Ο Πέτρος, αυτός ο γίγαντας με καρδιά μικρού παιδιού, ηλικίας 67 χρόνων,  λύγισε μέσα σε λίγες ημέρες από μια εξαιρετικά επιθετική ασθένεια. Δεν χωνεύεται ο χαμός του φίλου σου μέσα σε δύο εβδομάδες! Πόσο περισσότερο για τη σύντροφο στη ζωή του, την Ελπίδα, και τα παιδιά τους, τον Αντώνη και τη Μαρία, που τόσο πρόωρα και άδικα αποχωρίστηκαν τον Πέτρο τους. 

Ένα χάρισμα που είχε ο Πέτρος ήταν ότι έκανε πολύ γρήγορα φίλους πρόσωπα πολύ γνωστά και σημαντικά, όπως ποιητές, επιχειρηματίες, επιστήμονες, πολιτικούς, μουσικούς, σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Το κατάφερνε χάρη στην άνεση που είχε με αυτά τα πρόσωπα. Μια άνεση όχι υποκριτική για να κάνει γνωριμίες αλλά μια ειλικρινή συμπεριφορά με πραγματικό ενδιαφέρον για το πρόσωπο που είχε απέναντί του και για όσα είχε να πει αυτό στο κοινό. 

Δεν ήταν όμως μόνο οι γνωστοί και διακεκριμένοι που ενδιέφεραν τον Πέτρο. Το ίδιο νοιαζόταν και για τους απλούς ανθρώπους που είχαν να πουν ή να δείξουν κάτι ξεχωριστό. Απόδειξη αποτελούν αναρίθμητες παρουσιάσεις που είχε κάνει στο “Flash της Μεσσηνίας” ανθρώπων που καλλιεργούσαν κάτι ενδιαφέρον, που έφτιαχναν κάτι μοναδικό, που φρόντιζαν ζώα, που προστάτευαν τη φύση κ.ά. 

Η φύση πάντα μάγευε τον Πέτρο. Τον θυμάμαι να χαίρεται στο δάσος του Μαινάλου, να εντυπωσιάζεται από τα λουλούδια που είχαν ανθίσει μήνα Ιανουάριο στο Καμπινάρι της Μάνης, να εκστασιάζεται στην ανοιξιάτικη Αρχαία Μεσσήνη. 

Το ελαιόλαδο ήταν το πάθος του, έφτιαχνε το δικό του (“kavlolado” το ονόμαζε) και ήταν αποδεδειγμένα πολυφαινολογικό. Θύμωνε πάντα με επιχειρήσεις της Μεσσηνίας που παραπλανητικά δηλώνουν ότι χρησιμοποιούν ελαιόλαδο και τελικά τηγανίζουν με σπορέλαια στη γη του εξαιρετικά παρθένου ελαιολάδου.

Χάρη στον Πέτρο Τσώνη γνώρισα κάπως καλύτερα ανθρώπους όπως τον Γιώργο Μπόμπολα του “Εθνους” (και του Άκτορα), τον αρχαιολόγο Γιώργο Κορρέ, που πέθανε μόλις λίγες ημέρες πριν, τον ποιητή Γιώργο Μαρκόπουλο. τον καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλο και πολλούς άλλους. 

Ο Πέτρος στάθηκε στήριγμά μου, όταν είχα προβλήματα με τη δουλειά μου πάντα νοιαζόταν και προσφερόταν να βοηθήσει. 

Αυτός ο γίγαντας είχε πραγματικά καρδιά μικρού παιδιού, ήταν κάποιες φορές επίμονος, γκρινιάρης ίσως, όμως ήταν καλός, γλυκός, υποστηρικτικός, δοτικός. 

Τους τελευταίους μήνες φτιάξαμε στην Kalamata Journal τη στήλη “Λες και ήταν χθες…”, με φωτογραφίες από το αρχείο του Πέτρου Τσώνη. Είναι μια αναδρομή στην ιστορία των τελευταίων δεκαετιών του τόπου μας. Η στήλη θα συνεχιστεί και μέσω και αυτής θα θυμόμαστε πάντα τον Πέτρο ως έναν δικό μας άνθρωπο, φίλο, υποστηρικτή, που άφησε έντονα το αποτύπωμά του στην πόλη αλλά έφυγε τόσο πρόωρα από κοντά μας. 

Στ.Μ.