Απέραντε έναστρε ουρανέ, σκοτάδι και φως, ύλη κι ενέργεια! 

Ζευγάρι ακλόνητα πιστό αιώνια ταξιδεύεις στην απεραντοσύνη του χρόνου.

Ψάχνεις μια γωνιά στο ουράνιο στερέωμα, για να την κάνεις παράδεισο.

Σαν βρεις τη θέση τη σωστή, τότε αρχίζεις το μεγαλειώδες έργο σου.

Με τη φωτιά, το απόλυτο πυρ, τη λάβα τη καυτή οικοδομούνται τ’ άτομα και γκρεμίζονται. 

Βήμα, βήμα πόντο, πόντο ισορροπείται η ύλη με την ενέργεια, η ζέστη με το κρύο.

Ώσπου η αταξία να βρει την τάξη, το χάος, την αρμονία.

Μέχρι να γίνει η ύλη τρισυπόστατη και το νερό ν’ αγκαλιάσει το χώμα. 

Τότε αρχίζει ο γάμος ο τρελός!!!

Ο Δίας και ο Βάκχος βγαίνουν στο σεργιάνι και πιάνουν το χορό. 

Το πνεύμα κι η δράση συναντώνται και κάνουν την κόλαση παράδεισο!

Στεριώνουν το κώδικα της ζωής, το θεό της ύπαρξης. Μετουσιώνουν το χώμα σε σάρκα και το νερό σε αίμα.

Με τη σύνθεση κι αποσύνθεση, τη συνοχή και τη συνάφεια, αναρίθμητα πλάσματα του ήλιου και της βροχής γεννιούνται.

Ζώα μικρά και μεγάλα, ερπετά, πουλιά και ψάρια, κάθε λογής φυτά με πανέμορφα λουλούδια!

Μια αλυσίδα ατέλειωτη, αρμονικά δεμένη, που ο ένας κρίκος συμπληρώνει τον άλλον. 

Παιδιά της ίδιας μάνας γης, γεννήματα του επίγειου παράδεισου!

Μέσα σ’ αυτά κι εμείς οι άνθρωποι, ο τρελός κρίκος, τα εγωιστικά κι αχόρταγα πλάσματα.

Αφέντες και δυνάστες της μάνας γης με σώμα από χώμα και δυο σταγόνες νερό το αίμα μας.

Του πατέρα μας, του πάππου και του προπάππου, της εξέλιξης και μετεξέλιξης γενεών τεσσάρων και εκατό και μυρίων…

απόγονοι είμαστε. 

Τρέχουμε συνέχεια να προφθάσουμε, μα δεν ξέρουμε, που πάμε.  

Δημήτρης Ν. Μπουσούνης: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.