Ήταν εκείνη η οποία από κοινού με την οικογένειά μου, μου έδωσε να καταλάβω ότι "ευτυχισμένος θα είσαι μόνο όταν είναι και ο διπλανός σου ευτυχισμένος".
Αργότερα και όταν πλέον έφτασα τα 25, την ώρα που το τέρας του φασισμού άρχισε να ξαναφουντώνει στη χώρα μας, μου είπε ότι πρέπει να αντισταθούμε σε κάθε μορφής εξαθλίωση γιατί αυτή είναι που γεννά τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας.
Δε θα σταθώ στις απόψεις της, για τις οποίες ήταν αταλάντευτη, και στα όνειρά της για μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά στον τρόπο με τον οποίο μου έδειξε ότι μόνο αν αγωνιστούμε θα βελτιώσουμε τη θέση μας στο παρόν.
Προσωπικά θα τη θυμάμαι πάντα με άπειρη αγάπη και ευγνωμοσύνη.
Κλείνοντας μια παραίνεση προς όλους μας: Οφείλουμε να σκύβουμε ταπεινά το κεφάλι στον ανώνυμο κομμουνιστή-αγωνιστή αυτού του τόπου.
Καλό κατευόδιο!
Οικογένεια Γιώργου Κοιλάκου
