Κι όμως, σε λίγες ώρες, αυτή η περιοχή της πόλης που το χειμώνα, αν και ομορφότερη, μένει ξεχασμένη από τους Καλαματιανούς -θα ΄λεγε κανείς πως δεν αγαπούν τη θάλασσα- θα πλημμυρίσει κόσμο και χαρμόσυνα εμβατήρια. Τα καφέ και τα μεζεδοπωλεία, που τα περισσότερα έχουν φτάσει να ανοίγουν μόνο μερικές μέρες τη βδομάδα, θα γεμίσουν παρέες, ίσως όχι όπως παλιά, αλλά πάντως θα ζωντανέψουν. Κι αν έχει ήλιο, τα παιδιά θα παίζουν στην προκυμαία και οι πλανόδιοι πωλητές μπαλονιών και μικροπαιχνιδιών θα κάνουν την εμφάνισή τους. Είναι η μοναδική μέρα του χειμώνα που η Παραλία έχει την τιμητική της. Γι’ αυτό έχω ταυτίσει την περιοχή με τα Θεοφάνια.
Ωστόσο, τη θυμάμαι ζωντανή και τις άλλες χειμωνιάτικες μέρες του χρόνου. Στα μαθητικά χρόνια, όταν αρχίσαμε να διεκδικούμε την ανεξαρτησία μας και να βγαίνουμε τα Σαββατόβραδα, με χρονικό όριο τις 11 - 12 το πολύ και το μπαμπά να περιμένει έξω από το μπαρ με το αυτοκίνητο (μιλάμε για τέλη δεκαετίας ‘80), η Παραλία ήταν ο μοναδικός προορισμός μας. Το κέντρο, ως διασκέδαση, για μας δεν υπήρχε, εκτός από την καφετέρια «Λωτός» όπου κατέληγαν, όπως άκουγα, οι περισσότερες μαθητικές «κοπάνες».
Στην Παραλία, λοιπόν, πρόλαβα το μυθικό ροκ μπαρ «Ροδανθός», καλλιτεχνικό στέκι της εποχής, όταν ακόμη λειτουργούσε κάτω από το σημερινό ξενοδοχείο «Φαραί Παλάς», αλλά και αργότερα στο παλιό ξενοδοχείο «Αμέρικα». Έπαιζε μακράν την καλύτερη μουσική. Άκουγα τους συμμαθητές μου να λένε για τα μεγαλύτερα αδέλφια τους που πήγαιναν, και μου φάνταζε σαν κάτι το συγκλονιστικό. Ώσπου πήγα. Μπορεί να μην το πρόλαβα στις πολύ μεγάλες δόξες του, όμως ήταν ακόμη ωραίο στέκι.
Πρόλαβα και τη θρυλική καφετέρια «Σπανός», εκεί που είναι σήμερα το καφέ-εστιατόριο Αθανασίου, την πρώτη μουσική σκηνή «Duende» επί της Ναυαρίνου και τη δεύτερη στο λιμάνι με τις αξέχαστες συναυλίες. Και ποιοι δεν πέρασαν από ΄κει… Μάλαμας, Ιωαννίδης, Περίδης, Τσαλιγοπούλου, Λουδοβίκος, μέχρι και οι αγαπημένοι μου «Χειμερινοί κολυμβητές». Επίσης, το μπαρ «Νότος» στη Μαιζώνος και άλλα που δε θυμάμαι τα ονόματά τους. Εν τω μεταξύ είχαμε μεγαλώσει, τα βράδια βγαίναμε πια μόνοι μας και γυρνούσαμε αργά στο σπίτι.
Πολλά άλλαξαν από τότε στην Παραλία. Μαγαζιά έκλεισαν, καινούργια άνοιξαν, αναπλάσεις έγιναν, ποδηλατόδρομος φτιάχτηκε και η Ναυαρίνου «βουλιάζει» από κόσμο το καλοκαίρι, νεκρώνει το χειμώνα. Αυτό βέβαια έχει και τη θετική του πλευρά. Οι ρομαντικοί μπορούν να την απολαμβάνουν με την ησυχία τους. Το καλοκαίρι με τόση φασαρία, που ν’ ακούσεις τον ήχο των κυμάτων…
Υ.Γ. Μετά την παρέμβαση των φίλων Δημήτρη και Ιάκωβου, προσθέτω δύο ακόμη μπαρ - κλαμπ της εποχής, που παρέλειψα να αναφέρω: Το Μίντονς στην οδό Σανταρόζα και το Block στη Ναυαρίνου, εκεί που βρίσκεται σήμερα η ταβέρνα του Κοιλάκου.
