Λέει η ίδια για το έργο με αφορμή την “Πανσπερμία” στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της: “Το έργο αυτό είναι γραμμένο και αφιερωμένο στην ειρήνη, με αναπόφευκτα συχνές αναφορές στο σκληρό πρόσωπο του πολέμου. Αποτελεί έναν προβληματισμό πάνω στο θέμα της μνήμης και της απόδοσης τιμής σε πρόσωπα και καταστάσεις.
Η μνήμη θα μπορούσε να μας προειδοποιήσει ή να μας καταστρέψει; Μήπως ο άνθρωπος θα πρέπει να μηδενίσει τη φύση του και να ψάξει έναν τρόπο αναγέννησης, ελπίζοντας αυτή τη φορά ότι τα ένστικτά του θα πάρουν άλλες κατευθύνσεις; Πως θα μπορούσε να αλλάξει η φύση μας, αφού όλα είναι καταγραμμένα στον γενετικό μας κώδικα DNA; Αξίζει στην ανθρωπότητα μια δεύτερη, τρίτη, τέταρτη ευκαιρία, όταν η κατάχρηση της ύπαρξής της έχει δημιουργήσει την πλήρη αποδιοργάνωση του πλανήτη της; Από τη στιγμή που ο άνθρωπος με βιασύνη συνέτεινε στην “εντροπία” της φύσης και του εαυτού του θέλει όντως τελικά να σωθεί κι ο ίδιος;
Το έργο βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις. Η ιστορία, όμως, εδώ ξαναγράφεται με διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά, λόγω της μυθοπλασίας που διαστρεβλώνει τα πάντα. Κάθε άνθρωπος μπορεί να διηγηθεί την ιστορία του κόσμου από τη δική του, διαφορετική, οπτική, χωρίς, όμως, ποτέ να κατέχει τη συνολική εικόνα της ιστορίας, σχετικά με την ανθρώπινη ύπαρξη.
Συνεχίζοντας την κληρονομιά που παραλαμβάνουμε πορευόμενοι με τις “αμαρτίες γονέων”, είμαστε υπεύθυνοι για το παρόν και το μέλλον μας”.
Για τον τρόπο γραφής των έργων της η δημιουργός τους αναφέρει στην Kalamata Journal πως “πρόκειται για έργα εμπνευσμένα και γραμμένα για να παρουσιαστούν σε ένα πολύ συγκεκριμένο χώρο ή τόπο ή να έχουν μια συγκεκριμένη αποστολή, που έχει να κάνει πάλι με τη γεωγραφική κοινωνιολογία. Η “Πανσπερμία” έχει στόχο από τη μια να ταξιδέψει ανά τον κόσμο για να φτιαχτεί “μια σύγχρονη πρόταση” ενός Χρυσού Δίσκου όπως αυτόν του Voyager. Σε αυτό ίσως ζητήσω τη συνεργασία με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, που είμαι υποστηρίκτρια ή ακόμα και από τον ΟΗΕ. Το έργο αυτό έχει τη μορφή θεατρικού έργου, στην ουσία όμως λειτουργεί ως αλληλογραφία με τη δυνατότητα ανταλλαγής ιδεών πάνω στα προβλήματα που θέτω παρά ως θέαμα. Γι’ αυτό πρωταρχικός μου στόχος είναι στις παρουσιάσεις να δοθεί η έμφαση στο κείμενο ώστε να υπάρξει συζήτηση και εξέλιξη πάνω στη μορφή του. Σκοπός μου είναι να αναθέσω την παρουσίαση μορφών αναλογίων με σκηνοθέτες ανά τον κόσμο και με τέτοιους ερμηνευτές όπου θα παρουσιάσουν με το δικό τους τρόπο το έργο ώστε να καταγράψω τα νέα στοιχεία του εναλλακτικού δικτύου που σκοπεύω να ετοιμάσω στα επόμενα χρόνια. Από την άλλη θέλω στα ελληνικά πλαίσια να κάνω δύο ή τρεις παρουσιάσεις σε κομβικά σημεία της χώρας όπου οι τοποθεσίες παρουσιάζουν και επιστημονικό ενδιαφέρον. Το ένα είναι στο νεκρομαντείο του Αχέροντα, όπου οι ανηχοϊκοί θάλαμοι συσχετίζονται με τον ανηχοϊκό διαστημικό χώρο. Η επικοινωνία και η σύνδεση του παρελθόντος και του μέλλοντος που μπορεί να έχει καταγραφεί σε ένα Δίσκο έχει απόλυτη συνάφεια με τον τόπο επικοινωνίας ζωντανών και νεκρών στο χώρο του νεκρομαντείου. Οι πύλες του Άδη έχουν απόλυτη συνάφεια με τη γνωριμία καινούργιων πλανητών και το μακρύ ταξίδι στο χρόνο που κάνουν τα Voyager.
Με σύνθεση με τους ήχους του τώρα που ετοιμάζουμε με τον συνεργάτη μου Arsen Κanaci θα δοθεί έμφαση στο κείμενο, την ανάγνωση, την ακρόαση ή και την καταγραφή. Έπειτα, από την πλευρά την εικόνας με ενδιαφέρει μια παρουσίαση σε ένα χώρο με θόλο, ώστε η συνεργάτις σκηνοθέτις Ακριβή Κόλλια να δημιουργήσει οπτικές γωνίες βασισμένες στο θέαμα χωρίς λόγια”.
Ακόμα και αν διαφωνεί κανείς με το είδος θεάτρου που η Χριστίνα Τζιάλλα προτείνει, οφείλει να παραδεχτεί πως οι προτάσεις της έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σίγουρα δεν είναι καθόλουυ πληκτικές. Άλλωστε τίποτα δεν αποκλείεται να προκύψει ενόψει ενός μέλλοντος που γίνεται παρόν προς έκπληξη κάθε φαντασίας. Περισσότερα στις σελίδες του βιβλίου αλλά και επί σκηνής.
