Πέρυσι, πηγαίνοντας εκδρομή στο βουνό κάναμε στάση στο σημείο «η πόλη στο πιάτο» και παίξαμε το «χτίσε μια πόλη». Στο παιχνίδι ζητάς από τα παιδιά σε ένα τοπίο να τοποθετήσουν σπίτια και κτήρια σα να ήταν – ας πούμε – μηχανικοί. Τι μαγικό μέρος! Γη με δύναμη που έκανε τα παιδιά να «χτίσουν» στις κορυφές των λοφίσκων παιδικές χαρές και πάρκα με ελιές και γύρω στις πλαγιές σπίτια όμορφα ηλιόλουστα και ασφαλή με φαρδιούς δρόμους και σχολεία μέσα στη φύση. Τα παιδιά ονόμασαν την πόλη τους, την προέκταση της πόλης μας «Ονειρούπολη». Και όλο έλεγαν πως όταν μεγαλώσουν θα φτιάξουν εκεί τα σπίτια τους και θα είναι γείτονες στη «νέα πόλη». Και θα μπορούσαν!
Ναι, θα μπορούσαν όταν μεγάλωναν, αν εμείς δεν μεγαλώναμε εκεί την σκουπιδόλακκα, που η μυρωδιά της πλέον έφτασε στα όρια της πόλης μας. Της πόλης μας που δε θα μεγαλώσει ποτέ παραπέρα. Ακρωτηριάστηκε! Τα σκουπίδια της πόλης μας έγιναν το όριό της!
Αν περάσει, με το καλό, το λοκντάουν κύριε αρχισυντάκτη ίσως κάνουμε πάλι την ετήσια βόλτα μας στο βουνό. Πώς θα κρύψω τόση μυρωδιά από τα παιδιά κύριε αρχισυντάκτη; Κι αν είναι η περίοδος που οι βροχές κατεβάζουν χείμαρρους τα απορρίμματα στο δρόμο και γεμίζουν με «τσάι σκουπιδιών» τα ποτάμια που επιστρέφουν στην πόλη; Αναρωτιέμαι τί θα μπορούσα να τους πω.
Πώς το κάναμε αυτό κύριε αρχισυντάκτη; Πώς κάναμε την Ονειρούπολη των παιδιών μας να μείνει μόνο ένα όνειρό τους; Ή μήπως καταφέραμε να γίνει και ο εφιάλτης τους;
Με εκτίμηση
Η παραπαιδαγωγός
Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Χριστουγεννολούλουδα
Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Τρεις βίδες όλες κι όλες…
