Δρόμοι Τάσου Λειβαδίτη, Κώστα Καρυωτάκη, Νίκου Γκάτσου. Παράλληλοι και οι τρεις συναντούν την κάθετη σε αυτούς οδό Άγγελου Σικελιανού. Δρόμοι μικροί, κοντά στη θάλασσα, σε ήσυχες γειτονιές, όπου βρίσκεις ακόμη όμορφα κηπάκια με ντοματιές και κολοκυθιές, με πορτοκαλιές, γιασεμιά, τριανταφυλλιές και μπουκαμβίλιες.
Ανάμεσα στα κλαδιά δυο ελιών η πινακίδα του Καρυωτάκη. Να υπήρχε αυτός ο δρόμος όταν ο ποιητής ζούσε στην Καλαμάτα; Πράσινος κισσός σκεπάζει το επώνυμο του Γκάτσου. Η σκιά του ψηλού δέντρου με τους κίτρινους καρπούς πέφτει πάνω στα ονόματα του Λειβαδίτη και του Σικελιανού (πέρασε άραγε απ' την πόλη όταν επισκέφθηκε τη Στούπα, φιλοξενούμενος του Καζαντζάκη;).
Ακριβώς στη "συνάντηση" Σικελιανού - Λειβαδίτη υπάρχει ένα νηπιαγωγείο, το 26ο. Τι τυχερά τα παιδιά που περνούν κάθε πρωί από αυτούς τους δρόμους για να πάνε στο σχολείο. Και οι γονείς τους, καθώς οδηγούν ασθμαίνοντας για να προλάβουν το φορτωμένο πρόγραμμα της μέρας, βρίσκουν τη διάθεση να τους πουν ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι που τα ονόματά τους είναι γραμμένα στις πινακίδες ή ακόμη και να τους απαγγείλουν ένα στίχο; Ας είναι μικρά, θα καταλάβουν. "Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση…" λέει ο Λειβαδίτης.
Τέσσερις μεγάλοι ποιητές, που έζησαν σε κοντινές εποχές, σε τέσσερις διπλανούς δρόμους, σα να συνομιλούν μεταξύ τους. Τέσσερις μικρούς δρόμους, σχεδόν κρυμμένους απ’ την πόλη. Συνήθως, στις μεγάλες κεντρικές οδούς δίνουν ονόματα πρωθυπουργών, αρχαίων ελλήνων, βασιλιάδων, εθνικών ηρώων και στρατηγών. Οι ποιητές είναι για τα μικρά δρομάκια. Καλύτερα έτσι. Άλλωστε, οι άνθρωποι αυτοί (οι ποιητές) κρύβουν τόση λύπη μέσα τους, που δεν έχουν καιρό να νοιαστούν για ονοματοθεσίες...
