Η Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία δεν είναι και δεν πρέπει να αποτελεί απλώς μια ευκαιρία για διατύπωση βαρύγδουπων μηνυμάτων για τα άτομα με αναπηρία προς πολιτική και τηλεοπτική κατανάλωση. Είναι κάτι περισσότερο αυτό. Είναι μια κραυγή ότι η αναπηρία είναι εν τέλει υπόθεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ότι οι ανάπηροι δεν είναι αντικείμενο οίκτου αλλά φορείς δικαιωμάτων, που για τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι αυτονόητα: Το δικαίωμα της απρόσκοπτης μετακίνησης, της ελεύθερης πρόσβασης σε όλους τους χώρους, της ανεμπόδιστης εκπαιδευτικής και επαγγελματικής ανέλιξης.

Δυστυχώς, η πόλη μας βρίσκεται πολύ πίσω σε ό,τι αφορά στην προστασία των δικαιωμάτων των ΑΜΕΑ. Ράμπες τυφλών είτε είναι ανύπαρκτες είτε καταλήγουν σε αδιέξοδο, ενώ ακόμα και σε καινούρια πεζοδρόμια δεν κατασκευάστηκαν. Επίσης, σε κανένα φανάρι της πόλης μας, ούτε στα πιο κεντρικά, δεν λειτουργεί το ειδικό κουδούνι για την εξυπηρέτηση των ανθρώπων με προβλήματα όρασης. Σε πόσα δημοτικά κτήρια, εκκλησίες, σχολεία, υπηρεσίες, σε πόσους χώρους διασκέδασης και ψυχαγωγίας υπάρχει πρόβλεψη για την πρόσβαση των ΑΜΕΑ; Σε ελάχιστα, ενώ θα έπρεπε να εφαρμόζεται η  νομοθετική ρύθμιση που υποχρεώνει την ύπαρξη τέτοιων υποδομών σε όλα τα κτίρια. Ακόμα και οι καφετέριες στην κεντρική πλατεία, δεν είναι προσβάσιμες για τα ΑΜΕΑ, καθώς οι χώροι υγιεινής βρίσκονται είτε στο υπόγειο είτε στο πατάρι. Γι’ αυτό το λόγο, θα έπρεπε να περισσέψουν φέτος τα κενά λόγια συμπαράστασης προς τα ΑΜΕΑ και να δοκιμάσουν οι ηγούντες της πόλης μας να κυκλοφορήσουν μια μόνο μέρα ως ΑΜΕΑ.

Η αναπηρία, λοιπόν, μας αφορά όλους, αν θέλουμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία αληθινά ισότιμη και να διαμορφώσουμε πολίτες με ενσυναίσθηση, ευαισθησία και κοινωνική ευθύνη, μια κοινωνία όπου όλοι οι άνθρωποι είναι φαινομενικά διαφορετικοί αλλά ίσοι.

                             Δημήτριος Γ. Φαββατάς

                   Δημοτικός Σύμβουλος Καλαμάτας

                             Καλαμάτα Μπροστά