλ, κλείνει τις πόρτες του, αφήνοντας πίσω του αναμνήσεις και μια πικρή γεύση για την απώλεια ενός πολιτιστικού θησαυρού.
