Μια μικρή ιδέα τί σημαίνει «ανάπτυξη» για το χώρο της εκπαίδευσης, είναι  τα κούφια λόγια για μόνιμους διορισμούς σε βάθος τριετίας. Φέτος, τα κενά στην εκπαίδευση ξεπέρασαν τις 23.000 και οι υποσχέσεις για μόνιμους διορισμούς έχουν καταντήσει ένα πικρόχολο αστείο. Τα σχολεία παραμένουν «φτωχά» χωρίς υποστηριχτικές δομές.

Αντί να ανοίξουν ξανά τα σχολεία που έκλεισαν ή συγχωνεύτηκαν χάρη στην πολιτική λιτότητας των προηγούμενων χρόνων ή να καλυφθούν πάγια κενά με μαζικούς διορισμούς προσλαμβάνοντας τους χιλιάδες αδιόριστους εκπαιδευτικούς, που χρόνια τώρα δουλεύουν σαν αναπληρωτές, ή να αυξηθεί η χρηματοδότηση των σχολείων που στενάζουν, η κυβέρνηση χρηματοδοτεί τα κέρδη του ιδιωτικού τομέα και ανακεφαλοποιεί τις τράπεζες,

Η πικρή αλήθεια είναι ότι, ακόμη και προεκλογικά, τα κυβερνητικά μέτρα έχουν ταξικό πρόσημο υπέρ του κεφαλαίου. Μόλις  800 εκατομμύρια ευρώ για τα 2,5 εκατομμύρια χαμηλοσυνταξιούχους, την ώρα που επιλέγουν να δώσουν 5,5 δις ευρώ, 7 φορές πάνω δηλαδή, για  την  αποπληρωμή του χρέους. Τα μνημόνια είναι εδώ μαζί με τα αιματοβαμμένα υπερπλεονάσματα που πετυχαίνουν κόβοντας τις κοινωνικές δαπάνες. Αυτή είναι η πραγματικότητα που αποθρασύνει τον Μητσοτάκη να αρθρώνει πως πρέπει να δουλεύουμε εφτά μέρες τη βδομάδα.

Κατ’ επέκταση και για την Περιφέρεια Πελοποννήσου για τον Τατούλη και τους υπόλοιπους επίδοξους συνεχιστές, εκπροσώπους του φιλελεύθερου μνημονιακού μπλοκ, οι ανάγκες μας, οι κοινωνικές δαπάνες, οι μαθητές και τα σχολεία έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Αντίθετα επιδίδονται και επενδύουν σε έργα βιτρίνας και ψηφοθηρικού χαρακτήρα.

Στη Μεσσηνία ειδικότερα, χρόνια τώρα αναθέτεται στα ΚΤΕΛ από την Περιφερειακή αρχή η μεταφορά των παιδιών στα σχολεία. Αντί να διασφαλίζονται αποκλειστικά  σχολικά δρομολόγια σε ώρες συμβατές με το σχολικό πρόγραμμα, τα παιδιά στοιβάζονται στα τακτικά δρομολόγια της γραμμής, σε ώρες που δεν εξυπηρετούν τους μαθητές, με αποτέλεσμα, τις περισσότερες φορές να αναγκάζονται να φεύγουν ξημερώματα και να γυρίζουν αργά το μεσημέρι από το σχολείο – όπως και οι εκπαιδευτικοί που τα προσέχουν.

«Ανάπτυξη» για όλους αυτούς σε μία από τις φτωχότερες περιφέρειες σημαίνει ιδιωτικοποίηση της μονάδας παραγωγής ρεύματος στη Μεγαλόπολη, τα “μεγάλα έργα” του ΜΟΡΕΑ  (που τα χρυσοπληρώνουμε στα διόδια και επιδοτούνται σκανδαλωδώς και από το δημόσιο), της περίφημης ΤΕΡΝΑ που έχει πάρει τη διαχείριση των απορριμμάτων και θα μετατρέψει τρεις περιοχές σε χωματερές, προκειμένου να προχωρήσει στην ταφή σύμμεικτων σκουπιδιών με ανυπολόγιστες συνέπειες για περιβάλλον, αγροτικές καλλιέργειες και ανθρώπους. Φιλοδοξούν να μετατρέψουν όλη την Πελοπόννησο σε μια τεράστια ΑΟΖ με άθλιες εργασιακές σχέσεις προκειμένου να ¨ανθίσουν¨ επιχειρήσεις τύπου “Costa Navarino”.

Απέναντι σε αυτήν την κατάντια, απάντηση έδωσαν οι αδιόριστοι και όλοι οι εκπαιδευτικοί με τις μεγάλες κινητοποιήσεις για δημόσια -δωρεάν εκπαίδευση και μόνιμη δουλειά, οι εργαζόμενοι συνολικότερα και οι αγρότες που παλεύουν ενάντια στη φτώχεια και την υπερφορολόγηση, οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ που λένε όχι στην ιδιωτικοποίηση, τα κινήματα περιοχών ενάντια στις χωματερές αλλά και όλοι εκείνοι που στηρίζουν τους αγώνες των μεταναστών εργατών γης για δικαιώματα, να σταματήσουν επιτέλους οι Μανωλάδες και να απομονωθούν οι φασίστες που χύνουν ρατσιστικό δηλητήριο.

Από την προηγούμενη της θητεία, η Ανταρσία στο Μωριά φέρνει μέσα στο Περιφερειακό Συμβούλιο τα αιτήματα των εργαζομένων, των νέων, των συνταξιούχων, των μεταναστών, των φτωχών της περιοχής μας. 

Αυτά επιδιώκουμε να εκφράσουμε με τα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε όλες τις κάλπες και στις ευρωεκλογές, στέλνοντας πολύ δυνατό μήνυμα, ότι δεν θα αφήσουμε η οργή απέναντι στη διακυβέρνηση του Τσίπρα να πάει προς τα δεξιά, να πισωγυρίσει προς τη Νέα Δημοκρατία, αλλά να βρει διέξοδο προς τα αριστερά, με την ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς.

Το μέλλον ανήκει σε μας και στους αγώνες μας!

* Η Χριστίνα Λαδά είναι μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Μεσσηνίας, υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με την «ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΣΤΟ ΜΟΡΙΑ»