Νοσοκομεία δεν υπάρχουν πια κι αν κάποιο ακόμα στέκει, αντιστέκεται, είναι μόνο για να βρίσκουν απάγκιο από τις βόμβες οι μάνες με τα παιδιά τους, κουβαλώντας τα μέσα στις μεγάλες μαντήλες, που τώρα έχουν άλλη χρήση, σαν ατομικά, φορητά ασθενοφόρα. 

Και φάρμακα, τελείωσαν κι αυτά. Οι πληγές δεν γιατρεύονται, κακοφορμίζουν, αιμορραγούν, ακρωτηριασμοί χωρίς αναισθητικά. Η ιατρική σε όλη της το μεγαλείο. 

Έρχονται, βομβαρδίζουν, σπέρνουν τον θάνατο, βάζουν στόχους στα τυφλά, ομονόησαν να μας αφανίσουν από προσώπου γης, μας είπαν αμόρφωτους, αγράμματους, υπάνθρωπους, τρομοκράτες, γιατί αγωνιζόμαστε για τη Λευτεριά μας. 

Τώρα δεν υπάρχουν ούτε δρόμοι, ούτε πλατείες, ούτε αλάνες που μάθαιναν τα παιδιά μας την τέχνη της σφεντόνας (βλέπετε την είχαν μάθει από τον Δαυίδ). Στην πρώτη ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ έχασα πολλά παιδιά μου, στέκονταν όρθια μπροστά στα σύγχρονα όπλα τους, μάχη άνιση (σφεντόνα με πέτρες - τανκς και οβίδες).

Στη δεύτερη ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ τα μικρά μεγάλωσαν, έγιναν άντρες, έμαθαν να χειρίζονται κι αυτά όπλα, ξαναχάνω πολλά, μα τώρα τα φυλακίζουν κιόλας, τα εκτελούν εν ψυχρώ μπροστά στα μάτια μου. 

Τώρα ξανάρχονται καθημερινά, βομβαρδίζουν, γκρεμίζουν ό,τι μένει όρθιο, μεγάλοι σωροί με πέτρες που τώρα δεν χρησιμεύουν ούτε για τις σφεντόνες, γιατί δεν υπάρχουν παιδικά χέρια να τις πετάνε. Μόνο οι οβίδες που ανοίγουν μεγάλες τρύπες στη γη, μαύρες, μεγάλες, σαν στόματα τεράστια, ξεδοντιασμένα που χάσκουν έτοιμα να καταπιούν ό,τι βρίσκεται από πάνω τους. 

Άνθρωποι, ζώα, ερείπια, χαλάσματα, όλα ωραίοι ανόμοιοι σωροί. ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ, ΚΟΛΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΤΗ. Τώρα έχουμε και τις αρρώστιες συμμάχους με τους μακελάρηδες, μας θερίζουν πείνα, χωρίς νερό στάλα πουθενά. Χωρίς φως, μόνο στα χέρια τα σφιγμένα όσων ακόμα αμάχων ζουν, λαμπυρίζουν σαν πυγολαμπίδες οι λέξεις της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. 

Ο ήλιος φεύγει πολύ γρήγορα, το φως δεν φτάνει εδώ γιατί ο κουρνιαχτός δεν τον αφήνει να φωτίσει εδώ κάτω. Και τα πουλιά φοβήθηκαν τα μεγαλύτερα, τα σιδερένια πουλιά που σπέρνουν φωτιά από την κοιλιά τους, και πέταξαν μακριά από τον σαλαχο και τις βροντές. 

Ορφάνεψε η αγκαλιά μου, στο μαστό μου πέτρωσε το γάλα. Η μαντήλα μου είναι κόκκινη, όλα τα σχέδια που τη στόλιζαν τώρα γίναν σύμβολα θανάτου. Την παίρνει ο αέρας, την ανεμίζει πάνω από τις χώρες σας να ψάλλετε ένα ΡΕΚΒΙΕΜ για την ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ. 

Το έγκλημα διαρκές και καλά οργανωμένο. Όμως εγώ δεν σας φοβάμαι, στέκω ολόρθια μπροστά σας και σας κοιτάζω ίσια στα μάτια, δεν πειθαρχώ στους νόμου σας, δεν φοβάμαι το μακελειό που σπέρνετε ούτε τις φυλακές σας, τη βία σας, τους αποκλεισμούς σας, τα όπλα σας. Τώρα πατρίδα μου είναι όλες οι πατρίδες του κόσμου. Στις πλατείες σας χτυπά η δική μου καρδιά, η δική μου φωνή. 

Ω! Εσείς ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ και ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ που χύνετε κροκοδείλια δάκρυα, που μιλάτε για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, για ΕΙΡΗΝΗ, για ΙΣΟΤΗΤΑ, για ΔΙΚΙΟ. Εσείς που μετράτε τα συμφέροντά σας, τα κέρδη σας με τίμημα τα δικά μου παιδιά. Σας γνωρίζω, είτε ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ. ΕΙΣΤΕ ΕΠΟΙΚΟΙ - ΜΑΚΕΛΑΡΗΔΕΣ - ΕΙΣΤΕ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, σκοτώνετε τα παιδιά μου, το μέλλον της χώρας μου. ΚΙ ΕΓΩ έχω ανοίξει μέτωπο μαζί σας, πόλεμο μέχρι το τέλος της ζωής μου, μέχρι τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ της ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ, μέχρι τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ.

γράφτηκε στις 13-12-2023

η ΙΚΑΡΙΩΤΙΣΣΑ

Ολοι στην ΑΠΕΡΓΙΑ

Η βαλίτσα σου (δοξαστικό και μια ελεγεία για την 8 του Μάρτη)