Αυτή η επισήμανση ισχύει κυρίως για όσους έχουν ζήσει στην Αττική και η εκδρομή προς την Αίγινα ήταν στα χρόνια της νιότης τους η πρώτη μεγάλη έξοδος, το πρώτο μεγάλο ταξίδι. 

Έκτοτε βέβαια τα πράγματα άλλαξαν και τα ταξίδια διαδέχτηκαν το ένα το άλλο. Η Αίγινα όμως έγινε και παραμένει μια αγαπησιάρικη επιλογή που πάντα συγκινεί και εγείρει αναμνήσεις κάθε αναφορά σε αυτήν. 

Η Αίγινα βέβαια δεν είναι ένα οποιοδήποτε νησί και ούτε περνάει απαρατήρητη βεβαίως. 

Παρόλη τη γειτνίασή της με την Αττική και τη βαρβαρότητα που εκπέμπουν η πολυκοσμία και το τσιμέντο προς αυτήν, η Αίγινα συνεχίζει απτόητη και ανόθευτη την πορεία της στο χώρο και στο χρόνο, παρά τις όποιες αναπόφευκτες αλλαγές έχουν προκύψει. 

Η Αίγινα που γνώρισαν όσοι έχουν δει τις ταινίες με τη Βουγιουκλάκη, τον Αλεξανδράκη, τον Μπάρκουλη και άλλους σταρ της εποχής έχει βέβαια αλλάξει αρκετά. 

Ωστόσο η αρχοντιά της διατηρείται ευτυχώς και μάλιστα σε πείσμα της έλλειψης αρχόντων!

Καθόλου τυχαία ασφαλώς αυτή η έλλειψη αυτή αλλά σε τελική ανάλυση εκείνο που έχει σημασία είναι η αρχοντιά και όχι οι άρχοντες, που συχνά άλλωστε καμια σχέση δεν έχουν μαζί της. 

Υπάρχει ακόμα μια Αίγινα να ανακαλύψει κανείς στο ταξίδι προς αυτή, αρκεί βέβαια να πάει διαθέσιμος για αυτή την ανακάλυψη. 

Τότε είναι βέβαιο ότι η γενναιοδωρία του νησιού θα απλωθεί γύρω του χωρίς καμία αναστολή. 

– ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ–

Ελέφαντας στην Αίγινα και άλλες ιστορίες (ένα)