Έτσι άρχισαν όλα ένα καλοκαιρινό πρωινό και το εκκολαπτόμενο ζευγαράκι πήγε στην Αίγινα διακοπές και όχι μόνο, εννοείται. 

Οι φίλοι μας το ζευγαράκι φτάνει στην Αίγινα λοιπόν με ένα μπλε καράβι, που μπαίνοντας στο λιμάνι σφυρίζει χαρούμενα, προφανώς γιατί έχει ως επιβάτες και τους φίλους μας. 

Η Αίγινα υποδέχεται τους φίλους μας, όπως και όλους τους φίλους βέβαια. Η άφιξη στο νησί του Αιακού είναι γιορτινή, όπως κάθε άφιξη σε νησί άλλωστε. 

Η Αίγινα είναι όμορφη και καταδεκτική όλο το χρόνο και ίσως αυτή η καταδεκτικότητα να είναι που κάνει κάθε επίσκεψη κοντά της να είναι τόσο φιλική και οικεία. 

Ωστόσο δεν είναι τώρα που αυτή η φιλικότητα και η οικειότητα γίνεται αισθητή από το ζευγαράκι αλλά η περίεργη αίσθηση που μοιάζει να τους ακολουθεί καθώς περνούν μπροστά από το γυάλινο γλυπτό πόρτα του διεθνούς φήμης γλύπτη Κώστα Βαρώτσου. 

“Πως βρέθηκε αυτή η πόρτα στο λιμάνι;” αναρωτιούνται αλλά όσους ρωτούν δεν μπορούν να τους απαντήσουν, γιατί απλούστατα δεν γνωρίζουν.

Η πόρτα εν τω μεταξύ μοιάζει να τους κατοίζει με απορία και στα νερά της γυάλινης επιφάνειας σχηματίζονται ακαθόριστα σχήματα που προφανώς κάτι σημαίνουν. 

Το ζευγαράκι απομακρύνεται από το σημείο της πόρτας και αφού προμηθευτούν σακουλάκια με το φημισμένο φιστίκι αιγίνης αρχίζουν να το γεύονται εν κινήσει καθώς ψάχνουν για το ξενοδοχείο “Δανάη’, το οποίο βρίσκεται στην οδό Νίκου Καζαντζάκη.

Τρώγοντας φιστίκια λοιπόν φτάνουν στο “Δανάη Hotel” και εκεί αφήνουν τα πράγματά τους, ξεκινώντας αμέσως για τη θέση “Πλακάκια”, όπου βρίσκεται το σπίτι που κάποτε έμεινε ο Καζαντζάκης και στο οποίο, μεταξύ άλλων, έγραψε και τον “Ζορμπά”. 

Πηγαίνοντας προς το σπίτι του Καζαντζάκη καθοδόν συναντούν το μουσείο του Αγρινιώτη Καπράλου και το σπίτι-βίλα του Σαλιαρέλη, που κάποτε ήταν το αρχοντικό του Ζαΐμη

Όσο και αν περπάτησαν όμως όσο και αν κουράστηκαν, το γλυπτό πόρτα του Βαρώτσου δεν έπαψε να τους απασχολεί 

“Πάμε ξανά στο λιμάνι” είπε εκείνη με παιχνιδιάρικη φωνή και εκείνος ακολούθησε. 

Για την επιστροφή τους μάλιστα πήραν μια άμαξα που εκείνη τη στιγμή περνούσε και καθώς γυρνούσαν προς το λιμάνι και χαιρόντουσαν το τοπίο είδαν στο βάθος του ορίζοντα, προς Αγκίστρι μεριά, να φαίνεται ο “Αχαιός” που πραγματοποιούσε ένα ακόμη δρομολόγιό του. 

Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα γλυπτό διαπίστωσαν αίφνης πως η πόρτα έκλαιγε. 

– ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ–